ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 173

บ้านเฉิน ลู่ม่านกับตาแก่เฉินรีบกลับมา ทั้งบ้านเงียบสงัดมาก

เฉินจื่ออานยืนอยู่กลางบ้าน เขาสบตากับลู่ม่านเป็นอันดับแรก แล้วส่งสายตาให้สบายใจก่อนจะพูดว่า “ท่านพ่อ”

“อืม การเดินทางครั้งนี้คงจะเหนื่อยมากสินะ”

“ข้าไม่เป็นไร” เฉินจื่ออานกล่าว

“พี่ใหญ่ของเจ้ากับเถาฮัวล่ะ” ตาแก่เฉินถาม

ทันทีที่คำพูดจบลง พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องของเฉินหลี่ซื่อดีงออกมาจากข้างใน “เจ้าอย่ามาใส่ร้ายคนอื่น นังเด็กบ้า ออกไปแค่ครั้งเดียว กลับมานิสัยเสียกว่ามารดาเจ้าเสียอีก”

ทั้งสามมองหน้ากัน ก่อนที่ตาแก่เฉินจะถอนหายใจออกมา สีหน้าของเขาหดหู่มาก

“เข้าไปกันเถอะ!” ตาแก่เฉินกล่าว

เริ่มเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว ผ้าม่านหญ้าฟางกั้นประตูของบ้านเฉินก็ถูกเปลี่ยนใหม่ น่าจะเป็นหลิวซื่อเป็นคนสานขึ้นมา มันยังเขียวอยู่เลย ลู่ม่านยกมือขึ้นมาเปิดม่านฟาง และเห็นเฉินจื่อฉายคุกเข่าอยู่บนพื้นพร้อมกับหันหน้าไปทางเฉินหลี่ซื่อ

เฉินเถาฮัวยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเฉินจื่อฉาย ด้วยสีหน้าแค้นเคือง และมองไปทางเฉินหลี่ซื่อ

ส่วนเฉินหลี่ซื่อในเวลานี้กำลังนอนเอนกายอยู่บนเตียง ยกมือกุมหน้าอกของนางไว้ ทำท่าเหมือนจะเป็นลม

ทันทีที่ตาแก่เฉินเดินเข้ามา เขาก็มองไปที่เฉินจื่อฉาย “จื่อฉาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ท่านพ่อ...” เฉินจื่อฉายเม้มปาก “ข้าอยากให้ท่านแม่ขอโทษเถาฮัว”

เฉินจื่อฉายถือว่าเป็นคนถูก แต่ลู่ม่านคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะคุกเข่าอยู่ตรงนั้นเพื่อขอให้เฉินหลี่ซื่อขอโทษลูกสาวของเขา ทั้งที่คนที่เป็นคนถูก ควรเป็นเหมือนเถาฮัว ที่ยืนกดดันอยู่ตรงหน้ามิใช่หรือ?

เฉินหลี่ซื่อร้องเสียงแหลม “ให้ข้าตายเสียยังดีกว่า!”

ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว และมองไปที่เฉินจื่อฉาย “จื่อฉาย มีอะไรลุกขึ้นมาพูด ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เฉินจื่อฉายยกยิ้มอย่างขมขื่น “ท่านพ่อ ข้าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว ขอแค่ท่านแม่กล่าวขอโทษเถาฮัว เรื่องนี้ข้าจะถือว่าผ่านไปแล้ว”

“ข้าไม่ขอโทษ! เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย? จ้าวซื่อพาเด็กบ้านี่ไปเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า?”

“ท่านแม่!” ในที่สุดเฉินจื่อฉายก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ถึงตอนนี้แล้ว ท่านพูดแบบนี้ออกมายังคิดว่าเถาฮัวกับข้าเป็นลูกชายและหลานสาวของท่านอยู่ไหม ท่านรู้ไหมว่าเถาฮัวต้องทุกข์ทรมานมามากแค่ไหน”

เฉินหลี่ซื่อเหลือบมองชุดสีแดงตัวใหม่บนร่างของเถาฮัว อย่างไม่เห็นด้วย “ข้าไม่รู้”

“เฮอะ...” เถาฮัวยิ้มเยาะออกมา ถึงแม้นางจะจะเป็นเด็กที่อายุเพียงสิบกว่า แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะครั้งนี้นางเจอเรื่องทุกข์ทรมานมาหรือเปล่า นางจึงไม่มีท่าทางแบบเด็กๆ ที่เคยมีไปโดยสิ้นเชิง

ทำให้รู้สึกว่านางไม่ยี่หระต่อความตายใดๆ ทั้งสิ้น ราวกับว่าถ้าคืนนี้เฉินหลี่ซื่อไม่ขอโทษนาง นางจะสู้ให้ถึงที่สุด

“ท่านย่า ถ้าไม่อยากขอโทษจริงๆ ก็ช่างเถอะ แต่ดูเหมือนท่านปู่จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ได้ งั้นข้าจะไปเรียกผู้อาวุโสในหมู่บ้านมาที่นี่ และมานั่งคุยกัน จะได้คุยกันให้ละเอียดไปเลย……”

“เจ้ากล้า!” เฉินหลี่ซื่อตะโกนร้อง

ท่าทางของเถาฮัว เห็นได้ชัดว่ากำลังข่มขู่เฉินหลี่ซื่ออยู่ เฉินหลี่ซื่อขายหลานสาวของตนเอง ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าตาแก่เฉิน หรือผู้อาวุโสในหมู่บ้าน มันก็เป็นเรื่องผิดมาก

ถ้าเรื่องราวแพร่กระจายออกไป เฉินหลี่ซื่ออาจจะถูกหย่าทิ้งได้

“ท่านคอยดูว่าข้าจะกล้าไหม ตอนนี้มีอะไรที่ข้าจะไม่กล้าอีก” เถาฮัวพูด จากนั้นก็หันหลังกลับเตรียมจะเดินออกจากประตู

เฉินจื่อฉายรีบคว้าตัวนางไว้ “เถาฮัว เราไม่ไป”

“ปล่อยข้านะ!” เถาฮัวอยู่ในอาการบ้าคลั่ง พยายามตบตีและเตะเฉินจื่อฉายไม่หยุด “มันเป็นความผิดของท่านทั้งหมด ถ้าท่านแข็งแกร่งมากกว่านี้ พวกเขาจะกล้ารังแกข้าแบบนี้ได้อย่างไร? ท่านคิดว่าที่ท่านพาข้ากลับมาแล้วข้าจะยกโทษให้หรือ ข้าไม่มีวันยกโทษให้ท่านและพวกท่านทุกคน!”

“เถาฮัวเอ๋ย!” เฉินจื่อฉายร้องไห้ออกมา “พ่อรู้ พ่อผิดต่อเจ้า แต่เจ้าไปไม่ได้! คุณยังเด็ก ถ้าเรื่องมันแพร่ออกไปว่าเจ้าออกมาจากที่แบบนั้น เจ้าจะทำอย่างไรในอนาคต เจ้าจะแต่งงานได้อย่างไร!”

ตาแก่เฉินที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินแบบนี้ เขาก็อ้าปากค้างได้ “จื่อฉาย เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร เถาฮัวออกมาจากไหน”

เฉินจื่อฉายเม้มปากไม่พูดอะไร เถาฮัวยิ้มเยาะ “ท่านคิดว่าสถานที่นั้นคือที่ไหนล่ะ ในเมื่อพวกท่านเหี้ยมโหดถึงขั้นขายข้าเข้าไป แล้วยังจะเสแสร้งอะไรอีก”

ปึง!

มันเหมือนกับฟ้าผ่ากลางหน้าผาก ตาแก่เฉินมองไปทางเฉินหลี่ซื่อด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เถาฮัวถูกขายไปหรือ?”

“อย่าฟังเรื่องไร้สาระที่นางพูด...” เฉินหลี่ซื่อพูดแก้ตัว

เรื่องมาจนถึงตอนนี้ เถาฮัวไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก นางหยิบสัญญาการขายตัวออกจากแขนเสื้อ แล้วยื่นให้ตาแก่เฉิน “ท่านดูเอาเองเถอะ!”

ตาแก่เฉินไม่รู้หนังสือ ดังนั้นเขาจึงหยิบมันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา และนำมันมาตรงหน้าเฉินจื่ออาน ดวงตาที่คลุมเครือ มองไปทางเฉินจื่ออานอย่างวาดหวัง

“จื่ออาน เจ้าดูให้ที ว่าเกิดอะไรขึ้น? ทุกอย่างที่เถาฮัวพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

เฉินจื่ออานได้เห็นมันก่อนแล้ว พอเห็นแบบนี้ เขาก็หลับตาลงด้วยความทุกข์ใจ “ใช่แล้ว ท่านพ่อ”

กระดาษในมือของเขาลอยหลุดจากมือไป และตกลงบนพื้น ตาแก่เฉินหยิบไม้คานหาบของหลังประตูมาตีลงบนตัวของเฉินหลี่ซื่อทันที

เฉินหลี่ซื่อไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ ดังนั้นนางจึงถูกไม้คานหาบของตีใส่อย่างเต็มแรง

ทันใดนั้นนางก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวด “ตาแก่ เจ้ารู้แต่ตบตีข้า สถานการณ์ในตอนนั้น ถ้าข้าไม่คิดหาทางออก หรือเจ้าจะให้ข้ามองจื่อคังตายไปต่อหน้าต่อตาหรือไง?”

นางยอมรับแล้วสินะ

แต่สิ่งที่นางพูดออกมา ทำให้เฉินจื่อฉายปวดใจมากยิ่งขึ้น “ท่านแม่ ข้าก็รักจื่อคังมากเหมือนกัน แต่เถาฮัวเป็นลูกสาวแท้ๆ ของข้านะ!”

ในเวลานี้ เฉินจื่อฉายรู้สึกว่าเขาเป็นคนโง่งี่เง่ามาก เมื่อก่อนเพื่อคำว่าความกตัญญูกตเวที ทุกครั้งที่มีเกิดเรื่องขึ้นที่บ้าน เขาจะจัดการกับจ้าวซื่อก่อน ต่อมา จ้าวซื่อจึงกลายเป็นคนฉุนเฉียว บางทีอาจจะเป็นเพราะตัวเขาเอง?

แต่สุดท้ายสิ่งที่เขาได้กลับมาคืออะไร? กลายเป็นว่ามารดาแท้ๆ ของเขาเอาลูกสาวแท้ๆ ของเขาไปขาย และเพื่อเงิน นางไม่ลังเลเลยที่จะขายลูกสาวของเขาไปยังสถานที่แบบนั้น

พวกเขาอาศัยอยู่ที่เมืองหย่งอานเป็นเวลาหลายวัน จนสุดท้าย เพราะอำนาจของตระกูลจวง ทำให้พวกเขาสามารถพาเถาฮัวออกมาได้

ถ้าเป็นครอบครัวอื่น ชีวิตของเถาฮัวคงจะถูกทำลายไปแล้ว

ตาแก่เฉินทุบตีแรงขึ้น เฉินหลี่ซื่อกอดศีรษะไว้ แต่ว่า ปกติเฉินจื่อฟู่เอาตัวรอดเก่งมาเสมอ ดังนั้นตอนขายเถาฮัว เขาก็เห็นด้วย

และคราวนี้ เขาไม่ยอมออกหน้าแน่นอน

และเฉินจื่อคังที่เฉินหลี่ซื่อรักและเอ็นดูที่สุดก็จากไปแล้ว และเฉินหลิ่วเอ๋อก็ยังป่วยอยู่ เฉินจื่ออานคิดจะเข้าไปห้ามปราม แต่พอเขานึกถึงตอนที่เขากับเฉินจื่อฉายเห็นเถาฮัวในเมืองหย่งอาน ได้เห็นสภาพของเถาฉัว เขาก็ไม่เข้าไปห้ามปราม

ไม่แน่ใจว่าเฉินหลี่ซื่อจะเปลี่ยนการกระทำเพราะการถูกทุบตีครั้งนี้หรือเปล่า แต่อย่างน้อยที่สุด ให้นางได้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรทำ

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ ประตูด้านในก็ถูกดึงเปิดออกอย่างกะทันหัน เงาร่างสีขาวพุ่งออกมาจากด้านในและขวางด้านหน้าของเฉินหลี่ซื่อไว้

นางไม่พูด และจ้องไปที่ตาแก่เฉินอย่างงุนงง

หลังจากไม่ได้รับประทานอาหารเพียงพอมาหลายวัน เฉินหลิ่วเอ๋อผ่ายผอมไปมาก ดวงตากลวงลึก จนเหมือนมนุษย์ต่างดาว

ตาแก่เฉินมือสั่น มองดูลูกสาวที่ซูบผอมตรงหน้า ในที่สุดเขาก็ตีไม่ลง เขาถอนหายใจ และทิ้งไม้คานหาบของในมือลงบนพื้น