ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 174

เฉินหลี่ซื่อรีบกอดเฉินหลิ่วเอ๋อไว้และร้องไห้ออกมาทันที “หลิ่วเอ๋อของแม่ โชคดีที่เจ้าอยู่ที่นี่ด้วย ไม่อย่างนั้น แม่คงถูกรังแกจนตายไปแล้ว!”

เฉินหลิ่วเอ๋อลูบหลังเฉินหลี่ซื่อเบา ๆ และพอเฉินหลี่ซื่อสงบลง นางก็ปล่อยเธอและเดินไปหาเฉินเถาฮัวช้าๆ

ก่อนที่เฉินเถาฮัวจะเตรียมตัวตั้งรับ นางก็ตบหน้าเฉินเถาฮัวไปแล้ว

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้ารังแกแม่ของข้าได้”

เฉินเถาฮัวถูกตบหน้า ถ้าเป็นเมื่อก่อน นางคงจะตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่ตอนนี้เฉินเถาฮัวเปลี่ยนไปแล้ว หลังจากถูกขายไป นางรู้ว่าโลกนี้ไม่มีคนที่ไว้ใจได้ มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่จะช่วยตัวเองได้

ดังนั้น วินาทีต่อมา เธอก็กรีดร้อง แล้วพุ่งเข้าไปตบตีกับเฉินหลิ่วเอ๋อทันที

เฉินหลิ่วเอ๋อไม่ยอมด้อยกว่า เด็กสาวทั้งสองก็ตบตีกันเป็นอลวัน

ถึงแม้เฉินหลิาวเอ๋อจะไม่ได้กินอาหารมาหลายวันแล้ว แต่นางก็อายุมากกว่า ส่วนเฉินเถาฮัวถึงแม้จะตัวเล็ก แต่นางก็แรงเยอะมาก ไม่มีใครด้อยไปกว่าใคร แต่ก็ไม่มีใครเอาเปรียบใครได้

พอเห็นว่าทั้งสองคนตบตีกันไม่หยุด เฉินจื่ออานกับเฉินจื่อฉายก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขารีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับทั้งสองคนแยกออกจากกัน

ผมของเฉินหลิ่วเอ๋อหลุดลุ่ย และมีรอยเล็บข่วนบนใบหน้าของนาง ส่วนเฉินเถาฮัวก็ไม่ได้ต่างกันมาก ชุดสีแดงที่เพิ่งซื้อมา ได้ถูกฉีกขาดไปแล้ว

เฉินเถาฮัวรู้สึกเสียดายและอยากจะพุ่งไปตบตีกับอีกฝ่ายอีกครั้ง แต่เฉินจื่อฉายรั้งนางไว้ก่อน

“เถาฮัว หยุดอาละวาดได้แล้ว”

“เฉินจื่อฉาย!” เฉินเถาฮัวรู้สึกผิดหวังมากจนแม้แต่พ่อนางก็ไม่อยากเรียกแล้ว “ท่านพาข้ากลับมา ก็เพื่อมาให้คนอื่นรังแกแบบนี้หรือไง แล้วท่านเรียกข้ากลับมาทำไม ถ้าต้องเป็นอย่างนี้ ท่านควรจะปล่อยให้ข้าอยู่ในเมืองหย่งอานต่อ อย่างน้อย ที่นั่นก็ไม่มีคนที่เรียกตัวเองว่าญาติพี่น้อง คนอื่นทำร้ายข้า ข้าก็จะโต้กลับไปเลย”

หัวใจของเฉินจื่อฉายเหมือนถูกมีดกรีดลึก แต่เฉินหลี่ซื่อกลับเอาแต่เป็นห่วงเฉินหลิ่วเอ๋อ และพูดอย่างไม่รักษาความรู้สึกของคนอื่น

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปสิ ในเมื่อไม่อยากกลับมา เจ้าจะกลับมาอีกทำไม? ทำเหมือนทั้งครอบครัวเป็นหนี้เจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเรา เจ้าคิดว่าเจ้าคิดว่าเจ้าจะทำอะไรได้?”

เฉินจื่อฉายมองไปทางเฉินหลี่ซื่อด้วยสีหน้าผิดหวัง “ท่านแม่ มาถึงตอนนี้แล้ว ท่านยังพูดแบบนี้อยู่อีกเหรอ!”

“ข้าพูดแบบนี้แล้วมันยังไง?” เฉินหลี่ซื่อโมโหจนขาดสติ “ถ้ายัยเด็กน่าตายคนนี้ไม่กลับมา ครอบครัวของเราจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเป็นแบบนี้ ปล่อยให้นางตายในเมืองหย่งอานเลยยังดีกว่า!”

“ท่านแม่!” เฉินจื่อฉายตะโกนเสียงดังและกัดฟันกรอด “ท่านไม่ต้องการลูกชายคนนี้แล้วจริงๆ ใช่ไหม”

เฉินหลี่ซื่อตกตะลึงไปสักพัก นางเคยชินกับการพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่นเช่นนี้ นางไม่มีการศึกษา และไม่เข้าใจการพูดรักษาน้ำใจคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้น นางเกิดมาพร้อมกับความมั่นใจในตัวเอง และไม่เคยมานึกเสียใจกับสิ่งที่นางเคยทำเลย

เช่นเดียวกับตอนนี้ ท่าทางเสียใจของเฉินจื่อฉาย ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย แต่ไม่นานนางก็กลับมาไม่สนใจตามเดิม

“ทำไม ข้าเป็นแม่ของเจ้า ต่อว่าเจ้าแค่ไม่กี่คำ เจ้าจะทำอะไร เจ้าก็อยากออกไปจากที่นี่ด้วยหรือไง ไปเลย! ออกไปกันให้หมด!”

“ยายแก่!” ตาแก่เฉินหยิบไม้หาบของขึ้นมาและกำลังจะตีอีกครั้ง แต่ก่อนที่ตาแก่เฉินจะตีถูก เฉินหลี่ซื่อก็วิ่งไปด้านหน้าของป้ายวิญญาณของเฉินจื่อคัง ก่อนจะร้องไห้ออกมา

“แม่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร? ถ้าแม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ แม่ตายตามเจ้าไปยังดีกว่า จื่อคังของแม่ ลูกรักของแม่!”

ตอนที่เฉินหลี่ซื่อเผชิญหน้ากับป้ายวิญญาณของเฉินจื่อคัง นางรู้สึกเสียใจจริงๆ ลูกชายสุดที่รักของนางคนนี้ ต้องเสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม ตอนนี้ ลูกชายที่เหลือของนาง คนหนึ่งแยกตัวแยกใจออกไปนานแล้ว