ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 175

“แล้วยังไง บ้านที่ต้องทะเลาะกันแบบนี้ทุกวัน แบบนี้คือดีแล้วหรือไง” นี่คือเสียงของเฉินหลิ่วเอ๋อ แน่นอนว่านางสนับสนุนการแยกบ้าน

เฉินหลิ่วเอ๋อใส่ใจมากที่สุดก็คือแม่ของนาง ตอนนี้เฉินหลี่ซื่อถูกรังแก นางจะต้องสนับสนุนเฉินหลี่ซื่ออยู่แล้ว ถ้าแยกบ้านกันจริงๆ ในบ้านก็จะมีเพียงเฉินหลี่ซื่อ ตาแก่เฉิน และเฉินหลิ่วเอ๋อเพียงเท่านั้น

พวกนางทั้งสามคน ทุกปีจะได้รับเงินค่าเลี้ยงดูถึงเงินหกพวง พวกนางยังสามารถซื้อสาวใช้ และใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายได้

“หลิวเอ๋อ เจ้าพูดแบบนั้นได้ยังไง” เฉินจื่อฟู่ผู้ซึ่งเฝ้าดูสถานการณ์อยู่ ในที่สุดก็พูดขึ้นมา “ข้าไม่เห็นด้วยกับการแยกบ้าน!”

เฉินหลิ่วเอ๋อเหลือบมองไปทางเฉินจื่อฟู่อย่างรังเกียจ สำหรับพี่ชายคนรองที่เจ้าเล่ห์คนนี้ บอกตามตรงแทบจะไม่มีใครในบ้านเฉินที่ชอบเขาเลย เขาเห็นแก่ตัวมาก และไม่ว่าเวลาไหนก็ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของตนเองก่อนเสมอ

เมื่อกี้ตอนที่พวกนางทะเลาะกันอย่างดุเดือด ไม่เห็นเขาออกมาห้ามปราม ตอนนี้พอได้ยินว่าต้องเสียเงิน เขาก็รีบก้าวออกมาขัดแย้งทันที

“ท่านพ่อพูดถูก ครอบครัวของเราถ้ายังทะเลาะกันต่อจะต้องแตกแยกกันแล้วจริงๆ ข้าเป็นคนที่ให้สำคัญกับความสัมพันธ์ของครอบครัวที่สุด ไม่ว่ายังไงข้าก็จะอยู่กับท่านพ่อท่านแม้ไม่จากไปไหนเด็ดขาด”

ในเวลานี้ ตาแก่เฉินต้องการใครสักคนที่เข้าข้างตนเอง ดังนั้นเขาจึงพอใจกับคำพูดของเฉินจื่อฟู่มาก

“จื่อฟู่พูดถูก...”

“ถ้าอย่างนั้นครอบครัวน้องรองก็ไม่ต้องแยกบ้าน!” เฉินจื่อฉายตั้งใจแน่วแน่แล้ว “ข้าจะแยกออกไปเอง ข้ายินดีให้เงินสามพวงต่อปี ส่วนท่านพ่อท่านแม่ก็ให้น้องรองดูแลก็แล้วกัน!”

ดวงตาของเฉินจื่อฟู่เป็นประกายทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แล้วมองไปทางเฉินจื่ออาน “จื่ออาน แล้วเจ้าล่ะ? พี่ใหญ่ที่ยังไม่มีเงินเก็บเลย เขายังยินดีให้เงินค่าเลี้ยงดูปีละสามพวง ตอนนี้คุณเป็นคนที่รวยที่สุดในครอบครัวของเราแล้ว จะไม่แสดงความกตัญญูหน่อยเหรอ ข้าคิดว่า เจ้าให้ค่าเลี้ยงดูสักห้าพวงก็แล้วกัน!”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้วแน่น ในใจของเขารู้สึกดูถูกและรังเกียจต่อความโลภที่ไม่รู้จักพอของเฉินจื่อฟู่มาก

ลู่ม่านพูดขึ้นมา “พี่รองพูดมาก็ถูก เราควรให้เงินค่าเลี้ยงดูจริงๆ แต่ว่า อย่างไรพวกเราก็อายุน้อยกว่า ดังนั้นจึงไม่กล้าออกหน้ามากเกินไป ได้เพียงให้เท่ากับพี่ใหญ่เท่านั้น”

อย่างไรก็ตามเงินทั้งหมด ก็ให้กับตาแก่เฉิน ช่วงนี้ลู่ม่านมีความประทับใจที่ดีต่อตาแก่เฉินบ้างแล้ว ดังนั้นการจะแสดงความกตัญญูบ้างก็ไม่เป็นไร

นางไม่มีญาติผู้ใหญ่ตั้งแต่ยังเด็ก ถ้ามีญาติผู้ใหญ่ที่มีความจริงใจต่อกัน ก็จะดีมากเช่นกัน

เฉินจื่อฟู่อยากจะพูดอะไรอีก แต่เฉินจื่อฉายก็ลุกขึ้นมาแล้ว “ตกลงตามนี้ ข้าจะไปเรียกผู้อาวุโสในหมู่บ้านมาที่นี่”

เขาพูด หลังจากนั้นก็หันหลังกลับและเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว ตาแก่เฉินรีบเดินออกไป แล้วเรียกชื่อเฉินจื่อฉายไว้ “จื่อฉาย เจ้าไม่คิดจะทบทวนใหม่อีกสักครั้งเหรอ?”

เฉินจื่อฉายยิ้มเศร้า “ความทุกข์ที่เถาฮัวได้รับไม่มีทางหายไป ความเจ็บปวดเสียใจในหัวใจของลูก ก็เรียกคืนกลับมาไม่ได้แล้วจริงๆ”

“อืม!” ตาแก่เฉินลดมือลงด้วยความสิ้นหวัง ก่อนจะหยิบบ้องบุหรี่ในมือขึ้นขึ้นมาสูบ แต่ไฟในบ้องบุหรี่ดับไปนานแล้ว เขาสูบไปสักพัก แต่ก็ไม่มีอะไรออกมา

…...

ไม่นานผู้ใหญ่บ้านและผู้อาวุโสในตระกูลก็มาถึง ที่จริงแล้วเรื่องการแยกบ้าน ทุกคนต่างก็พอยอมรับได้

การที่ครอบครัวอยู่ร่วมกัน จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดปัญหาขัดแย้งกันได้ แต่ว่า เรื่องที่ลูกคนโตขอแยกบ้านออกไป นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในหมู่บ้านไป่ฮัว

ผู้อาวุโสในตระกูลต่อต้านเรื่องนี้มาก และพยายามถามคาดคั้นเฉินจื่อฉายว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ใหญ่บ้าน ถึงแม้เขาจะหมดหวังกับบ้านเฉินมานานแล้ว ความหวังเดียวของเขาในตอนนี้ คือหวังว่าพวกเขาจะไม่สร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก

แต่เขายังคงมีความคาดหวังต่อเฉินจื่อฉายอยู่บ้าง ใครบอกว่าเฉินจื่อฉายจะกตัญญูมากจนดูโง่เขลา แต่ว่าบางครั้งความกตัญญูมากจนดูโง่เขลานี้ก็เป็นส่วนดี แต่ว่า ตอนนี้การกตัญญูมากจนดูโง่เขลานี้กลับไม่มีแล้ว

“จื่อฉาย เจ้าบอกลุงมา ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ตาแก่เฉิน เฉินหลี่ก็ซื่อก็นิ่งเงียบไป โดยเฉพาะเฉินหลี่ซื่อ นางมองไปทางเฉินจื่อฉายด้วยสายตาที่ร้อนรน ในใจยิ่งรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

เมื่อกี้นางเอาแต่คิดเรื่องเงิน จนลืมเรื่องสาเหตุของการแยกบ้าน ถ้าเฉินจื่อฉายบอกว่าเป็นเพราะนาง นางจะต้องถูกหย่าทิ้งน่ะสิ?

หัวใจของนางตกถึงตาตุ่ม เฉินหลี่ซื่อก็เกือบจะพุ่งตัวออกมาบอกว่าเฉินจื่อฉายอกตัญญูแล้ว

ในใจตาแก่เฉินคิดไว้แล้ว เรื่องราวมาจนถึงตอนนี้ จะให้หย่าเฉินหลี่ซื่อทิ้งก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้ เขาเองก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน แต่ว่า เฉินหลิ่วเอ๋อจะทำอย่างไร?

เขามีลูกสาวเพียงแค่คนเดียว และตอนนี้สภาพจิตใจของนางก็ยังไม่หายดี เขาจะมองลูกสาวถูกทำร้ายจิตใจแบบนี้ไม่ได้

ต่อหน้าสายตาอยากรู้เรื่องของทุกคน สุดท้ายเฉินจื่อฉายก็ส่ายหน้าไปมา “ไม่มีอะไร แค่คนในครอบครัวมีมากเกินไป พออยู่ด้วยกันจึงมีเรื่องให้ต้องทะเลาะกันบ้าง ข้าเป็นลูกชายคนโต ตามหลักแล้วในเวลานี้ ควรจะช่วยลดปัญหาให้พ่อแม่!”

คำพูดของเฉินจื่อฉายค่อนข้างจริงใจ ผู้ใหญ่บ้านเหลือบมองไปทางผู้อาวุโสในตระกูลที่ตามมาด้วย ทุกคนต่างก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของบ้านเฉิน และสุดท้ายก็ยอมที่จะให้แยกบ้าน

แต่ว่า เพื่อรักษาประเพณีของหมู่บ้านไป่ฮัว และป้องกันไม่ให้เกิดเพราะเหตุว่าลูกชายคนโตดูแลพ่อแม่อีก ทุกคนตัดสินใจว่าจะให้เฉินจื่อฉายแยกออกไปด้วยมือเปล่า ยิ่งกว่านั้น ก่อนจะออกไปยังต้องรับโทษด้วยการถูกโบยสิบไม้

การถูกลงโทษด้วยการโดนโบยสิบไม้นั้นหนักมาก ตอนที่ผู้อาวุโสในตระกูลกล่าวออกมา ทุกคนที่ได้ยินก็สูดหายใจเข้าลึก

ตาแก่เฉินรีบพูดว่า “จื่อฉาย เราไม่แยกบ้านได้ไหม?”

เฉินจื่อฉายส่ายหน้า “ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไร” หลังจากนั้น เขามองไปที่ผู้ใหญ่บ้านด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยว “ข้าพร้อมแล้ว”

ผู้ใหญ่บ้านขมวดคิ้ว ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเขามองไม่ออกมาเกิดเรื่องขึ้นในบ้านเฉินเขาคงจะโง่มาก แต่ว่า ในเมื่อคนในบ้านเฉินไม่อยากพูดถึง เขาจะว่าอะไรได้?

สุดท้าย เขาก็พยักหน้า แล้วเรียกคนมาลงโทษทันที

การถูกโบยสิบไม้ เฉินจื่อฉายไม่โต้เถียงอะไรสักคำ เฉินเถาฮัวที่อยู่ข้างๆ ในตอนแรกมีความแค้นเคืองเฉินจื่อฉาย จึงไม่สนใจเขา ต่อมาพอเห็นสีหน้าของเฉินจื่อฉายเริ่มซีดเผือด เธอก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

ถึงแม้เฉินจื่อฉายจะกตัญญูจนดูโง่เขลา เมื่อก่อนก็เคยทำร้ายจ้าวซื่อบ่อยครั้ง แต่เขาดีกับพวกนางมาก ไม่ว่าอย่างไร เขาก็คือพ่อของนางอยู่ดี

เฉินเถาฮัวรีบพุ่งตัวเข้าไปแล้วตะโกนว่า “ท่านพ่อ ทำไมท่านพ่อจะต้องถูกโบยด้วย ทั้งที่เป็นเพราะท่านย่า...”

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่เฉินเถาฮัวถูกขายไป จนมาถึงตอนนี้เรียกเขาว่าพ่อ หัวใจของเฉินจื่อฉายรู้สึกอบอุ่นใจและยกยิ้มให้นาง “ไม่ต้องพูดแล้วลูก พ่อไม่เป็นไร”

พอเห็นเช่นนี้ คนที่ลงมือโบยจึงผ่อนแรงลงเล็กน้อย บ้านใครจะไม่มีลูก หรือมีพ่อแม่ล่ะ?

ถ้าไม่ใช่ว่าเสียใจจริง ๆ ใครจะอยากแยกตัวออกไป?

ไม่นานการลงโทษจบลงอย่างรวดเร็ว และผู้ใหญ่บ้านกับผู้อาวุโสในตระกูลก็จากไป

เฉินหลี่ซื่อที่ไม่ถูกเปิดเผยเรื่องออกไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกขอบคุณเฉินจื่อฉายเลย แค่ส่งเสียงฮึ แล้วให้เฉินหลิ่วเอ๋อช่วยพยุงนางกลับไปพักในห้อง

เฉินจื่อฉายทำให้เรื่องราวมาจนถึงตอนนี้ จึงไม่อยากอยู่ที่บ้านเฉินต่ออีก หลังจากออกจากบ้านมา เฉินจื่ออานจึงพูดเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ พี่ไปพักที่เรือนของข้าก่อนเถอะ...”

เฉินจื่อฉายส่ายหน้า และเหลือบมองไปทางเฉินเถาฮัว

“ไม่ล่ะ ที่บ้านเจ้าไม่ค่อยสะดวก ในเมื่อพวกพี่ออกมาแล้ว จะต้องสร้างครอบครัวของตัวเอง เจ้าวางใจได้ พี่ใหญ่ของเจ้าถึงแม้จะอ่อนแอไปบ้าง แต่ก็รู้วิธีปกป้องลูกของตัวเอง”

เฉินจื่ออานนิ่งเงียบ เฉินจื่อฉายจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ว่า บ้านหลังเก่าที่พวกเจ้าได้ตอนที่แยกบ้านออกมา พี่เกรงว่าคงต้องขอยืมให้เราพักอาศัยก่อนชั่วคราว รอพี่สร้างเนื้อสร้างตัวได้ พี่จะคืนให้”