ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 177

สำหรับสถานการณ์นี้ เฉินจื่ออานกับลู่ม่านก็คิดไม่ถึงเช่นกัน

เดิมทีคิดว่าคนที่มาเป็นคนรู้จักของตาแก่เฉิน แต่ใครจะรู้ว่าจะเป็นตาแก่เฉินเอง

ทั้งสองไม่สนใจเรื่องอื่นใด รีบตามแม่บ้านคนนั้นไปที่โรงงานทันที มองจากระยะไกล ก็เห็นมีคนหลายคนกำลังยืนล้อมตาแก่เฉินอยู่

ตาแก่เฉินเองก็เป็นคนรักหน้าตาของตัวเอง ตอนนี้ต้องถูกคนจำนวนมากมายืนมอง และยังพูดอยู่ข้างหูไม่หยุด “ลูกชายของท่านเป็นเจ้าของโรงงานแห่งนี้ ท่านจะมาทำงานได้อย่างไร”

หลังจากพูดอยู่หลายครั้ง เขาก็เริ่มอารมณ์ขึ้น

เฉินจื่ออานรีบเข้าไปคว้าแขนของตาแก่เฉินไว้ “ท่านพ่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

ตาแก่เฉินเหลือบมองผู้คนรอบตัวเขาอย่างกระดากอาย ลู่ม่านจึงรีบพูด “ทุกคนไปทำงานเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว!”

จากนั้นฝูงชนก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงพวกเฉินจื่ออานสามคน ตาแก่เฉินจึงกล่าวว่า “จื่อฉายแยกบ้านออกไปแล้ว ไม่มีเงินติดตัวเลยแม้แต่เหวินเดียว เขากำลังจะเปิดร้าน ข้าในฐานะพ่อ ก็ต้องเตรียมอะไรให้เขาบ้าง...”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ตอนนี้ในบ้านเฉินไม่มีเงินแล้วจริงๆ ตาแก่เฉินจึงตั้งใจจะมาทำงานหาเงินอย่างนั้นเหรอ?

“ถึงอย่างนั้นท่านก็ไม่ควรมาทำงานแบบนี้!” เฉินจื่ออานกล่าว

ตาแก่เฉินก้มหน้าลงทันที “จื่ออาน พ่อผิดเอง พ่อไม่คิดว่าการที่พ่อมาทำงานที่นี่ จะทำให้เจ้าเสียชื่อเสียง เดี๋ยวพ่อจะกลับเดี๋ยวนี้”

เฉินจื่ออานส่ายหน้าอย่างจนใจ “ท่านพ่อ ท่านพ่อคิดจะไปไหน ไม่ใช่ว่าข้ากลัวว่าจะเสียชื่อเสียง แต่ข้ากลัวว่าท่านพ่อจะเหนื่อยเกินไป ท่านอายุมากแล้ว…”

“ใช่แล้วท่านพ่อ!” ลู่ม่านก็พยักหน้าเช่นกัน และเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ลู่ม่านก็รีบพูดขึ้นมา “เอาอย่างนี้ดีกว่า ท่านพ่อ หลายวันก่อนพวกเราตกลงกันแล้วว่าเราจะให้เงินค่าเลี้ยงดูสามพวงต่อปี ปีนี้พวกข้าจะให้ท่านพ่อในส่วนของเราก่อน ท่านแม่อายุมากแล้ว นางอาจจะอาจจะขี้เหนียวไปบ้าง เงินเหล่านี้มอบให้ท่านเป็นคนเก็บไว้ดีกว่า ถ้ามีอะไร ท่านก็สามารถนำมันออกมาใช้ได้”

อย่าโทษลู่ม่านที่คิดเป็นคนใจแคบ นางไม่ชอบนิสัยของเฉินหลี่ซื่อจริงๆ ดังนั้น ถึงแม้จะเป็นหน้าที่ของลูกกตัญญูที่ต้องมอบค่าเลี้ยงดู แต่นางก็ไม่อยากมอบให้เฉินหลี่ซื่อ

ถ้าตาแก่เฉินสามารถเก็บเงินไว้ได้ นางจะดีใจมาก อย่างน้อยที่สุด เงินก็จะถูกนำไปใช้ในจุดที่เหมาะสมที่สุด ไม่เหมือนตอนที่เงินอยู่ในมือของเฉินหลี่ซื่อ ที่สุดท้ายจะกลายเป็นเงินสินสอดทองหมั้นของเฉินหลิ่วเอ๋อทั้งหมด

เพราะเรื่องที่เฉินเถาฮัวถูกขาย ทำให้ตาแก่เฉินผิดหวังต่อเฉินหลี่ซื่อมาก แต่ว่า เรื่องที่จะให้เฉินจื่ออานและคนอื่นๆ ให้เงินค่าเลี้ยงดู ในตอนนั้นเขาก็ไม่ได้เห็นด้วยเช่นกัน...

“เรื่องเงินค่าเลี้ยงดู เป็นแม่ของพวกเจ้าพูดเหลวไหลไปเอง พ่อยังหาเงินเองได้ทำไมจะต้องขอเงินค่าเลี้ยงดูจากพวกเจ้าด้วย แล้วอีกอย่าง ที่บ้านยังมีพี่รองของเจ้าอยู่ทั้งคน”

คำพูดของตาแก่เฉินค่อนข้างหลอกลวงตัวเองเกินไป ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเฉินจื่อฟู่เชื่อถืออะไรไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวที่จะต้องจ่ายเงินค่าเลี้ยงดูสามพวงต่อปี และอยากควานหาผลประโยชน์จากเฉินจื่อฉายกับเฉินจื่ออาน เขาคงจะหนีไปนานแล้ว

“ท่านพ่อ ท่านรับไว้เถอะ” เฉินจื่ออานกล่าว “ของพี่รองก็เป็นของพี่รอง ของพวกเราก็เป็นของพวกเรา”

ตาแก่เฉินได้ยินแบบนี้จึงยอมรับมา และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “งั้นข้าจะเก็บไว้ให้พวกเจ้าก่อน”

เฉินจื่ออานไม่ได้พูดอะไรอีก ลู่ม่านนำเงินสามพวงจากโรงงานมามอบให้ตาแก่เฉิน

เฉินจื่ออานหยิบแส้ตีม้าจากมือของตาแก่เฉินแล้วกล่าว “ท่านพ่อกลับไปก่อนเถอะ!”

ตาแก่เฉินพยักหน้า แต่พอเดินออกไปได้สองสามก้าว เขาก็หันกลับมาพูด “จื่ออาน ข้ามีอีกคนที่สามารถทำงานนี้ได้”

พอเฉินจื่ออานได้ยินแบบนี้ เขาก็มองไปทางตาแก่เฉินอย่างสงสัย เขาสงสัยว่าตาแก่เฉินกำลังหาข้ออ้างที่จะมาส่งสินค้าด้วยตัวเองอีกหรือไม่

“ท่านพ่อ ข้าหาคนมาทำงานนี้เองได้”

แต่ใครจะคิดว่า คราวนี้ตาแก่เฉินมุ่งมั่นมาก “พ่อเจอคนที่เหมาะมากจริงๆ คราวนี้ลูกต้องฟังพ่อ”

เฉินจื่ออานตกตะลึงเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ท่านกำลังพูดถึงใคร”

“เขาเป็นหนึ่งในคนงานชั่วคราวที่พวกเจ้าจ้างมา คนที่ชื่อเฉินจูชิง ดูเหมือนว่าหลายวันมานี้พวกเขาทำงานในทุ่งนา หลังจากทำงานเสร็จ เฉินจูชิงก็จะกลับบ้านเลยใช่ไหม พ่อหนุ่มคนนั้นไม่เลว เขามีการศีกษา และขยันหมั่นเพียร ช่วยพวกเจ้าส่งของ ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน”