ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 180

เฉินเซิง จะชั่วช้าแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าต่อกรกับผู้ใหญ่บ้านตรงๆ ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อและเดินตรงไปทางที่นา

อีกครึ่งหนึ่งที่ยังไม่ถูกทำลาย เขาเริ่มดึงต้นกล้าทิ้งอีกครั้ง

เฉินจื่ออานรีบตามไปหยุดเขา “เฉินเซิง ข้าเห็นแก่หน้าพี่ของเจ้า ถึงไม่ทำอะไรเจ้า อย่าบีบบังคับให้ข้าต้องลงมือจัดการเจ้า”

“ทำไม เจ้าคิดจะทำร้ายข้าหรือไง? ถ้าอย่างนั้นก็เอาเลยสิ ใครๆขจ ก็รู้ว่าเจ้าฝห เฉินจื่ออาน ตอนนี้เป็นคนสำคัญในหมู่บ้าน ถึงเจ้าจะทำร้ายข้า ผู้ว่าการอำเภอก็ต้องข้างเจ้าอยู่แล้ว เจ้าฆ่าข้าให้ตายไปเลยสิ”

เฉินเซิงแสร้งทำเป็นฝ่ายที่อ่อนแอกว่า ทำท่าทางเหมือนข้าจนแต่ข้าเป็นฝ่ายถูก

เฉินจื่ออานโกรธมาก จนชกหน้าเขาไปเต็มแรง

เฉินเซิงคงจะคิดว่า เขาพูดแบบนั้นแล้ว เฉินจื่ออานจะไม่กล้าทำร้ายเขา แต่ใครจะไปรู้ เฉินจื่ออานไม่เพียงแต่จะต่อยหน้า แต่ยังต่อยหน้าอย่างแรงด้วย

หลังจากตกตะลึงไปสักพัก เฉินเซิงได้สติกลับมา และต่อสู้กับเฉินจื่ออานทันที

เฉินเหมยเซียงอยากจะไปเข้าไปห้าม แต่ถูกลู่ม่านดึงตัวกลับมาก่อน “ถ้าเจ้าเข้าไปห้ามตอนนี้ เจ้าอาจจะถูกลูกหลงเอาได้”

“แต่ว่า...” เฉินเหมยเซียงหันกลับมาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษด้วย แม่นางลู่ เพราะข้าจัดการกับทางบ้านได้ไม่ดี ทำให้ท่านต้องเดือดร้อนไปด้วย...”

“มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า!” ลู่ม่านไม่ใช่เด็ก ใครถูกใครผิดนางแยกแยะเองได้

ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเฉินจื่ออานเลย ผู้ชายร่างเล็กอย่างเฉินเซิง เฉินจื่ออานใช้แรงแค่เจ็ดส่วนก็จัดการเขาได้แล้ว

ผู้ใหญ่บ้านเองก็อยากให้มีคนสั่งสอนบทเรียนให้กับคนสารเลวอย่างเฉินเซิงได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ห้ามมาตั้งแต่แรก

และแน่นอนว่า เฉินจื่ออานจัดการจนเฉินเซิงหมดสภาพได้อย่างรวดเร็ว เฉินเซิงรู้ว่าเขาเอาชนะไม่ได้ สุดท้ายก็ตะโกนออกมา “เฉินจื่ออานจะฆ่าคนแล้ว!”

ลู่ม่านหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ แต่โชคดี ที่ห้ามไว้ได้ก่อน

เฉินเซิงนึกว่าพอเขาตะโกนออกไปแบบนี้ จะมีคนมาช่วยเขา แต่ดูเหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้เขาด่าคนอื่นไปอย่างไรบ้าง หลังจากตะโกน แล้วกลับไม่มีใครมาช่วยเขา แต่ทุกคนกลับตะโกนส่งเสริม

“จื่ออาน ต่อยอีกจะได้ทำให้มันหลาบจำบ้าง!”

คนกลุ่มนี้ ให้ความสนับสนุนดีจริงๆ

สุดท้ายเฉินเซิงก็รู้ว่าเขาสู้ไม่ไหว เขาจึงร้องขอความเมตตา “พี่จื่ออาน ตอนที่พี่ชายของข้าเล่นกับพวกพี่ตอนข้ายังเด็ก ข้าคอยตามหลังพวกพี่มาตลอด สำหรับข้าแล้ว พี่เป็นพี่ชายอีกคนของข้าเลยนะ...”

เฉินจื่ออานส่งเสียงฮึออกมา ก่อนจะต่อยเขาไปอีกครั้ง “หมัดนี้ข้าต่อยแทนพี่ชายของเจ้า ตอนที่พี่ชายของเจ้ายังอยู่ เขาดีต่อพี่สะใภ้และพ่อแม่ของเจ้ามาก แต่ตอนนี้เจ้ากลับทำอย่างนี้กับพี่สะใภ้และพ่อแม่ของเจ้า”

“ข้าผิดไปแล้ว ข้ามันไม่ใช่คน!” เฉินเซิงด่าว่าตัวเอง

เฉินจื่ออานปล่อยเขา ก่อนจะลุกขึ้นดึงเขาออกจากที่นา

“ผู้ใหญ่บ้าน ท่านคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้”

ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้า และรู้สึกชื่นชมเฉินจื่ออานมากขึ้น เฉินจื่ออานนั้นปกติจะดูเป็นคนซื่อมาก เขายังเคยคิดว่าในอนาคตถ้าเขาทำการค้าจนใหญ่โตอาจจะถูกรังแกเอาได้

แต่ดูจากตอนนี้แล้ว เขาเป็นคนที่สามารถปรับตัวเข้าได้กับทุกสถานการณ์ และยังมีฝีมือการต่อสู้ ไม่เลวเลยจริงๆ!

พอคิดถึงลูกสาวของเขา เขารู้สึกเสียใจมากจริงๆ ในตอนนั้น ลูกสาวของตนเองชอบเฉินจื่ออานมาก แต่สถานการณ์ของบ้านเฉินในตอนนั้นแย่มาก และแม่สามีอย่างเฉินหลี่ซื่อก็ดุร้ายมาก เขาและภรรยาต่างก็กังวล ว่าถ้าลูกสาวของพวกเขาแต่งเข้าบ้านเฉินจะถูกรังแกได้

จึงไม่เห็นด้วยที่จะให้ทั้งสองแต่งงานกัน

ลูกสาวก็เป็นเด็กที่เชื่อฟังพ่อแม่ หลังจากรู้ความคิดของพวกเขาแล้ว นางก็ค่อยๆ เลิกติดต่อกับเฉินจื่ออาน ต่อมานางก็แต่งงานกับคนในหมู่บ้านข้างๆ

ถ้าเป็นลูกสาวของเขาเองที่ได้แต่งงานกับเฉินจื่ออาน…

ในขณะที่ผู้ใหญ่บ้านกำลังคิดอยู่ เฉินจื่ออานก็เรียกเขาอีกครั้ง “ท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน?”