ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 182

เฉินหลี่ซื่อส่งเสียงฮึดฮัดออกมา แต่กลับถูกตาแก่เฉินจับได้จับได้ทันที

เขาดุเฉินหลี่ซื่อทันที “วันนี้เป็นวันดีของจื่อฉาย ไม่ว่าเจ้าจะไม่พอใจแค่ไหน ก็เก็บความรู้สึกไว้”

เฉินหลี่ซื่ออารมณ์เสียมาก แต่หลายวันก่อนนางพบว่าตาแก่เฉินได้รับเงินค่าเลี้ยงดูในปีนี้จากเฉินจื่ออานแล้ว แต่กลับไม่ได้เอาให้นาง ที่ผ่านมานางเป็นคนเก็บเงินในครอบครัวมาตลอด

ตอนนี้ ตาแก่นี่กลับกีดกันนาง ทำให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำได้เพียงอดทนไว้

และก็เป็นไปตามที่คิดไว้ พอที่ร้านไม่มีกิจกรรม ก็ไม่มีลูกค้าอะไรจริงๆ

หลังจากที่ลู่ม่านและคนอื่นๆ กินข้าวเสร็จ ตลอดช่วงเที่ยงก็มีลูกค้าเข้ามาเพียงสองโต๊ะ แต่เพราะพวกเขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับรสชาติของพริกนัก พวกเขาจึงสั่งหม้อไฟรสชาติแบบดั้งเดิม

สุดท้าย ตอนที่ลู่ม่านและคนอื่นๆ จะกลับไป เฉินจื่อฉายก็ออกมาส่งลู่ม่านและคนอื่นๆ พร้อมกับพูดว่า “จื่ออาน เจ้าไม่โกรธพี่ใหญ่ใช่ไหม”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า “พูดอะไรอย่างนี้ นี่เป็นทางเลือกของพี่เอง ข้ากับเสี่ยวม่านมีแต่หวังว่ากิจการของร้านพี่ใหญ่จะดีขึ้นเรื่อยๆ”

เฉินจื่อฉายยกยิ้ม “ตกลง ข้าจะทำมันอย่างดี”

เฉินจื่ออานพยักหน้า ก่อนจะมองเข้าไปข้างในอีกครั้ง พอเห็นพวกตาแก่เฉินก็ลุกขึ้นแล้ว เขาจึงถามด้วยความลังเล “ท่านพ่อ กลับพร้อมพวกข้าเลยไหม”

“ไม่ล่ะ เจ้ากลับเถอะ!” ตาแก่เฉินกล่าว “ตอนที่พวกข้ามา ได้ยืมเกวียนวัวมา”

“ตกลง!” เฉินจื่ออานพยักหน้า ก่อนจะได้ยินเฉินหลี่ซื่อบ่นพึมพำด้วยเสียงต่ำ “ถ้ากตัญญูจริงๆ ทำไมไม่ซื้อเกวียนวัวมาให้เลยล่ะ”

เฉินจื่ออานชะงักงัน และจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ในระหว่างทาง ก่อนที่เฉินจื่ออานจะถามด้วยท่าทางลังเล “เสี่ยวม่าน ข้าอยากจะซื้อเกวียนวัวให้ท่านพ่อได้ไหม?”

ไม่ใช่ว่าลู่ม่านไม่ได้ยินคำพูดของเฉินหลี่ซื่อ ในตอนนี้ แต่นางรู้เฉินจื่ออานไม่ใช่ที่ทำอะไรไม่คิด ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ เขาจะต้องคิดทบทวนไว้ดีแล้ว

นางจึงเอ่ยถาม “เพราะอะไร”

เฉินจื่ออานนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพูดว่า “คืออย่างนี้ สิ่งที่ท่านแม่พูดในวันนี้ ข้าได้ยินแล้ว พอมาคิดอย่างรอบคอบดูแล้ว ที่จริงแล้วงานทั้งหมดในบ้านเฉินตอนนี้ตกอยู่ที่ท่านพ่อคนเดียว ส่วนพี่รอง เจ้าก็รู้ว่าเป็นอย่างไร ส่วนพวกท่านแม่ก็คงไม่ทำอะไรเหมือนกัน ช่วงนี้ท่านพ่อช่วยเหลือข้าไว้มาก ข้าอยากจะใช้สิ่งนี้เป็นค่าตอบแทนสำหรับประสบการณ์ที่ท่านพ่อสอนงานข้า...”

“แต่ถ้ามีเกวียนวัว งานของท่านพ่อก็จะไม่เพิ่มขึ้นหรือ” ลู่ม่านถามกลับ

ก่อนหน้านี้เฉินจื่ออานคงจะใจร้อนเกินไปจนไม่ทันได้คิดอะไรมาก แต่พอได้ยินแบบนี้เขาก็สงบลง

ลู่ม่านนกยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้บอกว่าท่านซื้อเกวียนวัวให้ท่านพ่อไม่ได้ ข้าแค่คิดว่า แทนที่จะให้ท่านพ่อทำงานหนักแบบนี้ ปล่อยให้ท่านพ่อเริ่มสั่งงานพี่รองและคนอื่น ๆ จะดีกว่า ตอนนี้อยู่ที่บ้านเฉินมีที่นาไม่เยอะแล้ว ถ้าทุกคนไม่เกียจคร้าน จะต้องทำได้แน่นอน ถึงตอนนั้นเราค่อยซื้อเกวียนวัวให้ แบบนี้ถึงจะเรียกว่าทำสิ่งที่ดีอยู่แล้วให้ดียิ่งขึ้น จะไม่ดีกว่าเหรอ”

“เสี่ยวม่านเจ้าพูดถูก!” เฉินจื่ออานกล่าวด้วยความจริงใจ “ข้าจะคิดทบทวนดูอีกที”

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ตาแก่เฉินมาดูเฉินจื่ออานปลูกพริก เฉินจื่ออานก็บอกในสิ่งที่เขาคิดให้ฟัง ตาแก่เฉินมองไปที่เฉินจื่ออานด้วยความปลาบปลื้มใจ “ถ้าพี่รองของเจ้า รู้จักสงสารพ่อบ้างก็คงจะดี”

เฉินจื่ออานจนใจ “พี่รอง เขาคงยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้”

ที่จริงแล้วเฉินจื่ออานแค่พูดปลอบใจเท่านั้น ตาแก่เฉินเองก็ฟังออก

หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก ตาแก่เฉินก็พยักหน้าและกล่าวว่า “เรื่องนี้ข้าเข้าใจแล้ว จื่อคังเดินไปในทางที่ผิดแล้วคนหนึ่ง ข้าจะไม่ปล่อยให้พี่รองของเจ้าเดินไปในทางที่ผิดอีกอีก ทางบ้านเฉินข้าจะจัดการให้เป็นระเบียบเอง เจ้าไม่ต้องห่วง”