ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 183

โรงงานผงเครื่องเทศสิบสามชนิด

ลู่ม่านยังไม่ทันเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างใน ในตอนแรกลู่ม่านนึกว่าใครมีความขัดเคืองใจ หรือไม่ได้รับความยุติธรรมกัน

หลังจากฟังอย่างละเอียด ถึงได้ฟังออก ว่าพวกเขากำลังซุบซิบนินทากันอยู่

ส่วนใหญ่จะคุยเล่น ไม่มีสาระอะไรเลย

อีกทั้งยังตระกูลเฉินอยู่ในประเด็นที่เอามานินทาด้วย โดยเฉพาะบ้านเฉิน ความโหดร้ายของเฉินหลี่ซื่อ รวมถึงเรื่องที่เฉินเถาฮัวกลับมาจากเมืองหย่งอาน และการหายตัวไปอย่างลึกลับของจ้าวซื่อ

ต้องยอมรับเลยว่า จินตนาการของพวกนางล้ำเลิศมาก หลังจากฟังไปสักพัก ลู่ม่านยิ่งฟังยิ่งติดใจ เหมือนละครช่วงหัวค่ำในยุคปัจจุบัน

ลู่ม่านเคาะหน้าผาก และเตือนตัวเองถึงจุดประสงค์ที่มา ก่อนจะยืดตัวตรง และเดินเข้าไป

หลังจากเข้าไปมอง สภาพภายในแย่มาก

เดิมทีสิ่งที่พวกนางทำก็เป็นสินค้าอุปโภคบริโภค เป็นเครื่องปรุงรสที่ใช้ในการทำอาหาร ลู่หม่านได้ตั้งกฎไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าต้องสวมชุดทำงานกับหน้ากากปิดปากในเวลาทำงานด้วย

แต่พอเดินเข้าไป มีหลายคนที่ไม่ใส่ชุดทำงานหรือหน้ากากปิดปาก และกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน

พอเห็นลู่ม่านเดินเข้ามา ภายในโรงงานก็เงียบไปทันที

แต่ไม่นานก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

อีกทั้ง บางคนถึงกับเดินมาถามลู่ม่านตรงๆ “แม่นางลู่ เถาฮัวอยู่ที่เมืองหย่งอานทำอะไรหรือ”

ลู่ม่านไม่พูดอะไร พอทุกคนเห็นว่านางไม่โกรธ ทุกคนก็ยิ่งเดินเข้ามาถามอย่างใจกล้ามากขึ้น

“ใช่แล้ว แม่นางลู่ เล่าให้พวกเราฟังบ้างสิ”

“หึ...” ลู่ม่านยิ้มเยาะ “อยากฟังมากหรือ”

“อยาก!” ทุกคนพูดพร้อมกัน ลู่ม่านเหลือบมองผู้ดูแลที่เธอเลือก และตอนนี้นางก็กำลังมองมาทางลู่ม่านด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น และรอให้ลู่ม่านเล่าเรื่องออกมา

ในใจลู่ม่านโมโหจนแทบจะระเบิดออกมา!

แต่บนใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้ม ลู่ม่านเหลือบมองวัตถุดิบที่อยู่ข้างหน้าพวกนางและพูดว่า “ได้สิ แต่ว่า ทุกคนลืมไปหรือเปล่าว่านี่คือเวลาทำงาน”

ทันทีที่พูดแบบนี้ออกมา หลายคนก็ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

ลู่ม่านยกยิ้มอีกครั้ง “ยังมีใครอยากฟังอีกไหม ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าเก็บข้าวของตรงหน้าก่อน เสร็จแล้วค่อยไปคุยกันข้างใน”

ทั้งที่น้ำเสียงฟังดูไม่ซีเรียสมาก แต่ทำให้ผู้ที่ได้ยินตกใจพร้อมกัน

ในที่สุดผู้ดูแลก็มีได้สติ และรู้ว่าลู่ม่านไม่ได้มาเพื่อคุยกับพวกเขาเลย แต่มาเพื่อเอาเรื่องกับพวกนาง

นางพูดอย่าฃตะกุกตะกัก “ไม่ ไม่ล่ะ แม่นางลู่ พวกเรายังทำงานไม่เสร็จเลย!”

“อย่างนั้นเหรอ?” ลู่ม่านยังคงยิ้มแย้ม “ไม่ไปจริงเหรอ?”

“ไม่ล่ะ” ทุกคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน

จากนั้นลู่ม่านก็เดินออกมาจากโรงงานผงเครื่องเทศสิบสามชนิด และเรื่องแรกที่นางทำคือตรงไปที่บ้านของเฉินเหมยเซียง ตอนที่จัดการกับคนงานในโรงงาน ทำให้นางนึกถึงความกล้าหาญของเฉินเหมยเซียงที่ต่อว่าเฉินเซิงอย่างกล้าหาญขึ้นมา นางคิดว่าเฉินเหมยเซียงไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิดไว้ เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนประเภทที่ดูเหมือนจะอ่อนแอ แต่กลับแข็งแกร่งมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ม่านมาที่บ้านของเฉินเหมยเซียง ครอบครัวของนางไม่ได้มีฐานะร่ำรวยมากนัก

บ้านเหมือนบ้านเฉิน สภาพค่อนข้างเก่าแก่โบราณ แต่สามารถมองออกเลยว่า ตอนที่สามีของเฉินเหมยเซียงยังอยู่ คงจะมีชีวิตความเป็นอยู่ดีมาก

แต่ว่า ไม่มีการซ่อมมานานหลายปี ทำให้สภาพดูทรุดโทรมไปตามเวลา