ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 184

การจะส่งเด็กคนหนึ่งเข้าเรียน จะต้องใช้เงินเป็นจำนวนไม่น้อย

ถึงแม้เฉินเหมยเซียงจะบอกว่าตอนนี้นางก็ทำงานเช่นกัน แต่เงินที่นางได้จากการทำงานก่อนหน้านี้ ได้ใช้ไปกับการรักษาอาการป่วยของพ่อสามีแม่สามีไปแล้ว ตอนนี้ในมือของนาง ไม่มีเงินเก็บอะไรแล้ว

มีเพียง เงินที่อยู่ในมือของพ่อสามีแม่สามีนาง ตอนที่ยังสามารถติดต่อกับพ่อของชิงซานได้ เงินที่ส่งกลับมา ก็ถูกแม่สามีเก็บไปหมดแล้ว

ถ้านางสามารถเอาออกมาส่งชิงซานเข้าโรงเรียน ก็คงจะดีมาก

“แม่นางลู่ ขอเวลาข้าคิดหนึ่งวันได้ไหม?” ในที่สุดเฉินเหมยเซียงก็รวบรวมความกล้าพูดกับลู่ม่าน

ลู่ม่านถอนหายใจในใจ และพยักหน้าให้ “ได้!”

หลังจากออกมาจากบ้านของเฉินเหมยเซียงแล้ว ลู่ม่านก็ยังรู้สึกผิดหวังมาก นางนึกว่าด้วยความสามารถของนาง จะสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของผู้หญิงที่นี่ได้บ้าง แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ นางคงไร้เดียงสามากเกินไป

ทุกคน ต่างก็มีปัญหาของตัวเอง

แต่ว่า ถ้าเฉินเหมยเซียงไม่มาทำงาน แล้วผู้ดูแลโรงงานผงเครื่องเทศสิบสามชนิดล่ะจะทำอย่างไร? นี่ก็เป็นอีกหนึ่งปัญหาเช่นกัน

และตอนนี้ เธอก็กำลังจะทำซีอิ๊วอีก นางไม่มีเวลามาดูแลโรงงาน และหาคนที่นางพอใจมาดูแลโรงงานให้ก็ยาก แล้วถ้าคนใหม่ที่หามาทำเหมือนคนก่อนนางจะทำอย่างไร?

ในขณะที่กำลังขมวดคิ้วคิดหนักอยู่นั้น อาจารย์โจวก็เดินออกมาจากด้านหลัง

“แม่นางลู่ ทำไมวันนี้เจ้าดูท่าทางเคร่งเครียดแบบนี้ล่ะ”

ลู่ม่านพยักหน้าอย่างเหนื่อยใจ “อืม ท่านอาจารย์ไม่เคยอารมณ์เสียบ้างเลยเหรอ?”

อาจารย์โจวเองก็ยกยิ้มอย่างเหนื่อยใจ “ให้ข้าเดานะ ที่ทำให้เจ้าอารมณ์เสียไม่ใช่เพราะงานใช่ไหม?”

ก็ประมาณนั้น! ลู่ม่านพยักหน้า “ตำแหน่งผู้ดูแลในโรงงานว่าง ข้าหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ก็เลยอารมณ์เสียเล็กน้อย แล้วท่านอาจารย์ล่ะ?”

อาจารย์โจวถอนหายใจออกมา “แต่ข้ากลับตรงกันข้าม ที่ข้าอารมณ์เสีย เพราะข้าเบื่อมาก”

ลู่ม่านตกตะลึง แล้วได้ยินอาจารย์โจวพูดขึ้นมาอีกครั้ง “เมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้าน ข้ายังได้ทำนาทุกวัน ทำให้ชีวิตเต็มไปด้วยความน่าสนใจ แต่ตอนนี้ กลับนั่งเบื่อไปวันๆ!”

“งั้นท่านก็หาสิ่งที่ท่านชอบทำสิ” ลู่ม่านกล่าว

“หืม?” อาจารย์โจวยกยิ้ม “แม่นางลู่หมายความว่าอย่างไร?”

จู่ๆ ลู่ม่านก็ยิ้มออกมา เรื่องมันเป็นไปตามที่นางคาดหวังไว้ เหมือนสวรรค์เป็นใจเลย “ท่านอาจารย์เคยคิดอยากจะทำการสรรหาเสาหลักที่ดีและมั่นคงให้กับบ้านเมืองหรือไม่”

อาจารย์โจวเหลือบมองมาที่ลู่ม่าน “เจ้าคิดถึงอะไรอยู่”

ลู่ม่านรีบหุบรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง และพูดอย่างจริงจัง “ในหมู่บ้านไป่ฮัวของเรากำลังพัฒนาและเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ที่นี่ยังไม่มีโรงเรียนในหมู่บ้าน ถ้าท่านอาจารย์ไม่รังเกียจ ท่านช่วยรับผิดชอบดูแลโรงเรียนในหมู่บ้านจะได้ไหม?”

“โรงเรียน?” อาจารย์โจวขมวดคิ้ว “เจ้าก็รู้ ว่าข้าไม่เต็มใจ”

“แน่นอน ข้ารู้ดี ความมุ่งมั่นของอาจารย์โจวคือสิ่งใหญ่กว่านั้น จะมาทำเรื่องเล็กๆ เช่นนี้ได้อย่างไร แต่เด็กๆ ก็ถือเป็นความหวังของบ้านเมืองเช่นกัน ถ้าท่านเปรียบเทียบเด็กๆ เป็นดอกไม้ อาจารย์โจวก็คือคนสวน ถ้าไม่มีคนสวนที่ทำงานหนัก คอยดูแลปลูกฝังดอกไม้อย่างดี ดอกไม้ก็คงไม่สามารถเบ่งบานออกมาอย่างสวยงามได้...”

ลู่ม่านปากหวาน นางดึงคำอุปมาในยุคปัจจุบันออกมาใช้ด้วย

และแน่นอนว่า อาจารย์โจวเริ่มหวั่นไหวด้วยแล้วเล็กน้อย

“ดอกไม้กับคนทำสวนอย่างนั้นเหรอ?” แววตาของอาจารย์โจวที่มองลู่ม่านอ่อนโยนมากขึ้น “แม่นางลู่ เจ้าเป็นคนที่ฉลาดรอบรู้มาก แต่น่าเสียดาย ที่เจ้าเป็นผู้หญิง...”

ชิ! ผู้ชายหัวโบราณ ทำไมถึงได้ซื่อบื้อถึงขนาดนี้? เป็นผู้หญิงแล้วยังไง? ผู้หญิงก็สามารถปกครองคนได้!