ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 189

ลู่ม่านนิ่งอึ้ง กำลังจะเดินไปข้างหน้า ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงพูดขึ้นมาว่า “จื่ออาน ไม่เจอกันนานเลยนะ”ฃ

เฉินจื่ออานตอบรับเสียงหนึ่ง ทั้งสองต่างก็นิ่งเงียบไป

มีความรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรจะพูดคุยกัน ลู่ม่านเหมือนถูกทิ่มแทงในหัวใจ จึงหมุนตัวจากไปจากตรงนั้นโดยทันที

หลังจากกลับไปแล้ว เหอเยว่เห็นว่าลู่ม่านกลับมาคนเดียว ก็สงสัยขึ้นมา “พี่ลู่ม่าน พี่จื่ออานเล่า ”

“เออ ตามมาทีหลัง ”ลู่ม่านพูดจบ กำลังจะกลับเข้าไปในห้อง เหอเยว่ก็ถามขึ้นมาว่า “คนในโรงงานทำผงเครื่องเทศสิบสามชนิดมา บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับท่าน”

ลู่ม่านพยักหน้า เดินออกไปทันที

พอเดินไปถึงก็พบว่าเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว ในโรงงานวุ่นวายโกลาหลไปหมดแล้ว

เพราะผู้ดูแลคนก่อน หลังจากที่ถูกลู่ม่านเปลี่ยนตัว ก็รู้สึกไม่พอใจ แม้ว่านางจะไม่แสดงออกตลอดมา แต่ว่าวันนี้หลังจากเข้ามาทำงาน ก็ทำงานอย่างไร้กฎระเบียบ

เฉินเหมยเซียงจึงมาหาเธอเพื่อคุยเรื่องนี้ เพิ่งจะคุยได้สองสามประโยค คนคนนั้นก็เข้ามาตบตีกับเฉินเหมยเซียง

เพราะว่าเฉินเหมยเซียงนั้นอ่อนแอกว่าเล็กน้อย ผู้หญิงคนนั้นมีแรงมาก ดึงผมของเฉินเหมยเซียงเอาไว้ แล้วเหวี่ยงไปทางด้านข้าง สถานการณ์ค่อนข้างอันตรายมาก เมื่อเห็นว่าเฉินเหมยเซียงจะชนเข้ากับกำแพงแล้ว

ลู่ม่านก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเฉินเหมยเซียงเอาไว้ แต่นางกลับถูกกระแทกเข้าที่แขน รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที

“แม่นาง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ”เฉินเหมยเซียงรีบเข้าไปประคองลู่ม่านและถามขึ้น

ลู่ม่านเจ็บจนดวงตาแดงก่ำไปหมด แต่ยังคงส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”จากนั้น ก็หันไปมองคนที่ก่อเรื่องคนนั้น “เจ้าพูดมา ว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ยังจะมีเรื่องอะไร นางมีความสามารถอะไร ถึงได้มาควบคุมข้า”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “แล้วเจ้าทำผิดหรือไม่เล่า”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด”คนคนนั้นแก้ตัว

ลู่ม่านยังอยากจะพูดต่อ เฉินเหมยเซียงได้ประคองนางไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง“ แม่นางลู่ ให้ข้าจัดการดีกว่า”

ในเวลาเช่นนี้ เฉินเหมยเซียงอยากจะรับผิดชอบด้วยตนเอง นับว่ามีความกล้าไม่น้อย ลู่ม่านจึงเห็นด้วยกับความคิดของนาง เดินไปนั่งลงข้างๆอย่างวางใจ

เห็นเพียงเฉินเหมยเซียงเดินเข้าไป ยืนประจันหน้ากับผู้หญิงคนนั้น จ้องดวงตาของหญิงคนนั้นแล้วพูดว่า “วันนี้ ตอนที่ข้ามาทำงาน เจ้ากำลังคุยเล่นอยู่กับทุกคน ข้าพูดถูกหรือไม่”

คนคนนั้นนิ่งอึ้งไป พยักหน้าอย่างไม่พอใจ “ก็แค่คุยเล่นกันนิดหน่อย ข้าใส่ชุดทำงาน และสวมผ้าปิดปากแล้ว”

เฉินเหมยเซียงพยักหน้า “ใช่ เจ้าสวมชุดทำงาน และสวมหน้ากาก แต่ว่าเรื่องที่เจ้าพูดถึงเป็นเรื่องขั้นตอนการทำงานของเจ้าใช่หรือไม่”

คนคนนั้นคงคิดไม่ถึงว่าเฉินเหมยเซียงจะได้ยินที่พูดคุยกันทั้งหมด นิ่งไปชั่วครู่กำลังจะหาข้ออ้างเพื่อตอบโต้ ไหนเลยจะคาดคิดว่า เฉินเหมยเซียงนั้นไม่ให้โอกาสนาง และมองไปยังคนอีกคนที่อยู่ข้างๆกัน

“ยังมีคนบางส่วนก็พูดเหมือนกัน แต่พูดไม่มาก ข้าจะไม่เอ่ยชื่อ แต่ว่า ถ้าหากมีการพยายามจะปกปิดข้ากับแม่นางลู่ละก็ เช่นนั้นข้าจะขอเตือนว่าพวกเจ้าควรจะหยุดความคิดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ”

วิธีการนี้ไม่รู้เฉินเหมยเซียงไม่เรียนมาจากใคร การข่มขู่เช่นนี้ มีหลายคนที่รู้สึกผิดก้มหน้าต่ำลงทันที

ผู้ดูแลคนก่อนหน้านี้ เห็นว่าตนเองเสียเปรียบแล้ว จึงเอ่ยขอตัวก่อนอย่างง่ายดาย

เฉินเหมยเซียงไม่ใช่คนเลอะเลือน รีบหันกลับไปมองทางลู่ม่าน ในสายตามีแววขออนุญาต ลู่ม่านพยักหน้า นางจึงรีบเรียกให้คนไปคิดค่าแรงให้หญิงคนนั้นทันที

เรื่องจบลงอย่างรวดเร็วมาก เฉินเหมยเซียงจึงเดินมาประคองลู่ม่าน “แม่นางลู่ ให้ข้าไปหาท่านหมอเป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า”

“ไม่ต้อง”ลู่ม่านลองขยับแขนด้วยตนเอง น่าจะไม่กระทบกระเทือนถึงกระดูก แต่ชนแรงไปหน่อย รู้สึกปวดอยู่บ้าง

ลุกขึ้นกำลังจะเตรียมตัวกลับ เฉินเหมยเซียงก็รีบตามไป “ข้าจะไปส่งเจ้า”

ลู่ม่านพยักหน้า ทั้งสองค่อยๆเดินไป เฉินเหมยเซียงลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แม่นางลู่ เจ้าจะโทษข้าหรือไม่”