ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 190

เฉินจื่ออานตกใจ “ที่ไหน”

“โรงเรียนที่เพิ่งสร้างใหม่”คนคนนั้นพูดจบแล้ว ก็รีบวิ่งไปทันที เฉินจื่ออานรีบหมุนตัววิ่งออกไป เพิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หันกลับมาพูดกับลู่ม่านว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าเชื่อข้า ตอนค่ำรอข้ากลับมา จะอธิบายให้เจ้าเข้าใจ”

ลู่ม่านนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ในที่สุดก็ตามไปด้วย

เฉินจื่ออานเห็นว่าลู่ม่านตามมาด้วย ก็ยิ้มให้กับนางทันที ลู่ม่านเบือนหน้าอย่างอารมณ์ไม่ดี “คืนนี้ค่อยคิดบัญชีกับท่าน”

ตอนที่ทั้งสองไปถึงที่เกิดเหตุ เฉินหลี่ซื่อกำลังนั่งอยู่บนพื้น คร่อมอยู่บนตัวของหญิงคนหนึ่ง ใช้แรงดึงเส้นผมของหญิงคนนั้น ร้องไห้แทบจะขาดใจ

“นางปีศาจจิ้งจอก แก่แล้วไม่มียางอาย อายุปูนนี้แล้ว ยังออกมายั่วยวนคนอื่นอีก”

เฉินจื่ออานกับลู่ม่านรีบเบียดเสียดผู้คนที่รายล้อมเข้าไป ก็พบว่า คนที่ถูกคร่อมไว้กับพื้น ไม่ใช่ตาแก่เฉิน ตาแก่เฉินคอยดึงมือของเฉินหลี่ซื่ออยู่ข้างๆ บนใบหน้ามีรอยทุบตี ถูกคนที่มุงดูอยู่ต่อว่า จนหน้าดำคล้ำไปหมดแล้ว

แต่ว่า เพราะตาแก่เฉินอายุมากแล้ว ร่างผอมเล็ก ก่อนหน้านี้ก็ไม่สบายหลายครั้งติดต่อกัน ไหนเลยจะสู้แรงของเฉินหลี่ซื่อที่มีร่างกายกำยำบึกบึนได้

ตอนนี้ ตาแก่เฉินเหมือนคนแรงน้อยที่คิดจะงัดข้อกับคนแรงมาก

และคนที่ถูกคร่อมอยู่ใต้ร่างนั้น ก็ยิ่งถูกกระชากจนเละเทะ สภาพดูไม่ได้เลย

ในปากก็พร่ำบอกว่า “เฉินหลี่ซื่อ เจ้าปล่อยข้านะ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ”

รอบข้างนั้นมีคนอยากจะเข้าไปช่วยดึงตัวเฉินหลี่ซื่อออกมา แต่เฉินหลี่ซื่อเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว เอาแต่โวยวายอย่างเอาเป็นเอาตาย ผู้ชายหลายคนก็ยังเอาห้ามไม่อยู่ ยังทำให้ใบหน้าของตนเองต้องถูกข่วนจนเลือดซิบ

เฉินจื่ออานรีบพุ่งเข้าไปดึงตัวเฉินหลี่ซื่อ “ท่านแม่ นี่ท่านทำอะไร”

“จื่ออาน”เฉินหลี่ซื่อเห็นเฉินจื่ออานมา ก็ใช้แรงในการกัดฟันกรามและพูดว่า “เจ้ามาได้จังหวะพอดี นังแก่ไร้ยางอายนี่ ถึงกับยั่วยวนพ่อของเจ้า ถูกข้าจับได้คาหนังคาเขา เจ้ารีบไล่ลูกชายของนางออกจากโรงงานไปซะ ยังมีอีก กระบอกไม้ไผ่ที่ส่งออกไปเหล่านั้น ก็ไม่ให้บ้านนางทำอีก”

เฉินหลี่ซื่อพอลุกขึ้นมาก็พูดรัวเป็นชุด เฉินจื่ออานมึนงงไปหมดแล้ว

“ท่านแม่ ท่านพูดอะไร คนคนนี้กับท่านพ่อ”

“อย่าไปฟังนางพูดเหลวไหล ”ตาแก่เฉินพูดด้วยสีหน้าแดงเถือก “แม่เจ้าบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว”

“เจ้าน่ะสิบ้า ”เสี้ยววินาทีนี้เฉินหลี่ซื่อที่ถูกตาแกเฉินควบคุมมาโดยตลอด รู้สึกไม่พอใจมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ยังมาจับจุดอ่อนของตาแก่เฉินได้คาหนังคาเขา นางย่อมไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่

“ตาแก่ ข้าก็ว่าทำไมจู่ๆจึงได้เอาเงินทองที่บ้านไปจนหมด ไม่เหลือเงินไว้ที่บ้านแม้แต่น้อย คิดอยากจะเลี้ยงเมียน้อยข้างนอกใช่หรือไม่ เจ้ามันตาแก่ไร้ยางอาย ขอเพียงข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าได้มีความสุขอย่างเด็ดขาด”

เฉินหลี่ซื่อยังไม่ทันพูดจบ ตาแก่เฉินก็ฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของนางแล้ว ตาแก่เฉินโมโหจนมือสั่นเทา “ยายแก่ ถ้าขืนเจ้ายังพูดจาให้ร้ายข้าอีก ข้าจะหย่าเจ้าซะ”

“ท่านหย่าเลย หย่าข้าเลย”เฉินหลี่ซื่อหัวใจแตกสลายแล้ว “เพื่อนางผู้หญิงไร้ยางอาย ท่านถึงกับตบข้า ข้าคลอดลูกชายให้ท่านสี่คน ลูกสาวหนึ่งคน ข้าไม่ได้ทำผิดต่อตระกูลเฉิน ท่านจะหย่าข้าในข้อหาอะไร”

เฉินหลี่ซื่อพูดจบแล้ว ก็กัดฟันกรอด ยิ่งเพิ่มแรงในการทำร้ายอีกฝ่ายที่อยู่ใต้ร่างของนางมากขึ้น

คนคนนั้นเอาแต่ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต เอาแต่ร้องตะโกนว่า “เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล ข้าไม่ได้ทำ”

“ข้าเห็นกับตา ถ้าเจ้าไม่ได้ทำ เจ้าจะส่งสายตาทำไม ”เฉินหลี่ซื่อพลางพูด พลางใช้แรงฉีกทึ้งเสื้อผ้าของคนคนนั้น

เฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินจื่อฟู่ได้ยินข่าวก็รีบมา เห็นสถานการณ์นี้ก็มึนงงเช่นกัน รีบถามเฉินจื่ออานว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เฉินจื่ออานกำลังจะอธิบายให้เขาฟัง เฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ข้างๆกันนั้นก็พุ่งเข้าไปช่วยเฉินหลี่ซื่อตบตีซะแล้ว

ตาแก่เฉินรีบร้องเรียกลู่ม่าน “เสี่ยวม่าน เร็วเข้า รีบไปลากตัวน้องสาวเจ้าออกมา”

ในยุคโบราณนี้ ค่อนข้างถือเรื่องหญิงชายไม่ควรใกล้ชิดกัน ชายหญิงอายุแปดขวบเป็นต้นไปแม้แต่เป็นพี่น้องกันก็ไม่สามารถนั่งบนเสื่อผืนเดียวกัน โดยเฉพาะอยู่ภายนอกบ้าน พวกเฉินจื่ออานสามารถดึงตัวเฉินหลี่ซื่อได้ แต่ไม่สามารถดึงเฉินหลิ่วเอ๋อได้

ลู่ม่านจนใจ ได้แต่เดินไปข้างหน้า คิดไม่ถึงว่า เฉินหลิ่วเอ๋อจะใช้แรงขึ้นมากะทันหัน

สองแม่ลูกร่วมมือกัน คนที่ถูกทับไว้ด้านล่างก็ยิ่งไร้ทางตอบโต้มากขึ้น ไม่ช้า ก็ได้ยินแต่เสียงฉีกขาด บนไหล่ของคนคนนั้นถูกฉีกจนเผยให้เห็นไหล่มน

ตาแก่เฉินที่อยู่ใกล้ๆ เห็นเช่นนั้นก็รีบเบือนหน้าหนีทันที ผู้คนที่มุงดูอยู่ บางคนเป็นพวกจิตใจไม่บริสุทธิ์ ตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นดีใจขึ้นมา อดไม่ได้ ที่อยากจะให้เฉินหลี่ซื่อฉีกให้มากกว่านี้

เฉินจื่ออานทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ได้ส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้กับพวกหวังเอ้อร์หนิวที่อยู่ทางด้านหลัง ชายหนุ่มหลายคนต่างก็ออกแรงพร้อมกัน เข้าไปยกตัวของเฉินหลี่ซื่อออกมา

หลังจากเฉินหลี่ซื่อถูกจับออกไปแล้ว เฉินหลิ่วเอ๋อก็ถูกบีบให้แยกตัวออกมาเช่นกัน

คนที่ถูกกดทับอยู่คนนั้นเพิ่งจะได้ลุกขึ้นตอนนี้เอง คนที่รายล้อมอยู่รอบๆ ก็เพิ่งจะเห็นเดี๋ยวนี้เองว่าคนคนนั้นคือแม่หม้ายอายุมากที่อยู่ในหมู่บ้านนั่นเอง แม่หม้ายหนิว

แม่หม้ายหนิวที่จริงไม่ใช่คนในหมู่บ้านไป่ฮัว แรกเริ่มนั้นนางหนีภัยมาอยู่ที่ ผู้ใหญ่บ้านคนก่อนเห็นว่านางน่าสงสาร จึงให้นางอยู่ในหมู่บ้าน

นางไร้ที่พึ่ง มีเพียงลูกชายหนึ่งคน หลังจากนั้นได้ยินว่า ตอนที่หนีภัยมา คนในครอบครัวต่างก็ตายกันหมด

แม่หม้ายหนิวคนนี้เป็นคนที่อยู่ในครรลองคลองธรรมมาตลอด ปฏิบัติต่อเพื่อนบ้านก็ไม่เลว เพราะฉะนั้น ปกติการใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้าน ทุกคนต่างก็เคารพนาง แน่นอนว่า การเป็นแม่หม้าย ตอนที่นางยังสาว ย่อมมีคนอยากจะเกี้ยวพาราสีอยู่บ้าง

เพียงแต่ นางนิสัยเข้มแข็ง ใช่วาจาไล่คนออกไป

ต่อมา หลังจากที่ลูกชายเขาค่อยๆเติบโตขึ้น ก็ไม่มีคนมาคอยตามรังควานอีก เพียงแต่ไม่รู้ว่า ครั้งนี้ทำไมจึงเกี่ยวพันไปถึงตาแก่เฉินได้

หลังจากที่แม่หม้ายหนิวลุกขึ้นมาได้ ก็กำเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดเอาไว้ จ้องมองเฉินหลี่ซื่อด้วยสายตาโมโห

“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ได้ทำ ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้ด้วย”

เฉินหลี่ซื่อยังไม่หายโมโห แม้จะถูกคนหลายคนจับตัวเอาไว้ ก็ยังคงกำหมัดและเตะขา “เจ้าบอกว่าไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นหรือ ข้ามองเห็นกับตาตัวเอง ถ้าเจ้าไม่ทำ เจ้าจะจับมือสามีข้าทำไม เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหมอหรือยังไง”

พอเฉินหลี่ซื่อพูดเช่นนี้ คนที่มุงดูอยู่ต่างก็ตื่นเต้นสนใจขึ้นมาทันที

ตาแก่เฉินจึงอธิบายว่า “ไม่ใช่ เพราะข้าดื่มมากไป เกือบจะหกล้ม นางช่วยประคองข้าก็เท่านั้นเอง”

เฉินหลี่ซื่อยิ่งรู้สึกโมโหมากขึ้น “แม้แต่ข้านางยังสู้ไม่ได้ ยังประคองท่านไหวหรือ คนมากมายขนาดนี้ ทำไมไม่ให้คนอื่นช่วยประคอง”

ความจริงก็เป็นเช่นนี้เอง ในเมื่อคนอื่นไม่เชื่อ ไม่ว่าจะอธิบายเท่าไรก็เสียแรงเปล่า

ตาแก่เฉินโมโหจนหน้าแดงก่ำไปหมด “เจ้ารีบไสหัวกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ข้าไม่ไป วันนี้นางหญิงเจ้าเล่ห์คนนี้ไม่อธิบายให้ชัดเจน ข้าก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น”

แม่หม้ายหนิวกัดฟัน “เฉินหลี่ซื่อ เจ้าอย่ารังแกกันให้มันมากนัก”

“ใครรังแกใครกันแน่ เจ้ามันแม่หม้าย อยากจะทำลายครอบครัวของข้า ”เฉินหลี่ซื่อพูดจบ ร้องคร่ำครวญเสียงหนึ่งและนั่งลงไปกับพื้น เริ่มการแสดงของนาง

ลู่ม่านกุมขมับอย่างระอาใจ เห็นเพียงแม่หม้ายหนิวที่เลิกเสื้อขึ้น และกำลังจะเดินไปลากตัวเฉินหลี่ซื่อ

ในกลุ่มคนก็มีคนพุ่งเข้ามาอีก คว้าตัวแม่หม้ายหนิวเอาไว้ทันที “พอแล้ว ยังขายหน้าไม่พอหรือไง”

คนที่มาเป็นลูกชายของแม่หม้ายหนิว---หวังต้าลี่

หวังต้าลี่เป็นคนงานที่ทำงานอยู่ในโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของนาง เมื่อครู่ได้ยินคนข้างนอกวิจารณ์กัน หัวเราะเยาะเขา พูดถึงเรื่องของแม่เขา

ไม่ทันได้คิดมาก เขาก็รีบมาทันที ปรากฏว่า เพิ่งจะมาถึง ก็เห็นว่าแม่ของตนเองเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เขาก็โมโหขึ้นมาทันที