ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 190

เฉินจื่ออานตกใจ “ที่ไหน”

“โรงเรียนที่เพิ่งสร้างใหม่”คนคนนั้นพูดจบแล้ว ก็รีบวิ่งไปทันที เฉินจื่ออานรีบหมุนตัววิ่งออกไป เพิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หันกลับมาพูดกับลู่ม่านว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าเชื่อข้า ตอนค่ำรอข้ากลับมา จะอธิบายให้เจ้าเข้าใจ”

ลู่ม่านนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ในที่สุดก็ตามไปด้วย

เฉินจื่ออานเห็นว่าลู่ม่านตามมาด้วย ก็ยิ้มให้กับนางทันที ลู่ม่านเบือนหน้าอย่างอารมณ์ไม่ดี “คืนนี้ค่อยคิดบัญชีกับท่าน”

ตอนที่ทั้งสองไปถึงที่เกิดเหตุ เฉินหลี่ซื่อกำลังนั่งอยู่บนพื้น คร่อมอยู่บนตัวของหญิงคนหนึ่ง ใช้แรงดึงเส้นผมของหญิงคนนั้น ร้องไห้แทบจะขาดใจ

“นางปีศาจจิ้งจอก แก่แล้วไม่มียางอาย อายุปูนนี้แล้ว ยังออกมายั่วยวนคนอื่นอีก”

เฉินจื่ออานกับลู่ม่านรีบเบียดเสียดผู้คนที่รายล้อมเข้าไป ก็พบว่า คนที่ถูกคร่อมไว้กับพื้น ไม่ใช่ตาแก่เฉิน ตาแก่เฉินคอยดึงมือของเฉินหลี่ซื่ออยู่ข้างๆ บนใบหน้ามีรอยทุบตี ถูกคนที่มุงดูอยู่ต่อว่า จนหน้าดำคล้ำไปหมดแล้ว

แต่ว่า เพราะตาแก่เฉินอายุมากแล้ว ร่างผอมเล็ก ก่อนหน้านี้ก็ไม่สบายหลายครั้งติดต่อกัน ไหนเลยจะสู้แรงของเฉินหลี่ซื่อที่มีร่างกายกำยำบึกบึนได้

ตอนนี้ ตาแก่เฉินเหมือนคนแรงน้อยที่คิดจะงัดข้อกับคนแรงมาก

และคนที่ถูกคร่อมอยู่ใต้ร่างนั้น ก็ยิ่งถูกกระชากจนเละเทะ สภาพดูไม่ได้เลย

ในปากก็พร่ำบอกว่า “เฉินหลี่ซื่อ เจ้าปล่อยข้านะ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ”

รอบข้างนั้นมีคนอยากจะเข้าไปช่วยดึงตัวเฉินหลี่ซื่อออกมา แต่เฉินหลี่ซื่อเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว เอาแต่โวยวายอย่างเอาเป็นเอาตาย ผู้ชายหลายคนก็ยังเอาห้ามไม่อยู่ ยังทำให้ใบหน้าของตนเองต้องถูกข่วนจนเลือดซิบ

เฉินจื่ออานรีบพุ่งเข้าไปดึงตัวเฉินหลี่ซื่อ “ท่านแม่ นี่ท่านทำอะไร”

“จื่ออาน”เฉินหลี่ซื่อเห็นเฉินจื่ออานมา ก็ใช้แรงในการกัดฟันกรามและพูดว่า “เจ้ามาได้จังหวะพอดี นังแก่ไร้ยางอายนี่ ถึงกับยั่วยวนพ่อของเจ้า ถูกข้าจับได้คาหนังคาเขา เจ้ารีบไล่ลูกชายของนางออกจากโรงงานไปซะ ยังมีอีก กระบอกไม้ไผ่ที่ส่งออกไปเหล่านั้น ก็ไม่ให้บ้านนางทำอีก”

เฉินหลี่ซื่อพอลุกขึ้นมาก็พูดรัวเป็นชุด เฉินจื่ออานมึนงงไปหมดแล้ว

“ท่านแม่ ท่านพูดอะไร คนคนนี้กับท่านพ่อ”

“อย่าไปฟังนางพูดเหลวไหล ”ตาแก่เฉินพูดด้วยสีหน้าแดงเถือก “แม่เจ้าบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว”

“เจ้าน่ะสิบ้า ”เสี้ยววินาทีนี้เฉินหลี่ซื่อที่ถูกตาแกเฉินควบคุมมาโดยตลอด รู้สึกไม่พอใจมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ยังมาจับจุดอ่อนของตาแก่เฉินได้คาหนังคาเขา นางย่อมไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่

“ตาแก่ ข้าก็ว่าทำไมจู่ๆจึงได้เอาเงินทองที่บ้านไปจนหมด ไม่เหลือเงินไว้ที่บ้านแม้แต่น้อย คิดอยากจะเลี้ยงเมียน้อยข้างนอกใช่หรือไม่ เจ้ามันตาแก่ไร้ยางอาย ขอเพียงข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าได้มีความสุขอย่างเด็ดขาด”

เฉินหลี่ซื่อยังไม่ทันพูดจบ ตาแก่เฉินก็ฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของนางแล้ว ตาแก่เฉินโมโหจนมือสั่นเทา “ยายแก่ ถ้าขืนเจ้ายังพูดจาให้ร้ายข้าอีก ข้าจะหย่าเจ้าซะ”

“ท่านหย่าเลย หย่าข้าเลย”เฉินหลี่ซื่อหัวใจแตกสลายแล้ว “เพื่อนางผู้หญิงไร้ยางอาย ท่านถึงกับตบข้า ข้าคลอดลูกชายให้ท่านสี่คน ลูกสาวหนึ่งคน ข้าไม่ได้ทำผิดต่อตระกูลเฉิน ท่านจะหย่าข้าในข้อหาอะไร”

เฉินหลี่ซื่อพูดจบแล้ว ก็กัดฟันกรอด ยิ่งเพิ่มแรงในการทำร้ายอีกฝ่ายที่อยู่ใต้ร่างของนางมากขึ้น

คนคนนั้นเอาแต่ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต เอาแต่ร้องตะโกนว่า “เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล ข้าไม่ได้ทำ”

“ข้าเห็นกับตา ถ้าเจ้าไม่ได้ทำ เจ้าจะส่งสายตาทำไม ”เฉินหลี่ซื่อพลางพูด พลางใช้แรงฉีกทึ้งเสื้อผ้าของคนคนนั้น

เฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินจื่อฟู่ได้ยินข่าวก็รีบมา เห็นสถานการณ์นี้ก็มึนงงเช่นกัน รีบถามเฉินจื่ออานว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เฉินจื่ออานกำลังจะอธิบายให้เขาฟัง เฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ข้างๆกันนั้นก็พุ่งเข้าไปช่วยเฉินหลี่ซื่อตบตีซะแล้ว

ตาแก่เฉินรีบร้องเรียกลู่ม่าน “เสี่ยวม่าน เร็วเข้า รีบไปลากตัวน้องสาวเจ้าออกมา”