ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 191

“ต้าลี่”แม่หม้ายหนิวท่าทีแข็งกร้าวมาก ตอนที่เห็นลูกชายตนเอง ในที่สุดก็อ่อนลงบ้างแล้ว “ทำไมวันนี้จึงเลิกงานเร็วนักล่ะ ค่ำนี้จะกินอะไร”

หวังต้าลี่ไม่พูดอะไร ดวงตาหม่นหมองมองไปทางแม่หม้ายหนิว

แม่หม้ายหนิวรีบยื่นมือไปกำเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้แน่นขึ้น เพื่อรับประกันว่าไม่ได้เผยเนื้อหนังของตนให้ใครเห็นแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้ากลับไปก่อน วันนี้ถ้าข้าไม่ได้จัดการหญิงเจ้าเล่ห์คนนี้ที่ทำลายชื่อเสียงของข้า ข้าจะไม่ขอแซ่หนิวอีก”

แม่หม้ายหนิวย่อมไม่ใช่คนที่จะรังแกกันได้ง่ายๆ ไม่เช่นนั้น ไม่เช่นนั้นแม่หม้ายคนหนึ่งที่เลี้ยงดูลูกคนเดียวคงถูกรังแกจนตายไปนานแล้ว

“เฉินหลี่ซื่อ เจ้าคอยดู ข้าจะไปถามผู้อาวุโสของตระกูลมาเดี๋ยวนี้เลย……”

ว่าแล้ว แม่หม้ายหนิวก็เบียดเสียดกลุ่มคนเดินออกไป

ไหนเลยจะคาดคิดว่า ในกลุ่มคนนั้นมีตาแก่ที่ยังไม่แต่งงานอยู่คนหนึ่ง หมายปองในตัวของแม่หม้ายหนิวมานานแล้ว เมื่อครู่ตอนที่เสื้อของแม่หม้ายหนิวถูกฉีกจนเผยให้เห็นหัวไหล่ เขาเห็นเนื้อขาวๆของแม่หม้ายหนิว ก็มีใจคิดไม่ซื่อขึ้นมาทันที

แต่ว่าแม่หม้ายหนิวไม่เคยให้โอกาสเขาเลยสักครั้ง เพราะฉะนั้น ฉวยโอกาสตอนที่แม่หม้ายหนิวเดินผ่าน เขายื่นมือไปดึงเสื้อที่แม่หม้ายหนิวกำสาบเสื้อเอาไว้แน่น

ตาแก่คนนั้น ที่มีความคิดไม่บริสุทธิ์ แน่นอนว่า พละกำลังก็ต้องมีมากเช่นกัน

ทันใดนั้น ไหล่ข้างหนึ่งของแม่หม้ายหนิวก็เปิดเผยออกมาจนหมด

เดิมทีเฉินหลี่ซื่อที่ได้ยินแม่หม้ายหนิวบอกว่าจะไปเรียกผู้อาวุโสของตระกูลมา ก็ยังคงกังวลใจอยู่ เห็นเหตุการณ์นี้เข้า นางก็ทำเสียงในลำคอ “สมน้ำหน้า”

ผู้ชายที่รายล้อมอยู่ไม่ไกลนัก ต่างก็จ้องมองไปทางแม่หม้ายหนิว คนที่ดึงสาบเสื้อของแม่หม้ายหนิว ยังพูดจาแทะโลมว่า “คิดไม่ถึงว่าแม่หม้ายหนิวที่แก่ปูนนี้แล้ว ผิวพรรณไม่เลวเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”คนอื่นๆต่างก็ผิวปากหัวเราะชอบใจกันขึ้นมา

หวังต้าลี่โมโหมาก เดินพุ่งเข้าไปหาตาแก่โสดคนนั้น รัวหมัดเท้าทุบตีไปยกหนึ่ง

แม่หม้ายหนิวเกรงว่าลูกชายจะทำคนตาย จนเกิดเป็นเรื่องใหญ่ จึงรีบเข้าไปดึงเอาไว้ ชั่วขณะนั้น เดิมทีสถานการณ์ที่สงบลงแล้วก็โกลาหลขึ้นอีกครั้ง

โดยที่ไม่คาดคิด แม่หม้ายหนิวกลับสะบัดตัวแม่หม้ายหนิวออกไป จ้องมองนางอย่างดุดัน “ท่านอย่าแตะต้องข้า”

แม่หม้ายหนิวตะลึงงันไปทันที “ต้าลี่”

“ท่านทำให้ข้ารู้สึกรังเกียจ”หวังต้าลี่ด่าจบแล้ว ก็ใช้แรงเตะตาแก่โสดคนนั้นออกไป จากนั้นก็วิ่งหนีไป

แม่หม้ายหนิวถูกคำพูดนี้ทำให้ตกตะลึงนิ่งอึ้งไป และหลังจากนั้น ก็ราวกับลูกโป่งลมรั่ว รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที

เฉินหลี่ซื่อเห็นเช่นนี้ ความโมโหในใจก็เหมือนจะคลายลงไปแล้ว นางลุกขึ้นเผชิญหน้าและทำเสียงถุยน้ำลายให้กับแม่หม้ายหนิว“ถุย”พูดจบแล้ว ก็เดินจากไป

เหมือนแม่หม้ายหนิวจะมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอีกครั้ง ลุกขึ้นดึงตัวนางเอาไว้ “เจ้าจะไปไหนไม่ได้ เจ้าไปไม่ได้ เจ้าต้องไปอธิบายให้ต้าลี่เข้าใจ ข้าไม่ได้ยั่วยวนใคร ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”

“เกี่ยวอะไรกับข้า”เฉินหลี่ซื่อสะบัดนางออก นางจึงเดินไปตรงหน้าตาแก่เฉิน “พี่เฉิน เรื่องมันเป็นยังไง ท่านรู้ดีกว่าข้าอยู่แล้ว ตอนนี้ต้าลี่โกรธข้าแล้ว ท่านต้องไปอธิบายให้ต้าลี่เข้าใจนะ”

แต่ไหนแต่ไรตาแก่เฉินในสายตาของคนภายนอกนั้นเป็นคนที่มีความยุติธรรมมาตลอด เขาเองก็รู้สึกไม่ยินดีกับการกระทำของเฉินหลี่ซื่อ แต่ไหนแต่ไรมา เรื่องที่ไม่เกินเลยไปมากนัก เขาสามารถอดทนให้ผ่านไปได้

แต่ว่าตอนนี้แก่ตัวกันแล้ว กลับถูกเมียแก่คนนี้ยัดข้อหาว่าถูกยั่วยวนจากหญิงอื่น วันหน้า จะมองหน้าคนในหมู่บ้านได้ยังไง

ตาแก่เฉินนึกถึงตรงนี้ ก็รู้สึกเสียใจที่เมื่อก่อนไม่หย่ากับเมียคนนี้ซะ

ใบหน้าเขาดำคล้ำ ตะคอกกับเฉินหลี่ซื่อว่า “ข้าจะหย่ากับเจ้า”

พูดจบแล้ว เขาก็ดึงข้อมือของเฉินหลี่ซื่อ ”ไป ไปพบผู้อาวุโสของตระกูลกัน”

เดิมทีเฉินหลี่ซื่อคิดว่าเรื่องนี้ได้จบไปแล้ว ในใจของนางคิดว่า แม้ว่าตาแก่เฉินกับแม่หม้ายหนิวคนนั้นจะมีอะไรกันจริงๆ แต่ถูกนางโวยวายเช่นนี้ วันหลังคงไม่กล้าทำอีกแล้ว

เพราะฉะนั้น นางคิดว่าตัวเองนั้นชนะแล้ว

แต่ใครจะไปรู้ ตาแก่เฉินนั้นคิดจะหย่ากับนางจริงๆ นางรีบดึงตัวเฉินหลิ่วเอ๋อทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมไปด้วย “ข้าไม่ไป ข้าไม่ไปเด็ดขาด”