ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 192

เมื่อตาแก่เฉินพูดคำนี้ออกไป เฉินหลี่ซื่อที่เดิมทียังแกล้งนอนหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาทันที

ร่างอวบอ้วนของนาง ดีดตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ พุ่งไปตรงหน้าของตาแก่เฉิน ถลึงตาและตะคอกว่า “ท่านว่าอะไรนะ”

บนแก้มของตาแก่เฉิน รอยฝ่ามือเป็นทางแสดงออกถึงความน่าอับอายและความโมโหของเขา

เขาก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน กัดฟันพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ข้าบอกว่าข้าจะหย่ากับเจ้า”

“ได้ ท่านจะหย่ากับข้าเพื่อจะเอาผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านใช่หรือไม่”เฉินหลี่ซื่อพูดจบ ก็พุ่งไปทางแม่หม้ายหนิว

ผู้ใหญ่บ้านรีบลุกขึ้นจะห้ามปราม ถูกเฉินหลี่ซื่อข่วนเข้าให้อย่างดุดัน ผู้ใหญ่บ้านเฉินโมโหจนควันออกหู “ช่างเป็นหญิงร้ายจริงๆ ”

“ท่านว่าใครร้าย”เฉินหลี่ซื่อในตอนนี้ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้ตายนางก็ไม่กลัวแล้ว นางจะถูกสามีหย่าแล้ว ยังจะกลัวคนอื่นให้ได้อะไรขึ้นมา

คนหนุ่มในตระกูลเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็รีบเข้าไปจับตัวเฉินหลี่ซื่อเอาไว้

เหล่าผู้อาวุโสจึงนั่งลง จ้องมองเฉินหลี่ซื่ออย่างโมโห “มีอย่างที่ไหน อย่าว่าแต่เจ้าห้าที่ยังไม่ได้ทำอะไรไม่ดีข้างนอกเลย ถึงแม้จะไปมีสัมพันธ์กับใครข้างนอกจริง แม่หม้ายหนิวคนนี้ ก็เป็นโสดตัวคนเดียว แต่งเข้ามาเป็นอนุแล้วจะเป็นไรไป”

ผู้ชายในสมัยโบราณต่างก็คิดว่า การมีเมียน้อยเป็นเรื่องเล็ก

เฉินหลี่ซื่อกุมอำนาจในบ้านมาครึ่งค่อนชีวิต ไหนเลยจะยอมรับได้ ตระกูลเฉินอยู่ในกำมือนางมาตลอด ไม่มีผู้หญิงคนไหน ยินดีที่จะให้สิ่งที่อยู่กำมือของตนเองถูกอีกคนมาแย่งชิงไป

“พวกท่านอยากจะบีบให้ข้าตายใช่หรือไม่”เฉินหลี่ซื่อร้องขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง จากนั้นก็นั่งลงไปร้องไห้กับพื้น

รู้ม่านรู้สึกว่า ครั้งนี้เฉินหลี่ซื่อไม่ได้จงใจแกล้งโวยวายร้องไห้แล้วขู่จะฆ่าตัวตาย แต่นางเสียใจจริงๆ

“ตาแก่ เจ้ามันไร้น้ำใจ”เฉินหลี่ซื่อพลางร้องไห้ พลางด่าด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “ตอนที่ข้าแต่งงานกับเจ้า ตระกูลเฉินมีอะไรบ้าง ก็แค่บ้านโทรมๆที่มีสามห้อง แม้แต่ลานบ้านก็ยังไม่มี ข้าเคยรังเกียจท่านหรือไม่ หลายปีมานี้ ข้าลำบากกับท่านมาตั้งเท่าไหร่ ยังให้กำเนิดลูกชายอีกตั้งสี่คน น้ำใจของท่านถูกสุนัขกินไปแล้วหรืออย่างไร”

ตาแก่เฉินได้ยินสิ่งที่เฉินหลี่ซื่อพูดด้วยเสียงสะอื้น ย่อมต้องนึกถึงวันเวลาเก่าๆเหล่านั้นที่เคยลำบากมาด้วยกัน เพียงแต่ ความสวยงามเหล่านั้น ได้ถูกนิสัยโวยวายชอบหาเรื่องของเฉินหลี่ซื่อทำลายจนหมดสิ้นไปตั้งนานแล้ว

เขากัดฟัน หันหลังให้อย่างใจดำ ไม่มองเฉินหลี่ซื่ออีก

เฉินหลิ่วเอ๋อเห็นดังนั้น ในที่สุดก็เดินไปจ้องมองตาแก่เฉินด้วยความเย็นชา ในสายตาของนาง ไม่มีความเคารพในตัวผู้เป็นบิดามาตั้งนานแล้ว อาจเป็นเพราะรู้สึกผิดหวัง มีแต่ความรู้สึกเกลียดชังผู้ชายที่ทอดทิ้งลูกเมียคนนี้

สายตานี้ เหมือนสายตาตอนที่เฉินหลิ่วเอ๋อเคยมองหลี่ยวี่

ตาแก่เฉินเห็นสายตาเช่นนั้นก็ตกตะลึงงัน “หลิ่วเอ๋อ……”

“อย่าเรียกข้า”เฉินหลิ่วเอ๋อทำเสียงในลำคอ หันไปกอดเฉินหลี่ซื่อเอาไว้ “ท่านแม่ ท่านลุกขึ้นเถอะ”

“หลิ่วเอ๋อ”เฉินหลี่ซื่อกอดเฉินหลิ่วเอ๋อและร้องไห้เสียงดังออกมา “พ่อเจ้าจะหย่ากับข้า ข้าอยู่กับเขามาหลายสิบปี เพื่อแม่หม้ายคนนี้ เขาถึงกับจะหย่ากับข้า”

ตาแก่เฉินโมโหมาก “ข้าเคยบอกแล้ว ข้ากับแม่หม้ายหนิวไม่มีอะไรกันทั้งนั้น”

“ข้าไม่เชื่อ ”เฉินหลี่ซื่อตะคอก “เมื่อก่อนข้าก็เป็นเช่นนี้ ทำไมท่านไม่หย่ากับข้า ทำไมต้องเป็นครั้งนี้ด้วย ท่านยังจะบอกว่าไม่มีอะไรอีก”

ตาแก่เฉินรู้สึกว่าแม้แต่พละกำลังที่จะใช้โต้ตอบกับนางก็ไม่มีแล้ว เขาโมโหจนต้องหันหน้าหนี “แล้วแต่เจ้าเถอะ”

“ในที่สุดท่านก็ยอมรับ”เฉินหลี่ซื่อยังคงใช้เสียงตะคอก “หลิ่วเอ๋อ เจ้าได้ยินแล้ว พ่อเจ้าเขายอมรับแล้ว”

ตาแก่เฉินไม่สนใจนางอีก หันหน้าไปทางด้านผู้ใหญ่บ้าน “รบกวนคนในตระกูลช่วยออกหนังสือหย่าให้ด้วย……”

คนในตระกูลกับผู้ใหญ่บ้านเฉิน หวังอยากจะให้ตาแก่เฉินหย่ากับภรรยาตั้งนานแล้ว ไม่มีคนก่อปัญหา หลังจากนี้คนทั้งหมู่บ้านไป่ฮัวคงจะมีชีวิตที่ดีขึ้น