ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 194

เฉินหลี่ซื่อค่อยๆเดินไปที่ข้างเตียง ยังไม่ทันถึงข้างเตียง ตาแก่เฉินก็ได้หันไปมองทางเฉินจื่ออาน “เอายามาให้ข้า”

เฉินจื่ออานเม้มปาก เฉินหลี่ซื่อยื่นถ้วยยาให้กับเฉินจื่ออานอย่างผิดหวัง “ป้อนพ่อเจ้าด้วย”

พูดจบ นางก็เดินออกไปพร้อมกับหันกลับมามองตาแก่เฉินเป็นระยะ

แต่ว่าที่สุดแล้วตาแก่เฉินก็ไม่ได้มองนางอีกเลย สุดท้ายเฉินหลี่ซื่อได้แต่ปิดประตูเดินออกไป

เฉินจื่ออานป้อนยาให้กับตาแก่เฉินแล้ว จึงลุกขึ้นมามองไปทางเฉินจื่อฟู่ที่กำลังหาวเพราะง่วงนอน “พี่รอง พี่ไปพักเถอะ”

เฉินจื่อฟู่ตื่นขึ้นมาทันที เห็นตาแก่เฉินฟื้นแล้ว เขาก็รีบเข้าเอ่ยอย่างเป็นห่วงว่า “ท่านพ่อ ท่านตื่นแล้วหรือ รู้สึกอย่างไรบ้าง”

ตาแก่เฉินผิดหวังในตัวเฉินจื่อฟู่มาก ได้แต่บอกไปอย่างเรียบเฉยว่า “เจ้ากลับไปเถอะ”

แต่เหมือนเฉินจื่อฟู่จะตื่นอย่างเต็มที่ก็คราวนี้เอง เขารีบยกถ้วยยาที่อยู่บนหัวเตียงของตาแก่เฉินออกอย่างใส่ใจ นั่งลงตรงหัวเตียงถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

“ท่านพ่อ ท่านไม่สบายตรงไหน บอกข้า……”

ตาแก่เฉินไม่สนใจเขา แต่มองไปทางเฉินจื่ออาน “พี่ใหญ่ของเจ้าล่ะ”

“พี่ใหญ่เปิดร้านอยู่ในเมือง เมื่อครู่ข้าได้ให้คนไปส่งข่าวให้เขาแล้ว พรุ่งนี้เขาน่าจะเดินทางกลับมาแต่เช้า”

ตาแก่เฉินโบกมือ “ช่างเถอะ บอกเขาว่าไม่ต้องกลับมา สุขภาพข้ายังดีอยู่ เรื่องในบ้านทำเอาพวกเจ้าต่างก็เหนื่อยไปตามๆกัน ข้าพักผ่อนสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว”

“อืม”เฉินจื่ออานพยักหน้า

อาจเป็นเพราะว่าตาแก่เฉินได้กินยาแล้ว อาการปวดจึงบรรเทาลงไปบ้าง และยังพูดอย่างสะลึมสะลือว่า “พวกเจ้าทั้งหมดกลับไปเถอะ”

เฉินจื่ออานเห็นดังนั้น และลากตัวเฉินจื่อฟู่ออกไปด้วย

หลิวซื่อเห็นดังนั้น ก็เดินตามไปพูดกับลู่ม่านว่า

“พวกเจ้ากลับไปเถอะ ที่นี่มีข้าอยู่”แม้ว่าหลิวซื่อจะไม่พูดจา แต่เป็นคนในบ้านที่ทำงานน่าเชื่อถือที่สุด

เพียงแต่เฉินจื่ออานได้แต่ส่ายหน้า “พี่สะใภ้รอง ท่านก็ไปพักผ่อนเถอะ เสี่ยวม่านก็กลับไปด้วย ข้าจะอยู่เฝ้าที่นี่เอง……”

กำลังพูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นนอกประตูก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น คนกลุ่มหนึ่งวิ่งผ่านหน้าประตูไป ในมือต่างก็ถือคบเพลิงเอาไว้

เฉินจื่ออานรีบออกไปดึงหนึ่งในกลุ่มคนที่คุ้นเคยคนหนึ่งและถามขึ้นว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

“จื่ออาน ข้าคิดว่าเจ้ารู้แล้วเสียอีก แม่หม้ายหนิวตั้งแต่กลับไปจากที่นี่ ก็พบว่าลูกชายของนางหายไปแล้ว นางก็เลย ออกมาขอร้องผู้ใหญ่บ้านกลางดึก ให้พวกเราช่วยกันออกค้นหา……”

“ว่าไงนะ หวังต้าลี่หายตัวไปหรือ ”เรื่องหนึ่งยังไม่ทันสงบก็มีเรื่องใหม่เกิดขึ้นอีกแล้ว

ลู่ม่านคิดถึงท่าทีของหวังต้าลี่เมื่อตอนเย็นที่ดูเหมือนถูกเหยียดหยาม ในใจก็รู้สึกค่อยๆไม่สบายใจขึ้นมา ปกติแล้ว ลูกชายที่อยู่ในครอบครัวที่มีแม่เป็นผู้เลี้ยงดูคนเดียวนั้นมีจิตใจที่รักเกียรติและศักดิ์ศรีค่อนข้างสูง แต่ความสามารถในการรับแรงกดดันนั้นอ่อนแอมาก

เขาเห็นกับตาตัวเองว่า แม่ของตนถูกคนอื่นชี้หน้าด่าว่าเป็นคนที่ทำลายครอบครัวผู้อื่นต่อหน้าผู้คนมากมาย เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเกิดคิดสั้น……

“ข้าไปด้วย”เฉินจื่ออานก็ไม่สนใจเรื่องที่จะอยู่ที่นี่แล้ว หันกลับไปพูดกับหลิวซื่อประโยคหนึ่ง แล้วก็ออกไป

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็พบว่าลู่ม่านตามออกมาด้วย เฉินจื่ออานรีบหันไปพูดกับลู่ม่านว่า “ข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว เจ้ากลับบ้านไปก่อน ”

“มีคนมากขึ้นหนึ่งคนก็มีแรงมากขึ้นหนึ่งแรง”ลู่ม่านพูดอย่างสบายๆ แล้วก็ยื่นคบไฟที่หลิวซื่อเอาให้เมื่อครู่ให้กับเฉินจื่ออาน

หลังจากที่เฉินจื่ออานจุดคบเพลิง ก็พาลู่ม่านเดินตามกลุ่มคนไปด้านหน้า