ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 195

พอได้ยินว่า ยังพอมีโอกาสช่วยชีวิตได้ แม่หม้ายหนิวไหนเลยจะไม่ยอมถอยให้

นางรีบลุกขึ้นปล่อยตัวหวังต้าลี่ลง ลู่ม่านกลับเรียกเฉินจื่ออานเอาไว้ “จื่ออาน รีบอ้าปากของเขา ทำความสะอาดสิ่งสกปรกในปากของเขาให้หมด แล้วก็ในจมูกด้วย”

เฉินจื่ออานไม่กล้าลังเล อีกอย่าง หลังจากอยู่กับลู่ม่านมาเป็นเวลานาน เขาก็รู้ว่าลู่ม่านนั้นแต่ไหนแต่ไรจะทำอะไรล้วนมีความมั่นใจเสมอ นางบอกว่ามีทางช่วย แสดงว่าต้องช่วยกลับมาได้แน่

“เรียบร้อยแล้ว”หลังจากที่เฉินจื่ออานทำความสะอาดสิ่งสกปรกที่อยู่ในปากของหวังต้าลี่เสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ชี้ไปยังบริเวณหัวใจของหวังต้าลี่

“กดตรงนี้เอาไว้ กดลงไปเป็นจังหวะ”ระหว่างที่พูด ลู่ม่านยังทำท่าตัวอย่างกลางอากาศให้เฉินจื่ออานดู

แม่หม้ายหนิวนึกว่าลู่ม่านจะมีความสามารถอะไรเสียอีก ตอนนี้ดูแล้วก็แค่เป็นการทรมานลูกชายนางเท่านั้น นางจึงโกรธมาก

“ลูกชายข้าตายแล้ว พวกเจ้ายังอยากจะทำอะไรอีก พวกเจ้าไสหัวไปเลย……”

“หุบปาก”ลู่ม่านอารมณ์ไม่ดี ถูกเสียงโวยวายของนางทำเอาเวียนหัวไปหมด “ถ้าหากเป็นเพราะการหยุดของเจ้า ทำให้ลูกเจ้าตาย เจ้าต่างหากที่เป็นคนปาบที่สุด”

ลู่ม่านจงใจพูดให้ฟังดูร้ายแรงมาก แม่หม้ายหนิวรู้สึกกลัวอยู่บ้าง

สามีตายไปนานมากแล้ว หวังต้าลี่เป็นทายาทคนเดียวของบ้านหวังเดิมที หวังต้าลี่กระโดดน้ำก็เป็นเพราะนาง ถ้าหากนางยังตัดสินใจอะไรผิดๆไปอีก เช่นนั้น……

แม่หม้ายหนิวไม่กล้าพูดอะไรอีก เฉินจื่ออานทำการกระตุ้นหัวใจให้กับหวังต้าลี่ต่อไป

แม้ว่าคนที่ยืนดูอย่างรอบๆจะรู้สึกว่าการช่วยชีวิตเช่นนี้เหมือนจะไม่มีความเป็นไปได้ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวพันถึงชีวิตของคนจึงไม่มีใครกล้าเปิดปากพูดอะไร ทุกคนต่างก็ถอยห่างออกไปอย่างรู้ตัว ให้พื้นที่โล่งมากพอกับหวังต้าลี่

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที หวังต้าลี่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ผ่านไปห้านาที ก็ยังคงไร้วี่แววใดๆ ลู่ม่านจึงบอกกับเฉินจื่ออานว่า “ทำต่อไป อย่าหยุด”

เฉินจื่ออานไม่กล้าหยุด ยังคงให้ความช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง แล้วก็ผ่านไปอีกหลายนาที เดิมทีหวังต้าลี่ที่ไร้ลมหายใจไปแล้วทันใดนั้นก็สำลักน้ำออกมาหนึ่งคำ

หลังจากนั้น เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก ฟื้นขึ้นมาในที่สุด

แม่หม้ายหนิวดีใจจนร้องไห้ออกมา เฉินจื่ออานก็ดีใจจนกอดลู่ม่านเอาไว้ “เสี่ยวม่าน ดีเหลือเกิน ”

ความรู้สึกที่ได้ช่วยชีวิตคนกลับมาด้วยมือตนเองนั้น เป็นสิ่งที่ยากจะบรรยายเป็นคำพูดออกมาได้

ลู่ม่านแกะมือของเขาออกอย่างไม่ได้แสดงออกอะไร แล้วมองไปทางด้านหลัง เฉินจื่ออานขยับปาก กำลังจะพูดบางอย่าง แต่ว่ามองคนที่มุงอยู่รอบๆเขาก็เก็บคำพูดเหล่านั้นเอาไว้

แม่หม้ายหนิวโผเข้ามา กอดหวังต้าลี่เอาไว้ “ต้าลี่ ดีเหลือเกิน เจ้าไม่เป็นไรแล้ว”

“ปล่อยข้า”เมื่อหวังต้าลี่มองเห็นชัดเจนแล้วว่าเป็นแม่หม้ายหนิว ก็พูดขึ้นมาอย่างโมโห พูดจบ ยังไม่ทันให้แม่หม้ายหนิวได้ตั้งตัว หวังต้าลี่ก็ยื่นมือออกไปผลักตัวแม่หม้ายหนิวออก

“ข้าตายไปท่านก็ไม่ต้องมาสนใจ”

“ต้าลี่” แม่หม้ายหนิวมองดูลูกชายที่ตนเองเลี้ยงดูจนเติบใหญ่มากับมือ “เจ้าฟังแม่อธิบายก่อน……”

“ข้าไม่ฟัง ”หวังต้าลี่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา นิสัยแย่มาก โดยเฉพาะตอนที่สะบัดตัวแม่หม้ายหนิวออกไป สาบเสื้อของแม่หม้ายหนิวที่ถูกฉีกจนเสียก่อนหน้านี้เปิดออกอีกครั้ง

เขาก็ยิ่งรู้สึกโมโหมากยิ่งขึ้นไปอีก “ถ้าข้าเป็นท่าน ข้าคงไปตายเสียดีกว่าอยู่ ลูกชายของตัวเองจะได้ไม่ถูกคนอื่นมาดูถูกเหยียดหยาม”

พูดจบแล้ว เขาก็พยายามลุกขึ้น วิ่งโซซัดโซเซไกลออกไป

ทุกคนต่างก็เห็นว่าเขาอ่อนแรงมาก รีบวิ่งตามหวังต้าลี่ไป ยังดี หลังจากที่หวังต้าลี่ถูกช่วยไว้ได้แล้ว ก็ไม่มีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายอีก หลังจากกลับไปที่บ้าน ไม่นานก็ไปนอนพักผ่อน

ทุกคนต่างก็เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน และต่างก็เตรียมจะกลับบ้านไปนอนกันแล้ว

ไม่รู้ว่าใครที่จู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า “แม่หม้ายหนิวเล่า”

ทุกคนเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ “ใช่แล้ว ทำไมแม่หม้ายหนิวยังไม่กลับมาอีก”