ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 198

เฉินจูชิงนิ่งอึ้งไป คาดว่าในใจของเขาก็คงจะเข้าใจเจตนาของเฉินจื่ออานในวันนี้แล้ว เขาไม่โง่ ย่อมต้องเดาออกอยู่แล้ว

ตระกูลเฉินเหลือลูกสาวที่รอแต่งงานอยู่คนเดียว ก็คือเฉินหลิ่วเอ๋อ เฉินหลิ่วเอ๋อคนนี้ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเฉินจูชิงเคยพบแล้ว ที่หน้าประตูทางเข้าหมู่บ้าน ตอนนั้นไม่รู้ว่าเฉินหลิ่วเอ๋อรีบร้อนจะไปที่ไหน จึงได้ดูร้อนใจนัก วิ่งเร็วมาก

พอดีกับที่ เกวียนของเขาขับผ่าน เกือบจะชนเข้ากับเฉินหลิ่วเอ๋อ

ขณะที่ตกอยู่ในอาการตกใจ เขาก็ถูกท่าทีของเฉินหลิ่วเอ๋อดึงดูดเอาไว้

เฉินหลิ่วเอ๋อ ก็เหมือนสาวงามในตำรานั่นเอง

หลังจากนั้น เขาก็ได้รู้ว่า ที่แท้สถานที่ที่เฉินหลิ่วเอ๋อจะไปนั้นคือโรงเรียนที่สร้างขึ้นใหม่ ได้ยินว่าที่เฉินหลิ่วเอ๋อไปที่นั่น เพราะต้องการไปช่วยเหลือมารดาของนาง

มารดาของเฉินหลิ่วเอ๋อคือเฉินหลิ่วซื่อ หลังจากนั้นก็ได้ยินจากปากชาวบ้านพูดกันว่า นางไม่ใช่คนดีอะไร

แต่เฉินจูชิงที่เกิดความรู้สึกดีๆกับเฉินหลิ่วเอ๋อ ได้มองข้ามความไม่สมบูรณ์แบบเล็กน้อยนั้นไปจนหมดแล้ว แน่นอนว่า เรื่องที่เฉินหลิ่เอ๋อทำร้ายตาแก่เฉินจนได้รับบาดเจ็บ เขาเองก็ยังไม่ได้ยินข่าว

หลังจากที่ในใจรู้ว่าเฉินจื่ออานคิดอะไรอยู่ เฉินจูชิงก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง เขารีบพูดขึ้นอย่างลนลานว่า “ไม่มี”

ได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็มองไปทางเหอเยว่ที่เตรียมจะเดินเข้ามาจากทางด้านนอก เห็นเพียงร่างของเหอเยว่ชะงักไปชั่วครู่ ราวกับได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง

เด็กสาวที่เพิ่งจะรู้จักกับความรักครั้งแรก เกรงว่าจะไม่สามารถยอมรับการกระทบกระเทือนจิตใจในทันทีทันใดเช่นนี้ได้

แต่ว่า เหอเยว่กลับไม่ได้รับผลกระทบมากนัก ไม่ช้า นางก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง แล้วก้าวเข้าไปข้างใน

เฉินจื่ออานได้ยินคำตอบนี้ ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก อาศัยว่าฤทธิ์เหล้ากำลังได้ที่ เขาเสนอแนะว่า “จูชิง ข้าดูเจ้าอายุก็ไม่เด็กแล้ว น่าจะถึงเวลาแต่งงานได้แล้ว ถ้าหากคิดว่าเป็นไปได้ ก็หาเวลาให้พวกเราสองครอบครัวมากินข้าวด้วยกันสักมื้อ”

เฉินจูชิงพยักหน้าอย่างทึ่มทื่อ แต่ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “เกรงว่าจะไม่ได้ ตอนนี้บ้านข้ายากจนยิ่งนัก แม้แต่ที่ซุกหัวนอนยังไม่มี จะให้แม่นางมาลำบากกับข้าได้อย่างไร……”

คำพูดนี้ เขาพูดจากใจจริง เหอเยว่ที่อยู่ข้างๆ ขอบตาแดงก่ำขึ้นมาจริงๆ

นางปฏิบัติกับเฉินจูชิงอย่างหลงใหล คิดไม่ถึงว่าในใจเขาจะมีคนอื่นอยู่แล้ว และคนคนนั้น ยังเป็นเฉินหลิ่วเอ๋อ

แต่ว่า คิดดูแล้วก็จริง เฉินหลิ่วเอ๋อเป็นน้องสาวของเฉินจื่ออาน เป็นคุณหนูของตระกูลเฉิน ย่อมต้องดีกว่าเด็กสาวกำพร้าที่หนีภัยมาอย่างนางแน่นอน

เฉินจื่ออานไหนเลยจะรู้ว่าเหอเยว่คิดเช่นไร ตอนนี้ในใจเขามีแต่อารมณ์ตื่นเต้นที่ได้ช่วยเฉินหลิ่วเอ๋อหาคู่ครองเท่านั้น

เมื่อได้ยินเฉินจูชิงปฏิเสธ เขารีบพูดว่า “สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นของนอกกาย เจ้าไม่ต้องใส่ใจมากนัก ตอนนี้ข้าเข้าใจท่าทีของเจ้าแล้ว ข้าเองก็นับว่ารู้ดีแก่ใจพอสมควรแล้ว เรื่องอื่น วันหลังเมื่อผู้อาวุโสของพวกเราทั้งสองฝ่ายมานั่งคุยกันแล้วค่อยว่ากันอีกที”

พูดจบ เฉินจื่ออานก็เรียกเหอเยว่“ ส่งจูชิงกลับไปพักผ่อนเถอะ”

เหอเยว่มองเฉินจูชิงด้วยสายตาที่แดงก่ำ ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน ลู่ม่านจึงรีบดันตัวเฉินจื่ออาน “เหอเยว่ยังมีงานที่ยังต้องทำ ท่านส่งจูชิงกลับไปเถอะ”

เหล้าองุ่นแค่นั้นไม่มีผลกระทบต่อเฉินจื่ออานสักเท่าไหร่ เห็นดังนั้น เขาก็พยักหน้า ส่งเฉินจูชิงออกไป

รอให้ทั้งสองคนเดินออกไปแล้ว ลู่ม่านจึงลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัว

เหอเยว่กำลังก้มหน้าล้างถ้วยชามอยู่ เห็นสีหน้าของนางไม่ชัดเจน ลู่ม่านเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างกายนาง ถามเสียงเบาว่า

“คำพูดของเฉินจูชิงเมื่อครู่ เจ้าว่าอย่างไร”

มือที่กำลังล้างจานของเหอเยว่ชะงักไป จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “เขาคือเขา ข้าคือข้า ข้าจะไปว่าอะไรได้”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “แต่ว่าก่อนหน้านี้ข้าเห็นเจ้ากับเขาดูสนิทสนมกันมาก ”ถ้าหากเป็นเช่นนี้ เฉินจูชิงยังทำอย่างนี้ นั่นก็เท่ากับว่าเขามันก็แค่คนดีจอมปลอมเท่านั้น

“ไม่มี” เหอเยว่อธิบายทันที “ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิด พี่เสี่ยวม่าน”