ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 202

ลู่ม่านพยักหน้า “อยู่ในแผนการทั้งหมดแล้ว พริกเริ่มโตออกมากันแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นาน ก็จะสามารถเด็ดได้”

ผู้ดูแลได้ยินแล้วก็ดีใจมาก “งั้นครั้งนี้ข้าก็ขอยินดีกับแม่นางไว้ล่วงหน้าเลยแล้วกัน”

ลู่ม่านอึ้ง “ทำไมถึงพูดเช่นนี้ล่ะ?”

ผู้ดูแลก็ถึงพูดว่า “ครั้งนี้ข้ากลับมาจากเมืองหย่งอาน ได้ยินคุณชายบอกว่า สงครามทางเหนือได้รับชัยชนะแล้ว ฝ่าบาททรงพอพระทัยมาก ดังนั้นท่านจึงจะให้รางวัลแก่ทุกคนที่ได้ทำคุณงามความดีแก่สงครามในครั้งนี้ และด้านเสบียงกองทัพ คุณชายจวงรายงานเรื่องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของแม่นางไปแล้ว บอกว่าทางเหนือเป็นพื้นที่เหน็บหนาวมีหิมะตกเกือบตลอดเวลา ถ้าไม่ได้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปร้อนๆของแม่นาง ทหารมากมายคงจะอดตายกันแล้ว ดังนั้น คุณชายจึงฝากมาบอกให้ท่านรอรับรางวัลได้เลย!”

จิ๊ ยังมีเรื่องดีขนาดนี้ด้วยเหรอ?

ลู่ม่านเม้มริมฝีปาก “จริงเหรอ?”

“จริงแท้แน่นอนขอรับ!” ผู้ดูแลพูด “ถ้าไม่แน่ใจ คุณชายของเราก็คงไม่พูดเช่นนี้”

ลู่ม่านดีใจมาก จึงรีบถามว่า “งั้นฝ่าบาทจะให้รางวัลอะไรล่ะ ปกติจะให้รางวัลยังไงเหรอ?”

ผู้ดูแลอึ้ง คงไม่คิดว่าจะมีคนถามแบบนี้? สำหรับชาวบ้านทั่วไป ขอแค่ได้รับรางวัลของฝ่าบาท ถึงจะเป็นก้อนหิน ก็จะเก็บเอาไว้บนหิ้งอยู่ดี อีกอย่าง ฝ่าบาทคงไม่ให้แค่ก้อนหินหรอก

“คือ……ถ้าเป็นปกติ ก็น่าจะให้เงินไม่ก็ที่ดินนะ!”

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน! ลู่ม่านรีบถามด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นคุณชายของพวกเจ้าจะกลับมาเมื่อไหร่?” ลู่ม่านถาม

“คือว่า……” ผู้ดูแลลังเลสักพัก “ยังไม่แน่ใจขอรับ ตอนนี้หลังจากที่สงครามจบไปแล้ว ท้องพระคลังว่างเปล่า ได้ยินมาว่าเบื้องบนอาจจะเริ่มสืบหาพวกขุนนางที่คดโกง ตระกูลจวงของเราถึงแม้จะไม่ได้รับผลกระทบทางด้านนี้ แต่คุณชายก็ต้องอยู่ในเมืองหลวงคอยสังเกตสถานการณ์ตลอดเวลา”

น่าจะเป็นเพราะเรื่องของอ๋องหนิงสินะ? อ๋องหนิงอยู่มาจนถึงตอนนี้ น่าจะมีอำนาจของตัวเอง เขาก็ไม่กล้ารับประกันว่าลูกน้องของเขาไม่มีคนคดโกง

ลู่ม่านจึงไม่ถามอีก หลังจากที่บอกลากันแล้ว ก็ไปหาเฉินจื่ออานที่ไร่ทันที

ไม่คิดว่า เพิ่งเดินออกมาจากด้านใน ก็เห็นมีคนแอบปีนเข้ามาทางหน้าต่าง

“ใคร?” ลู่ม่านพูดเสียงเข้ม

เหอเย่วรีบตามไป แต่นางก็ไปช้าเกินไป ไม่เห็นอะไรเลย

ลู่ม่านขมวดคิ้ว ตามหลักแล้วทางโรงงานก็มีแต่คนที่ตระกูลจวงคัดเลือกมา นอกเหนือจากนั้น ก็เป็นชาวบ้านธรรมดาทั่วไป จะมีคนมาแอบฟังได้ยังไงกันนะ?

“พี่เสี่ยวม่าน ขอโทษด้วย เป็นเพราะข้าคนเดียว……” เหอเย่วรู้สึกผิดมาก

ลู่ม่านส่ายหน้า “ช่างเถอะ เมื่อกี้พวกเราไม่ได้พูดความลับอะไรสักหน่อย เขาน่าจะไม่ได้ยินอะไรหรอก ครั้งหน้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน!”

เฉินจื่ออานกำลังตัดแต่งต้นพริกอย่างระมัดระวังในสวน เพราะเป็นสวนที่ทดลองเพาะปลูก เฉินจื่ออานอยากทำให้ดีที่สุด ดังนั้นทุกวันพอเรียนเสร็จแล้ว เขาก็จะมาช่วยงานที่นี่ทันที

ลู่ม่านเดินไปก้มดูพริกที่เติบโตขึ้นทุกวัน เดินเข้าไปแล้วปิดตาของเฉินจื่ออาน

“เดาสิข้าเป็นใคร?” อารมณ์ดี น้ำเสียงของลู่ม่านจึงอ่อนหวานไปด้วย

“เสี่ยวม่าน!” เฉินจื่ออานยิ้มแล้วแกะมือของลู่ม่านออก “วันนี้ทำไมถึงมาที่สวนล่ะ?”

“ก็ต้องมาบอกข่าวดีกับเจ้าน่ะสิ!” ล่ม่านกะพริบตาพูดต่อ “เจ้าลองเดาสิ”