ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 210

เฉินจื่ออานออกไปพอดี ลู่ม่านจึงไม่ได้เรียกเขา

นึกถึงรสชาติของบ๊ะจ่างพวกนั้น ถึงแม้จะอร่อยทั้งหมด แต่เพราะยุคนี้มีขีดจำกัด ก็ยังมีอีกมากที่ทำไม่ได้

ลู่ม่านเองก็คิดว่าตัดบ๊ะจ่างแป้งใสไส้หวาน ไส้ถั่วปากอ้า ไส้ไส้กรอก ไส้กุหลาบและไส้เมล็ดแตงโม บ๊ะจ่างไม่มีไส้มีรสชาติธรรมดา ลู่ม่านก็ตัดออกเหมือนกัน สุดท้าย วัตถุดิบที่ต้องเตรียมมีบ๊ะจ่างไส้เนื้อหมู ไส้หมูชิ้น ไส้ถั่วแดง ไส้พุทราจีนและพวกไส้ถั่วแดงกวนด้วย

แต่สำหรับเหอเย่วแล้ว ก็ถือว่าเยอะมากแล้วล่ะ

ทั้งสองไปร้านขายเนื้อก่อน สั่งซื้อเนื้อหมูและมันหมูเสร็จแล้ว ก็ถือเสียว่าพอแล้วกัน! เถ้าแก่ร้านเนื้อหมูเพิ่งเปิดร้านก็ขายหมดแล้ว อารมณ์ดีมาก เลยให้กระดูกหมูและเลือดหมูเป็นของแถมมาด้วย

พอดีเลย ลู่ม่านเอามาต้มซุปให้ทุกคนกินได้

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ไปร้านข้าวสาร ซื้อพวกถั่วแดง พุทราจีนและถั่วเขียว แน่นอนว่า การห่อบ๊ะจ่างสิ่งเดียวที่ขาดไปไม่ได้เลยนั่นก็คือข้าวเหนียว

หลังจากที่ซื้อทุกอย่างเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ถึงเรียกพนักงานในร้านขนของขึ้นรถ ลู่ม่านนั่งมองอยู่ข้างๆอย่างเบื่อหน่าย ในหมู่ผู้คนก็มีคนคนหนึ่งเดินผ่านไป

ลู่ม่านอึ้ง คนคนนั้น……

แต่ตอนที่ไปดูอีกรอบ คนก็หายไปแล้ว ลู่ม่านส่ายหน้า หรือว่านางจะตาลาย? เฉินจื่อคังตายแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมนางถึงเห็นคนที่หน้าตาคล้ายเฉินจื่อคังล่ะ?

กำลังคิดอยู่นั้น ของก็ขนขึ้นรถเสร็จแล้ว เหอเย่วเดินเข้ามาพูดว่า “พี่เสี่ยวม่าน พี่จะซื้ออะไรอีกไหม?”

ลู่ม่านพยักหน้า สลัดความคิดในหัวออกไป แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยังต้องไปซื้อพวกเครื่องปรุงอีก”

ทั้งสองได้ของกลับมาเต็มไม้เต็มมือ เพิ่งถึงหน้าหมู่บ้านก็เห็นเฉินจื่ออานออกไปอย่างรีบร้อนขจ เห็นพวกเขากลับมา เฉินจื่ออานก็ถึโล่งอก แล้วพูดกับเหอเย่วอย่างไม่พอใจ

“ทำไมออกไปไม่แจ้งข้าก่อน?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินจื่ออานเข้มงวดขนาดนี้ เหอเย่วตกใจ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

ลู่ม่านโผล่หน้าออกจากรถม้า มองเฉินจื่ออานอย่างแปลกใจ “ทำไมเหรอ? เห็นเจ้าโกรธเสี่ยวเย่วครั้งแรกเลย? ข้าเรียกนางออกไปเอง อย่าโทษนางเลย!”

“เสี่ยวม่าน……” เฉินจื่ออานไม่รู้จะทำกับนางยังไงจริงๆ “ข้าร้อนใจไปเอง!”

ลู่ม่านยื่นมือไปลากเขาขึ้นรถ ทั้งสองขยับเข้ามาใกล้กัน เฉินจื่ออานสังเกตดูลู่ม่านอย่างละเอียด “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ข้าจะเป็นอะไรไปได้?” ลู่ม่านตบมือของเฉินจื่ออานออก “แต่เจ้าน่ะสิ ช่วงนี้เอาแต่ตกใจอยู่ได้ คงไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่ใช่ไหม?”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็จ้องหน้าเฉินจื่ออานนิ่ง

เฉินจื่ออานรีบเบือนหน้าหนี “ไม่มีอะไร เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ลู่ม่านในหัวนึกถึงแต่บ๊ะจ่าง ไม่ได้พูดอะไรกับเฉินจื่ออานมาก หลังจากที่กลับไปแล้ว ลู่ม่านก็เอาของไปที่โรงงาน

แบ่งตามจำนวนคนออกเป็นสามชุด แล้วแยกส่งไปทั้งสามโรงงาน จากนั้นก็สั่งให้พ่อครัวเอาวัตถุดิบที่แช่ได้ก็แช่ไปก่อน ที่ล้างได้ก็ล้างไปก่อน

ตอนที่ออกมา หน้าโรงงานก็มีพนักงานที่เตรียมเลิกงานยืนออเต็มไปหมด พวกเขาเห็นลู่ม่านออกมาก็ถามด้วยหน้าตาดีอกดีใจ

“แม่นาง ได้ยินมาว่าพรุ่งนี้จะจัดการแข่งขันห่อบ๊ะจ่างเหรอ?”

“ใช่แล้ว!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกคนสามารถเข้าร่วมได้นะ สามอันดับแรกจะได้เงินรางวัลด้วย และบ๊ะจ่างที่ห่อออกมา ก็จะแบ่งให้ทุกคนในโรงงานของเรา ทุกคนจะได้ฉลองเทศกาลไหว้บ๊ะจ่างไปในตัวด้วย”

“โอ้โห ดีจังเลย!” ทุกคนต่างเฮฮากันขึ้นมา ปกติ เงินเดือนในโรงงานก็เยอะมากแล้ว ตอนปีใหม่ตรุษจีนก็ยังให้ของขวัญกันอีก

ไม่คิดเลยว่า ตอนนี้ยังมีเทศกาลใหม่ด้วย เมื่อก่อน ก็มีแต่ครอบครัวมีเงินเท่านั้นถึงจะได้ฉลองเทศกาลไหว้บ๊ะจ่าง ชาวบ้านจนๆทั่วไป จะเอาเงินจากไหนมาฉลองกัน?

แต่ว่า ในโรงงานนี้ พวกเขากลับได้รับการดูแลเหมือนคนมีเงิน

ทุกคนดีใจมากจริงๆ ลู่ม่านจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกคนสามารถไปบอกคนที่บ้าน ให้มาดูพวกเจ้าแข่งขันได้นะ”

“ดีเลย!” ทุกคนยิ้มแย้มและทยอยแยกย้ายกลับบ้าน

เช้าวันต่อมา คนทั้งหมู่บ้านต่างก็ได้ยินมาว่าโรงงานในหมู่บ้านไป่ฮัวจะจัดการแข่งขันห่อบ๊ะจ่าง ขนาดหมู่บ้านอื่นๆที่มีเด็กทำงานอยู่ตรงนี้ก็ยังรู้เลย

ตอนเช้าวันที่สอง ก็มีคนจากหลากหลายหมู่บ้านมาที่นี่กัน ผู้ใหญ่บ้านเฉินรู้เรื่องนี้เข้า เห็นว่ามีคนเยอะแล้ว จึงจัดแจงคนพวกนั้นไปที่โรงเรียน

สถานที่แข่งขันก็ไปจัดที่โรงเรียน มีโต๊ะกับเก้าอี้ที่นั่นพอดี หลังจากที่สร้างเสร็จแล้ว ก็ยังไม่ได้เปิดเรียนเลย

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ตอนบ่าย คนของโรงงานทั้งสามก็ยกวัตถุดิบที่จะทำบ๊ะจ่างมา หลังจากที่เห็นวัตถุดิบแล้ว ทุกคนก็ดีใจยิ่งขึ้นไปอีก

นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นว่ามีคนเอาของใส่ในบ๊ะจ่างเยอะขนาดนี้ ช่างเปิดโลกพวกเขาเสียจริง!

คนที่อายุเยอะหน่อยก็พูดว่า “บ๊ะจ่างแบบนี้ ได้กินแล้วจะต้องอร่อยมากแน่ๆ”

คนในโรงงานส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง คนที่สมัครเข้าร่วมจึงมีเยอะมากฝฌ ทุกคนต่างก็ใช้ทักษะที่ตนเองมีทั้งหมด แต่ว่า คนส่วนใหญ่ก็ไม่เคยห่อบ๊ะจ่างมาก่อน ฝีมือการห่อเลยไม่ประณีตเท่าไหร่

ทำอยู่เกือบทั้งบ่าย หลังจากที่ห่อบ๊ะจ่างเสร็จแล้ว ในที่สุดการแข่งขันก็จบลง

พวกผู้ดูแลไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันด้วย คนที่เข้าการแข่งขันก็มีแต่พนักงานธรรมดา สุดท้าย ทุกโรงงานก็คัดเลือกสามอันดับแรกออกมาได้

อันดับแรก ทุกคนได้รับรางวัลหนึ่งร้อยเหวิน อันดับที่สองได้แปดสิบเหวิน อันดับสามได้ห้าสิบเหวิน

เงินไม่มาก แต่ทุกคนก็กระตือรือร้นและคึกคักกันมากญฌ

หมู่บ้านจัดงานใหญ่ขนาดนี้ ผู้ใหญ่บ้านดีใจมาก สุดท้ายก็ถึงเวลาแบ่งบ๊ะจ่างกัน ทุกคนในโรงงานได้บ๊ะจ่างคนละห้าชิ้น และแบ่งเป็นห้ารสชาติ

สุดท้ายเหลือเล็กน้อย ลู่ม่านจึงแจกจ่ายให้กับคนแก่ที่อยู่ลำพังในหมู่บ้าน

ทุกคนเห็นด้วยกับเรื่องนี้กันหมด คนแก่พวกนั้นพอได้กินบ๊ะจ่างแล้วก็ซาบซึ้งใจอย่างมาก ความรู้สึกขอบคุณที่มีให้กับผู้ใหญ่บ้านเฉินก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนที่ทุกคนกำลังมีความสุขกันอยู่นั้นจฌ คนกลุ่มหนึ่งก็ขี่ม้าพุ่งเข้ามาในหมู่บ้าน

พอเข้ามา พวกเขาก็ล้อมโรงเรียนเอาไว้

พวกคนแก่ที่กำลังมีความสุข ต่างก็ตกใจจนทำตัวไม่ถูก ลู่ม่านจำหัวหน้าที่นำขบวนนั้นได้ นั่นคือหัวหน้าผู้จับนักโทษที่เคยเข้ามาจับตัวเฉินหลิ่วเอ๋อในหมู่บ้าน

เขาดูท่าจะหยิ่งผยองกว่าเมื่อก่อนมาก พอเข้ามาก็ตะโกนเสียงเข้มว่า “ใครใช้ให้พวกเจ้าจัดพิธีผิดกฎหมายที่นี่? รีบจับตัวทุกคนไว้เดี๋ยวนี้เลย!”

พวกผู้จับนักโทษผลักคนแก่จนล้มโซเซกันไปหมด ผู้ใหญ่บ้านเฉินกลัวว่าจะเกิดเรื่อง ก็รีบลุกออกมา

“ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านก็ที่นี่ พวกเราไม่ได้จัดพิธีกรรม แค่จัดงานแข่งขันห่อบ๊ะจ่างในหมู่บ้าน”

“การแข่งขันห่อบ๊ะจ่าง?” หัวหน้าผู้จับนักโทษพูดอย่างดูถูก “ห่อบ๊ะจ่างมีอะไรให้น่าแข่งกัน? ข้าว่าพวกเจ้าก็เป็นคนชั่วของราชวงศ์ก่อนที่เหลือรอด!”