ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 210

เฉินจื่ออานออกไปพอดี ลู่ม่านจึงไม่ได้เรียกเขา

นึกถึงรสชาติของบ๊ะจ่างพวกนั้น ถึงแม้จะอร่อยทั้งหมด แต่เพราะยุคนี้มีขีดจำกัด ก็ยังมีอีกมากที่ทำไม่ได้

ลู่ม่านเองก็คิดว่าตัดบ๊ะจ่างแป้งใสไส้หวาน ไส้ถั่วปากอ้า ไส้ไส้กรอก ไส้กุหลาบและไส้เมล็ดแตงโม บ๊ะจ่างไม่มีไส้มีรสชาติธรรมดา ลู่ม่านก็ตัดออกเหมือนกัน สุดท้าย วัตถุดิบที่ต้องเตรียมมีบ๊ะจ่างไส้เนื้อหมู ไส้หมูชิ้น ไส้ถั่วแดง ไส้พุทราจีนและพวกไส้ถั่วแดงกวนด้วย

แต่สำหรับเหอเย่วแล้ว ก็ถือว่าเยอะมากแล้วล่ะ

ทั้งสองไปร้านขายเนื้อก่อน สั่งซื้อเนื้อหมูและมันหมูเสร็จแล้ว ก็ถือเสียว่าพอแล้วกัน! เถ้าแก่ร้านเนื้อหมูเพิ่งเปิดร้านก็ขายหมดแล้ว อารมณ์ดีมาก เลยให้กระดูกหมูและเลือดหมูเป็นของแถมมาด้วย

พอดีเลย ลู่ม่านเอามาต้มซุปให้ทุกคนกินได้

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ไปร้านข้าวสาร ซื้อพวกถั่วแดง พุทราจีนและถั่วเขียว แน่นอนว่า การห่อบ๊ะจ่างสิ่งเดียวที่ขาดไปไม่ได้เลยนั่นก็คือข้าวเหนียว

หลังจากที่ซื้อทุกอย่างเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ถึงเรียกพนักงานในร้านขนของขึ้นรถ ลู่ม่านนั่งมองอยู่ข้างๆอย่างเบื่อหน่าย ในหมู่ผู้คนก็มีคนคนหนึ่งเดินผ่านไป

ลู่ม่านอึ้ง คนคนนั้น……

แต่ตอนที่ไปดูอีกรอบ คนก็หายไปแล้ว ลู่ม่านส่ายหน้า หรือว่านางจะตาลาย? เฉินจื่อคังตายแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมนางถึงเห็นคนที่หน้าตาคล้ายเฉินจื่อคังล่ะ?

กำลังคิดอยู่นั้น ของก็ขนขึ้นรถเสร็จแล้ว เหอเย่วเดินเข้ามาพูดว่า “พี่เสี่ยวม่าน พี่จะซื้ออะไรอีกไหม?”

ลู่ม่านพยักหน้า สลัดความคิดในหัวออกไป แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยังต้องไปซื้อพวกเครื่องปรุงอีก”

ทั้งสองได้ของกลับมาเต็มไม้เต็มมือ เพิ่งถึงหน้าหมู่บ้านก็เห็นเฉินจื่ออานออกไปอย่างรีบร้อนขจ เห็นพวกเขากลับมา เฉินจื่ออานก็ถึโล่งอก แล้วพูดกับเหอเย่วอย่างไม่พอใจ

“ทำไมออกไปไม่แจ้งข้าก่อน?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินจื่ออานเข้มงวดขนาดนี้ เหอเย่วตกใจ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

ลู่ม่านโผล่หน้าออกจากรถม้า มองเฉินจื่ออานอย่างแปลกใจ “ทำไมเหรอ? เห็นเจ้าโกรธเสี่ยวเย่วครั้งแรกเลย? ข้าเรียกนางออกไปเอง อย่าโทษนางเลย!”

“เสี่ยวม่าน……” เฉินจื่ออานไม่รู้จะทำกับนางยังไงจริงๆ “ข้าร้อนใจไปเอง!”

ลู่ม่านยื่นมือไปลากเขาขึ้นรถ ทั้งสองขยับเข้ามาใกล้กัน เฉินจื่ออานสังเกตดูลู่ม่านอย่างละเอียด “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ข้าจะเป็นอะไรไปได้?” ลู่ม่านตบมือของเฉินจื่ออานออก “แต่เจ้าน่ะสิ ช่วงนี้เอาแต่ตกใจอยู่ได้ คงไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่ใช่ไหม?”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็จ้องหน้าเฉินจื่ออานนิ่ง

เฉินจื่ออานรีบเบือนหน้าหนี “ไม่มีอะไร เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ลู่ม่านในหัวนึกถึงแต่บ๊ะจ่าง ไม่ได้พูดอะไรกับเฉินจื่ออานมาก หลังจากที่กลับไปแล้ว ลู่ม่านก็เอาของไปที่โรงงาน

แบ่งตามจำนวนคนออกเป็นสามชุด แล้วแยกส่งไปทั้งสามโรงงาน จากนั้นก็สั่งให้พ่อครัวเอาวัตถุดิบที่แช่ได้ก็แช่ไปก่อน ที่ล้างได้ก็ล้างไปก่อน

ตอนที่ออกมา หน้าโรงงานก็มีพนักงานที่เตรียมเลิกงานยืนออเต็มไปหมด พวกเขาเห็นลู่ม่านออกมาก็ถามด้วยหน้าตาดีอกดีใจ

“แม่นาง ได้ยินมาว่าพรุ่งนี้จะจัดการแข่งขันห่อบ๊ะจ่างเหรอ?”

“ใช่แล้ว!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกคนสามารถเข้าร่วมได้นะ สามอันดับแรกจะได้เงินรางวัลด้วย และบ๊ะจ่างที่ห่อออกมา ก็จะแบ่งให้ทุกคนในโรงงานของเรา ทุกคนจะได้ฉลองเทศกาลไหว้บ๊ะจ่างไปในตัวด้วย”