ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 211

ใส่ร้ายกันเกินไปแล้ว ผู้ใหญ่บ้านเฉินที่ใจเย็นมาตลอด ก็อดไม่ได้ตกใจจนใบหน้าซีดเซียว

“จะพูดกล่าวหากันแบบนี้ไม่ได้นะ ที่นี่พวกเรามีแต่คนแก่ จะมีคนชั่วได้ยังไง!”

“จะมีคนชั่วหรือไม่ จับกลับไปแล้วค่อยว่ากัน” ว่าแล้ว เขาก็โบกมือ “อย่าหยุด จับไปให้หมด……”

“หยุดนะ!” เฉินจื่ออานเบียดออกมาจากหมู่ผู้คน ถึงแม้เขาจะรังเกียจในสิ่งที่หัวหน้าผู้จับหน้าโทษคนนี้ทำ แต่เวลาแบบนี้ เฉินจื่ออานก็ไม่มีทางอื่นเหมือนกัน

เขารีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ครั้งก่อนตอนอ๋องหนิงมา พวกเราก็ไปเจอกันแล้ว”

หัวหน้าผู้จับนักโทษคนนั้นได้ยิน ก็เหลือบตามองเฉินจื่ออาน “เหมือนจะเคยเจอนะ”

“ใช่!” เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้ม “คนตระกูลเฉินของเราซื่อสัตย์กันทุกคน ท่านอ๋องหนิงก็รู้ดี พวกเราจะเป็นคนชั่วของราชวงศ์ก่อนที่เหลือรอดได้ยังไง?”

ไม่คิดว่าผู้จับนักโทษคนนั้นจะแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ข้านึกออกแล้ว เจ้าเป็นเฉินจื่ออานใช่ไหม? ก่อนหน้านี้ได้รับคำชมจากผู้ว่าการอำเภอต่างๆนานา แถมยังเอางานการทดลองปลูกพริกให้เจ้าด้วย”

เฉินจื่ออานอึ้ง หัวหน้าผู้จับนักโทษคนนั้นก็พูดต่อว่า “คนอื่นๆไม่ต้องจับ จับแค่คนนี้ก็พอ”

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” เฉินจื่ออานพยายามขัดขืน

ลู่ม่านหวั่นใจ ผู้ใหญ่บ้านเฉินที่อยู่ข้างๆก็ทนต่อไปไม่ไหว “ผู้ว่าการอำเภอคนก่อนแค่มาส่งหนังสือราชการเท่านั้น ไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรอีกเลย!”

“ไม่มีเหรอ?” หัวหน้าผู้จับนักโทษคนนั้นแสยะยิ้มเย็นชา “คนทั้งตุลาการเขารู้กันหมดแล้ว ผู้ว่าการอำเภอชมว่าอาหารที่พวกเจ้าทำอร่อย อีกอย่าง ตระกูลเฉินใช้เวลาแค่ครึ่งปีก็พัฒนาไปไกลขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับการดูแลจากผู้ว่าการอำเภอ พวกเจ้าจะราบรื่นขนาดนี้เหรอ? ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว พวกเจ้ายังจะแก้ตัวอะไรอีก?”

นี่มันกล่าวหากันซึ่งๆหน้าชัดๆ

ลู่ม่านยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ผู้จับนักโทษคนนั้นก็พูดต่อว่า “ผู้หญิงคนนี้ก็นำตัวไปด้วย พวกเจ้าเป็นพวกเดียวกัน!”

“ไม่เกี่ยวกับภรรยาของข้า!” เฉินจื่ออานรีบพูด “นำตัวข้าไปก็พอแล้ว!”

ไม่คิดว่า ผู้จับนักโทษคนนั้นไม่สนใจเขาเลย สั่งให้คนเข้าไปจับตัวพวกเขาสองคนไว้ ลู่ม่านกลับรู้สึกวางใจ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ขอแค่มีเฉินจื่ออานอยู่ข้างๆ ถึงแม้จะต้องเข้าคุกด้วยกัน นางก็ไม่กลัวหรอก

วินาทีที่จะถูกจับตัวไป อาจารย์โจวก็รีบเดินมา ด้านหลังมีเหอเย่วตามมาด้วย เมื่อกี้หลังจากที่เกิดเรื่อง ลู่ม่านก็รีบใช้ให้เหอเย่วไปตามอาจารย์โจวมา

ถึงแม้อาจารย์โจวไม่ได้เป็นขุนนางแล้ว แต่เขาเป็นถึงนักปราชญ์ คำพูดของเขาก็ยังพอมีน้ำหนักอยู่บ้าง

“ช้าก่อน!” อาจารย์โจวตะโกนเสียงดัง

ผู้จับนักโทษคนนั้นหันกลับไปมอง “เจ้าเป็นใคร? ถ้าบังอาจกระทบต่องานราชการละก็ ข้าจะจับเจ้าไปด้วย!”

อาจารย์โจวลูบเคราช้าๆ “ข้ามีนามสกุลว่าโจว!”

ไม่รู้ว่าพูดจับนักโทษคนนั้นเคยได้ยินชื่ออาจารย์โจวรึเปล่า ลู่ม่านรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเขาแปลกมาก เหมือนพยายามไม่สนใจอาจารย์โจว แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเสียมารยาทกับอาจารย์โจว

“ที่แท้ก็เป็นท่านอาจารย์โจวนี่เอง” ผู้จับนักโทษคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม

“ข้ามาที่นี่แค่อยากพูดคำเดียว ถ้าหากท่านพยายามจะบอกว่าเฉินจื่ออานมีความผิด ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่โบราณว่าไว้ว่า ลงโทษผู้ทำผิดได้แต่อย่าพาลไปถึงครอบครัวเขา แม่นางลู่เป็นผู้หญิงอ่อนแอ นางจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? ขอท่านโปรดปล่อยตัวนางด้วยเถิด”

อาจารย์โจวพูดอยากเกรงใจ สุดท้ายพูดจับนักโทษคนนั้นก็ยอมปล่อย “ในเมื่ออาจารย์โจวพูดเช่นนี้แล้ว งั้นข้าก็จะทำตามที่ท่านบอกแล้วกัน”