ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 22

เฉินหลี่ซื่อคิดไม่ถึงว่าเฉินจื่ออานจะขัดคำสั่งตนเองต่อหน้าเช่นนี้ จึงชะงักไปทันที

เมื่อได้สติ เฉินจื่ออานก็แย่งไส้ผ้าห่มกลับไปแล้ว

“ท่านแม่ นี่เป็นของที่เสี่ยวม่านใช้เงินตัวเองซื้อมา ตอนนี้อากาศหนาวมากแล้ว บ้านของพวกเราอากาศรั่วไหล หนาวมาก……”

“อะไรคือเงินของตัวเอง”เฉินหลี่ซื่อตวาดขึ้นมา “ไม่ได้แยกบ้าน ล้วนเป็นเงินส่วนรวม จื่ออานเอ๋ย เจ้าลืมแล้วหรือว่าน้องชายเจ้ายังรอเงินที่จะไปใช้สำหรับพบปะสังสรรค์อยู่เลย”

ไม่พูดเรื่องนี้ก็ดีแล้ว แต่พอพูดถึงก็ทำให้เฉินจื่ออานยิ่งโมโหขึ้นมา

“เรื่องพบปะสังสรรค์ เกรงว่าน้องเล็กจะเข้าใจผิด ท่านแม่ ท่านก็ไม่ต้องเตรียมเงินแล้ว”แม้จะถึงเวลานี้แล้ว เฉินจื่ออานก็ยังไม่ยอมพูดความจริงที่ว่าเฉินจื่อคังหลอกพวกเขา

ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารตาทึ่มคนนี้อยู่บ้าง เขาคอยปกป้องเฉินจื่อคังอยู่เช่นนี้ เฉินจื่อคังจะรู้สึกซาบซึ้งหรือไม่

“ว่าไงนะ”กลับเป็นจ้าวซื่อ ที่รู้สึกตกใจมาก “น้องสาม เจ้าพูดเรื่องจริงหรือ ไม่ต้องรวบรวมเงินแล้วจริงหรือ”

“จื่ออาน จะเข้าใจผิดไปได้อย่างไร จื่อคังพูดเองนี่นา”เฉินหลี่ซื่อไม่เชื่อ ที่จริงนางก็ค่อนข้างลำเอียงไปทางเฉินจื่อคัง คิดว่าเฉินจื่ออานไม่อยากออกเงิน จึงได้พูดเช่นนี้

“ท่านแม่ เรื่องนี้ข้าไม่อยากจะพูดมากแล้ว ท่านมีอะไรจะพูด ก็รอให้จื่อคังกลับมา แล้วคุยกับเขาเองเถอะ”พูดจบแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในบ้าน เฉินหลี่ซื่อดึงตัวเขาเอาไว้อีกครั้ง “จื่ออาน ผู้หญิงคนนี้ใส่ยาเสน่ห์ยาแฝดอะไรให้เจ้ากิน ตอนนี้แม้แต่น้องชายแท้ๆของเจ้าก็ไม่ช่วยเหลือแล้วหรือ หากวันนี้ไม่เอาไส้ผ้าห่มไปคืน ข้าไม่เห็นด้วยอย่างเด็ดขาด”

ลู่ม่านแทบจะถูกทำให้โมโหจนอยางจะหัวเราะออกมา นางเดินไปข้างหน้าอย่างไร้คำพูด มองไปทางเฉินหลิ่วเอ๋อ

“น้องหลิ่วเอ๋อ ยังจำคำพูดที่พวกเราคุยกันในห้องครัวได้หรือไม่”

เฉินหลิ่วเอ๋อพยักหน้าทันที “จำได้”

“ดีมาก” ลู่ม่านยังเกรงว่านางจะปฏิเสธ คิดไม่ถึงว่าเฉินหลิ่วเอ๋อที่เป็นหญิงสาวนิสัยดื้อด้านจะมีสมองที่ตื้นมาก อย่างนี้ก็จัดการง่ายเลย

“ตอนนั้นข้าต้องการใช้เตาในครัวเพื่อนึ่งดอกเก๊กฮวย เจ้าบอกว่า เปลืองฟืนเปล่าๆ เพราะฉะนั้น หลังจากนั้นข้าก็ทำเตาขึ้นมานึ่งเอง เจ้ายังจำได้กระมังว่าตอนนั้นข้าถามอะไรเจ้า”

ในที่สุดเฉินหลิ่วเอ๋อก็นึกออก สีหน้าแข็งทื่อ “เจ้าขู่ข้าหรือ”

“เห็นที น้องหลิ่วเอ๋อคงนึกได้แล้ว ตอนนั้นเจ้าบอกว่า ขอเพียงไม่ใช้ของส่วนรวม ก็นับว่าเป็นของส่วนตัว”

“ข้าไม่ได้พูด ”ลู่ม่านประเมินเฉินหลิ่วเอ๋อสูงไปจริงๆ ในที่สุดนางก็กลับคำ

“จริงหรือ”ลู่ม่านยิ้มเย็น “น้องหลิ่วเอ๋อ เจ้าอย่าลืม การพูดโกหกจะทำให้หน้าตาอัปลักษณ์นะ”

พอพูดจบ เฉินหลิ่วเอ๋อก็กรีดร้องเสียงแหลม กุมใบหน้าที่สวยงามเอาไว้

เฉินหลี่ซื่อเห็นว่าลูกสาวถูกรังแก ก็ไม่สนใจเรื่องไส้ผ้าห่ม รีบเดินไปข้างหน้า โอบกอดเฉินหลิ่วเอ๋อเอาไว้ “ลู่ซื่อ เจ้าอยากจะทำอะไร”

“ข้าไม่ได้อยากจะทำอะไร เพียงแต่น้องสามีเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน ถ้าหากหน้าตาอัปลักษณ์ไปจริงๆ เช่นนั้น……”

ยังไม่ทันได้พูดจบ เฉินหลิ่วเอ๋อก็ร้องไห้ออกมาอย่างร้อนใจ บางที จิตใจของคนเรานั้นเป็นสิ่งที่น่าประหลาดมาก ยิ่งเรากลัวอะไร ใจจิตใจก็จะเกิดความหวาดกลัวในด้านนั้นขึ้นมา

ตัวอย่างเช่น ตอนนี้เฉินหลิ่วเอ๋อรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองคันขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปเกา

ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็เลิกวุ่นวาย พาเฉินหลิ่วเอ๋อกลับเข้าไปในบ้าน

หลังจากผ่านปัญหาเรื่องนี้ไปแล้ว ลู่ม่านก็วางใจ อย่างน้อย ช่วงเวลาสั้นๆนี้นางไปเอาดอกเก๊กฮวยมาทำขายอีก ก็จะไม่มีใครกล้ามาหาเรื่อง

คืนนั้น เฉินจื่ออานเอาแต่ถอนหายใจทั้งคืน

ลู่ม่านรู้ว่าเขารู้สึกเสียใจ เพราะว่า เชื่อใจและรักน้องชายมานานหลายปี แต่ความจริงที่เขาได้รับรู้อย่างกะทันหัน ไม่เหมือนกับที่เขาคิดไว้เลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกเหมือนฝันหวานดับสูญ เทียบไม่ได้เลยกับตอนที่พวกนางอยู่ในยุคปัจจุบัน เมื่อพบว่าไอดอลที่ตัวเองเป็นคนรักเพศเดียวกันหรือไม่ก็เป็นผู้เสพยา