ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 222

หลังจากที่ท่านหมอพูดจบ เขาก็สั่งยาบำรุงให้ตามปกติ จากนั้นจึงแนะนำวิธีการทานยา ก่อนที่จะเก็บค่ารักษาและค่ายา ก่อนจะออกไป

หลิวซื่อร้องไห้ด้วยความดีใจ “พระเจ้าเป็นใจ...”

เหอฮัวเองก็ดีใจรีบเข้ามาสัมผัสหน้าท้องที่แบนราบของหลิวซื่อ “ท่านแม่ คราวนี้ข้าหวังว่าท่านจะมีน้องชาย เช่นนี้ ท่านพ่อจะได้ดูแลท่านดีขึ้น”

แม้แต่ลูกยังรู้ว่า หลิวซื่อตั้งตารอเด็กคนนี้มานานแค่ไหน

หลิวซื่อกอดลูกสาวไว้ น้ำตาไหลริน

ลู่ม่านมองไปที่ท้องของหลิวซื่อด้วยความกังวล ที่จริงแล้ว ถ้านางเป็นหลิวซื่อ นางจะไม่เลือกตั้งท้องเลย แน่นอน ถ้านางคือหลิวซื่อนางคงทิ้งผู้ชายเฮงซวยคนนั้นไปนานแล้ว

ดังนั้น ความคิดของแต่ละคนจึงไม่เหมือนกัน

พอเห็นว่าเฉินจื่อฟู่ไม่เห็นแก่ตัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เห็นได้ชัดว่าตาแก่เฉินทำการสั่งสอนได้ไม่เลว หวังว่า เขาจะเป็นห่วงหลิวซื่อให้ดีบ้าง เป็นห่วงเด็กที่กำลังจะเกิดขึ้นมาบ้าง

ตอนนี้ท้องของหลิวซื่อยังเจ็บอยู่ ลู่ม่านจึงขอให้เหอเย่วไปต้มยาป้องกันการแท้งให้หลิวซื่อ หลังจากให้นางดื่มแล้ว นางก็พักผ่อนสักพัก ก่อนที่จะให้เหอฮัวไปเรียกเฉินจื่อฟู่มา

ในครั้งนี้เฉินจื่อฟู่รีบมาอย่างรวดเร็ว ดูจากท่าทางเขาน่าจะดีใจมากเช่นกัน

เหอฮัวรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดยิ้มอย่างดีใจ “ท่านพ่อ ท่านแม่จะมีน้องชายแล้ว”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำว่า “น้องชาย” หรือเปล่าที่ทำให้เฉินจื่อฟู่ดูมีความสุขมากแบบนี้ แม้แต่เหอฮัวที่ปกติเขาไม่ชอบ เขาก็ยังยิ้มให้นางมากขึ้น

“เหอฮัวบอกว่าเป็นน้องชาย ก็ต้องเป็นน้องชายแน่นอน”

ในขณะที่เขาพูด หลิวซื่อก็ตื่นขึ้นมา ตอนที่นางกำลังจะลุกขึ้น เฉินจื่อฟู่ก็รีบเดินไปประคองนางไว้ “อย่าเพิ่งขยับแรง ค่อยๆ เดิน”

ความอ่อนโยนที่หาได้ยากของสามี ทำให้หลิวซื่อตาแดงก่ำด้วยความซาบซึ้งใจ

เฉินจื่อฟู่รีบเอื้อมมือออกไปและเช็ดน้ำตาจากหางตาของหลิวซื่อเบา ๆ “ร้องไห้ทำไม? เจ้าท้องอยู่จะร้องไห้ไม่ได้ เดี๋ยวคลอดลูกออกมาก็กลายเป็นเด็กขี้แยหรอก”

“ตกลง ข้าจะไม่ร้องไห้!” หลิวซื่อยิ้มอย่างเขินอายและก้มหน้าลง

เฉินจื่อฟู่คอยดูแลนางอย่างระมัดระวัง และทั้งสามคนก็กลับบ้านไปพร้อมกัน

ลู่ม่านมองดูพวกเขาเดินจากไป และพอนางเห็นหลิวซื่อซบอยู่ในอ้อมกอดของเฉินจื่อฟู่ ในใจที่จริงแล้วนางค่อนข้างจนใจ ที่แท้ ความปรองดองของครอบครัวหนึ่ง สามารถใช้ลูกเป็นสิ่งผูกพันจริงๆ

แต่ว่า ครอบครัวที่ใช้ลูกเป็นการผูกพันจะมีความสุขได้นานจริงหรือ?

ถ้าหลังจากความสุขจากชีวิตใหม่ที่เกิดขึ้นมาถูกเจือจางไปกับชีวิตประจำวันที่แสนน่าเบื่อแล้ว สุดท้ายหลิวซื่อจะต้องเจอกับอะไร?

เรื่องที่กำลังตั้งท้อง ถือว่าเป็นข่าวดีที่หาได้ยากในบ้านเฉิน ในช่วงเย็นตอนที่เฉินจื่ออานกลับมา ก็ได้ยินเฉินจื่ออานบอกว่าทุกคนในบ้านเฉินดีใจกันมาก โชคยังดี ตอนนี้นางยังเดินได้สะดวก จึงให้หลิวซื่อไปที่วัดเป้าเอินในเมืองเพื่อทำการอบธูปเทียนสักการบูชา

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ไม่จำเป็นหรอกมั้ง?”

แต่เฉินจื่ออานกลับไม่ใส่ใจ “พวกท่านแม่ชอบก็พอแล้ว” หลังจากพูดจบ เฉินจื่ออานก็คีบผักให้ลู่ม่าน แล้วพูดยิ้มๆ “ข้าเห็นช่วงนี้เจ้าดูไม่มีความสุขเลย ตามไปเดินเล่นพักผ่อนด้วยกันได้ พอดีเลย ครั้งที่แล้วเราคุยกันว่าในช่วงวันไหว้บะจ่างจะไปเที่ยวพักผ่อนกัน แต่เราไปไม่สำเร็จ...”

ลู่ม่านนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วพยักหน้าให้ “งั้นท่านก็ไปกับข้าด้วยแล้วกัน”

เฉินจื่ออานรีบส่ายหน้า “ข้าเกรงว่าตอนนี้ข้าจะถอนตัวไปไหนไม่ได้”

“งั้นข้าก็ไม่ไปเหมือนกัน ไปคนเดียวจะมีความหมายอะไร”

เฉินจื่ออานจึงได้แต่ยกยิ้มจนใจ “ได้ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย!”

ลู่ม่านได้ยินแบบนี้ถึงได้ยิ้มออกมา “ต้องแบบนี้สิ!”

วันรุ่งขึ้น เฉินจื่อฟู่ก็หานถม้ามาจริงๆ บอกว่าเขาจะพาหลิวซื่อไปขอพรที่วัดที่วัดบนภูเขา พอรู้ว่าลู่ม่านกับเฉินจื่ออานจะไปด้วย เขาจึงเสนอให้ทุกคนไปด้วยกัน