ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 223

คืนนี้ หลิวซื่อไม่ได้ตื่นมากินข้าว เช้าวันต่อมา ก็ไปอาบอีกครั้ง

ถึงแม้ลู่ม่านจะมองออกว่าหลิวซื่อไม่อยากไปเลย แต่เฉินจื่อฟู่ยืนกราน นางจึงต้องยอมไป

ลู่ม่านรู้สึกว่าถ้าดูต่อไปจะต้องโมโหตายแน่ๆ เดิมทีมาที่นี่ก็เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ แต่ตอนนี้ กลับยิ่งโมโห รวมไปถึงเฉินจื่ออานยังมีเรื่องต้องจัดการที่บ้าน ดังนั้นลู่ม่านจึงเสนอให้ยุติการเดินทางในครั้งนี้

ทั้งสองทิ้งรถม้าไว้ให้เฉินจื่อฟู่กับหลิวซื่อ และกลับลงมาจากภูเขาเอง

วันนี้ในตำบลมีตลาด และมีกินตั้งขายจำนวนมาก ตอนที่ลู่ม่านเห็นขนมปิ้งท่าทางรสชาติไม่เลว จึงอยากลองสักชิ้น

ลู่ม่านเป็นคนกินเก่ง เมื่อวานต้องกินอาหารมังสวิรัติบนภูเขา รสชาติจืดชืด แต่ในวัดไม่มีผงเครื่องเทศสิบสามชนิด ลู่ม่านอยากร้องไห้มาก

สำหรับเรื่องนี้ เฉินจื่ออานตามใจลู่ม่านมาโดยตลอด ดังนั้นนางอยากกินเขาก็ตามใจนาง

ขนมปิ้งนั้น ในโลกอนาคต ที่จริงก็ไม่ต่างอะไรกับแป้งโรตีปิ้งสไตล์ซินเจียง แต่ในยุคก่อนราชวงศ์ถังมันเป็นของกินที่ได้รับความนิยม และราคาก็ไม่ถูกเลย

แน่นอน รสชาติก็ดีมากด้วย

ลู่ม่านกำลังเพลิดเพลินกับอาหารของนาง ก็ได้ยินเสียงบ่นว่าอย่างไม่เป็นมิตรดังออกมาจากด้านข้าง

“ขนมปิ้งนี้ทั้งแพงทั้งไม่อร่อย กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยังดีกว่า”

อ่าฮะ พูดถึงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของนางด้วย ลู่ม่านแอบดีใจ และถือว่าเสียงที่ไม่เป็นมิตรเปลี่ยนไปทันที

พอเงยหน้าขึ้นมาดู ก็พบว่ามีคนสองคนอยู่ยืนอยู่บนถนน ดูจากเสื้อผ้าแล้ว ไม่เหมือนคนมีฐานะ จึงไม่แปลกใจที่เขาจะพูดแบบนั้น

“ด้านหน้ามีร้านขาย เราไปซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากินกันเถอะ” หนึ่งในสองคนนั้นพูด

“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่นี่ก็ไม่ถูก บะหมี่ที่ข้านำมาจากอำเภอเฟิงหนานถูกกว่ามากเลยล่ะ”

พอได้ยินแบบนี้ ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็มองหน้ากัน บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของพวกเขาขายในราคาเดียวกัน ที่ไหนในอำเภอเฟิงหนานที่ขายในราคาที่ถูกกว่าที่นี่? ถ้าอย่างนั้นเจ้าของร้านไม่ขาดทุนตายเหรอ?

ในขณะนี้เอง ชายหนุ่มคนนั้นก็หยิบถุงกระดาษน้ำมันออกมา

พอมองแวบแรก ก็เหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของลู่ม่านแห่งหมู่บ้านไป่ฮัวเลย “สิ่งนี้ ข้าซื่อมาในราคาแค่หนึ่งเหวินต่อหนึ่งถุง”

ลู่ม่านยิ่งอยากรู้เรื่องราวมากขึ้น และโชคดีที่คนข้างๆ ถามคำถามที่ลู่ม่านอยากจะถามออกมาพอดี “ราคาถูกขนาดนี้เลย เจ้าซื้อมาจากที่ไหน ข้าจะไปซื้อด้วย”

“ที่ร้านขายของชำหลี่หรงในอำเภอเฟิงหนาน พวกเขามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขายเยอะมาก มีคนเข้าแถวรอซื้อทุกวัน”

พอได้ยินแบบนี้ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็โมโหขึ้นมา “หมู่บ้านไป่ฮัวทำเกินไปแล้ว ที่อื่นที่อื่นขายแพงเช่นนี้ พวกเขาจะได้กำไรมากแค่ไหน?”

“นี่ไม่ได้มาจากหมู่บ้านไป่ฮัว!” ผู้ชายคนนั้นพูด “แต่มันอร่อยพอๆ กันกับของหมู่บ้านไป่ฮัวเลย”

ตอนนี้อารมณ์ดีของลู่ม่านหายไปมากกว่าครึ่ง

ขนมปิ้งในมือก็กินไม่ลงแล้ว ดังนั้นลู่ม่านจึงยื่นสองชิ้นที่ยังไม่ได้แตะให้ผู้ชายสองคนที่คุยกันเพื่อแบ่งให้เท่าๆ กัน “ไม่ทราบว่าพวกท่านจะแบ่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของพวกท่านให้ข้าหนึ่งถุงได้ไหม”

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถึงจะอร่อยแค่ไหน กินเยอะไปก็เบื่อได้เช่นกัน อุตส่าห์มีโอกาสได้เปลี่ยนรสชาติบ้าง ผู้ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ได้แน่นอน.”

หลังจากแลกเปลี่ยนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้ว ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็เดินห่างออกมาจากร้านขนมปิ้ง และตรงไปที่ร้านขายของชำแห่งใหม่ที่หวังเอ้อร์หนิวเปิด ครั้งสุดท้ายที่นางเจอเหยาซื่อ อีกฝ่ายยังบอกว่าร้านขายของชำกำลังไปได้ดีเลยทีเดียว

วันนี้เห็นได้ชัดว่าลูกค้าเดินเข้าออกไม่มากนัก หวังเอ้อร์หนิวดูเหมือนจะมองโลกในแง่ดีมาก แล้วบอกว่าทำการค้าขายก็เป็นเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะค้าขายดีทุกวัน

ลู่ม่านถามว่าช่วงนี้มีคนพูดว่าราคาของเราแพงเกินไปบ้างไหม หวังเอ้อร์หนิวก็พยักหน้าให้ “มีคนพูดจริง แต่ข้าอธิบายไปแล้ว คนพวกนั้นก็ไม่พูดอะไรแล้วเดินออกไปเลย”

ดูเหมือนว่าหลายคนจะรู้เรื่องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เพิ่งออกมาใหม่นั่นแล้ว

หลังจากเดินออกมาแล้ว ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ไปที่ร้านขายของชำบ้านจางอีกครั้ง และสถานการณ์ก็เหมือนกัน ลูกค้าที่เดินเข้าออกมีไม่มาก คนงานในร้านต่างกำลังง่วงเหงาหาวนอนอยู่ในร้าน