ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 24

“จะไม่จริงได้อย่างไร ฉะนั้นวันนี้ข้าจึงพกมีดไปด้วย น้องสามีเจ้าไม่ต้องกลัว ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”ลู่ม่านเอามีดในกระบุงออกมาให้ดู แสดงให้เห็นว่าตนเองไม่ได้พูดปด

เฉินหลิ่วเอ๋อยิ่งรู้สึกกลัวเข้าไปใหญ่ แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว “ท่านแม่ ข้าไม่กล้าไป”

“ช่างเถอะช่างเถอะ”เฉินหลี่ซื่อโบกมือ กลัวว่ารู้สาวจะเกิดอันตรายเช่นกัน แต่ไม่ว่าอย่างไรก็รู้สึกไม่พอใจ พอดีกับที่เห็นว่าเหอฮัวเดินผ่านประตู นางจึงร้องเรียก “มานี่เหอฮัว เจ้าไปเก็บดอกเก๊กฮวยในป่ากับน้าสามของเจ้า งานในบ้าน ไม่ต้องให้เจ้าช่วย”

ดวงตาของเหอฮัวสว่างวาบ นางชื่นชอบน้าสามมาตลอด ฉะนั้นการออกไปทำงานกับน้าสาม จึงเป็นเรื่องที่ยินดีมาก

แม้แต่คำพูดต่อมาของเฉินหลี่ซื่อที่บอกว่า “ถ้าหาเงินได้แล้ว ก็ให้อาสี่ของเจ้าไปร่ำเรียน ”คำพูดเช่นนี้ ก็ไม่ใส่ใจแล้ว

ลู่ม่านอยากจะพ่นน้ำลายใส่หน้าของเฉินหลี่ซื่อ ลูกสาวตัวเองไม่ให้ไปไหน แต่กลับให้หลานสาวตัวเล็กผอมแห้งออกไปหาเงิน เมื่อเทียบกันแล้ว หลิวซื่อรังแกได้ง่ายกว่า นางย่อมไม่เห็นเหอฮัวอยู่ในสายตา

เพียงแต่เมื่อหลิวซื่อได้ยินประโยคนี้ ก็วิ่งออกมาจากห้องครัว มองไปที่เหอฮัวอย่างเป็นห่วง “ท่านแม่ เหอฮัวยังเด็ก……”

“เด็กอะไรกัน ตอนที่ข้าตัวขนาดนี้ ทำงานมากกว่านี้อีก”

ลู่ม่านไม่อยากจะเถียงกับนาง หันไปพูดกับหลิวซื่อว่า “พี่สะใภ้รอง วางใจเถอะ ข้าจะดูแลเหอฮัวให้ดี”

เหอฮัวก็พูดว่า “ท่านแม่ ข้าอยากไป”

หลิวซื่อมองลูกสาวที่รูปร่างเล็ก คิดว่าแม้จะอยู่ที่บ้าน ก็คงถูกพวกเขาเรียกไปทำโน้น ทำนี่อยู่ดี แทบจะไม่มีเวลาพักเลย ตาม ลู่ม่านไปไม่แน่ว่าอาจจะดีกว่า

จึงได้ปล่อยให้พวกนางออกไป

ตลอดทาง เหอฮัวรู้สึกดีใจมาก

ลู่ม่านเห็นว่ากระบุงของนางก็ไม่เล็ก คิดว่าบางทีนางอาจจะเหนื่อย จึงเอ่ยขึ้นว่า “เหอฮัว ให้น้าช่วยเจ้าแบกดีหรือไม่”

“ไม่ต้อง” เหอฮัวส่ายหน้า “กระบุงนี่ไม่หนักเลยสักนิด เบากว่าฟืนที่ข้าแบกอยู่ทุกวันเสียอีก”

ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา เด็กอายุแค่นี้ ก็ทำงานหนักขนาดนี้แล้ว กินก็ไม่ได้กินเยอะมาก ไม่แปลกที่จะรูปร่างผอมเช่นนี้

นึกถึงคำพูดของเฉินหลี่ซื่อเมื่อครู่ นางก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า อยากจะช่วยเหอฮัวเก็บเงินไว้สักก้อนใช่ว่าจะทำไม่ได้ เพียงแต่ ไม่รู้ว่าจิตใจของเหอฮัวคิดอย่างไร

นางไม่อยากจะเป็นคนแสนดี อย่างไรเสียให้เจ้าตัวคิดเองจะดีกว่า

คิดถึงตรงนี้ นางก็เก็บความคิดนี้เอาไว้ยังไม่เอ่ยออกมา

ตลอดทาง ทั้งสองคนเห็นพวกเห็ดมากมาย จึงเก็บกลับไปบ้าง ในโลกใบนี้ ผลไม้ในป่าต่างก็สุกกันหมดแล้ว จึงเด็ดผลไม้ป่ากินไปด้วยตลอดทาง ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินมาถึงจุดที่เก็บดอกเก๊กฮวยครั้งที่แล้ว

เหอฮัวเห็นทุ่งดอกไม่สีเหลืองทองขนาดใหญ่ ดวงตาก็สว่างไสวทันที

“น้าสาม นี่ก็คือดอกเก๊กฮวยหรือ”

“ใช่แล้ว”ลู่ม่านพยักหน้า แล้วก็เด็ดขึ้นมาดอกหนึ่งเป็นตัวอย่างให้เหอฮัวดู “ดูให้แน่ใจก่อนว่าเป็นดอกตูม จากนั้นค่อยเด็ดลงมา”

เหอฮัวเรียนรู้ไวมาก ฉลาดปราดเปรียว ไม่ทันไรก็ชำนาญแล้ว

ทั้งสองคนจึงเริ่มเก็บดอกเก๊กฮวยอย่างจริงจัง

ผ่านไปสักพัก เหอฮัวเล่าเรื่องสนุกๆของที่นี่ให้ฟังเป็นระยะ นับว่ามีความสุขดี

ผ่านไปครึ่งวัน แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านยอดไม้เข้ามา ท้องของเหอฮัวก็เริ่มร้อง มือของลู่ม่านชะงักไป

“เหอฮัว เจ้าหิวแล้วหรือ”

เหอฮัวหน้าแดงขึ้นมาทันที “น้าสาม ข้าไม่หิว ข้าทำงานต่อได้”

เหมือนเกรงว่านางจะไล่ เหอฮัวรีบอธิบายทันที ท่าทีระมัดระวังมาก ทำให้รู้สึกน่าสงสาร

วางกระบุงลงไปในแม่น้ำ ทำเป็นแหจับปลาอย่างง่าย หลังจากที่ลู่ม่านลงไปยืนอย่างมั่นคงในน้ำแล้ว ก็กลั้นหายใจจ้องมองปลาเข้ามาติดแห

ผ่านไปไม่นาน ปลาเฉาที่มีขนาดลำตัวยาวเท่าตะเกียบสองตัวก็ติดกับ

นางเอากระบุงขึ้นมาด้วยความดีใจ เหอฮัวดีใจยิ่งกว่านางอีก “น้าสาม ท่านร้ายกาจจริงๆ”

ลู่ม่านรู้สึกภูมิใจ “อาของเจ้ามีสิ่งที่ร้ายกาจกว่านี้อีกนะ”

เหอฮัวมองปลาสองตัวนั้นอย่างอยากรู้ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับ ขณะที่แตะถูกเกล็ดปลานั้น นางก็ถามอย่างสงสัยว่า “น้าสาม ทำไมผิวของมันถึงได้แข็งนัก พวกมันกินได้จริงหรือ”

ลู่ม่านพูดยิ้มๆ “นั่นเรียกว่าเกล็ดปลา เดี๋ยวน้าจัดการเอาออกก็ได้แล้ว”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็หาก้อนหินมาหนึ่งก้อน เอามีดออกมาจัดการกับเกล็ดปลา เหอฮัวมองดูอย่างตั้งใจ ผ่านไปครู่หนึ่ง ปลาตัวนั้นก็ถูกจัดการเรียบร้อย

เหอฮัวรีบพูดขึ้นว่า “น้าสาม ยังมีอีกตัวให้ข้าทำนะ”

“ได้” ลู่ม่านนับว่าดูออกแล้ว เหอฮัวเจ้าเด็กน้อยคนนี้เหมือนจะสนใจเรื่องอาหารมาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ขอเพียงถนัดในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ภายหน้าก็สามารถตั้งตัวได้แล้ว

ลู่ม่านไม่มีอะไรทำ จึงเอาฟืนที่เหอฮัวเก็บมาเมื่อครู่ เริ่มก่อไฟขึ้นมา

หลังจากก่อไฟแล้ว เหอฮัวก็ล้างปลาเรียบร้อยแล้ว

ลู่ม่านหยิบเกลือที่นำมาด้วยเมื่อเช้าออกมา ทาไปด้านในของตัวปลาจนทั่ว จากนั้นก็เสียบไว้ที่ไม้และย่างไว้บนกองไฟ

ไม่นาน ก็มีกลิ่นหอมหวนของปลาย่างโชยมา

เหอฮัวอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย “น้าสาม ปลานี้หอมมาก”