ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 25

หลังจากย่างเสร็จหนึ่งตัว ลู่ม่านก็ยื่นให้กับเหอฮัว“ชิมดู”

เหอฮัวกลืนน้ำลายอีกครั้ง ยังคงส่ายหน้า “ข้ารอกินพร้อมกับน้าสาม”

“เย็นแล้วจะไม่อร่อย ” ลู่ม่านพูด “รีบกินดูก่อนคำหนึ่ง”

เหอฮัวจึงหยิบมาเข้าปาก กัดไปหนึ่งคำ ดวงตาเป็นประกาย “อร่อยมาก ”

ลู่ม่านยิ้มจนตาหยี “ถ้าหากเอากลับไปต้มน้ำแกง ก็อร่อยมากเช่นกัน”

พูดถึงเรื่องที่ต้องเอากลับไป คาดว่าเหอฮัวคงจะนึกถึงหลิวซื่อขึ้นมา ใบหน้าก็เศร้าลงทันที “ถ้าท่านแม่ก็ได้กินของที่อร่อยขนาดนี้คงดีไม่น้อยเลย”

ลู่ม่านกลืนเนื้อปลาเข้าไปหนึ่งคำ “เหอฮัวถ้าหากอยากจะให้ท่านแม่ของเจ้ามีชีวิตที่ดี ก็ต้องมีความมั่นใจ มีเงินทองจึงจะมีความมั่นใจ คนอื่นจะได้ไม่กล้ารังแกเจ้า”

เหอฮัวพยักหน้า นางจ้องมองดอกเก๊กฮวยที่เด็ดได้วันนี้อยู่เป็นเวลานาน

“แต่ว่า น้าสาม ของพวกนี้ต้องส่งมอบนะ”

ในที่สุดลู่ม่านก็เข้าใจถึงความคิดของคนที่เรียบง่ายในยุคสมัยนี้แล้ว ก็เหมือนเฉินจื่ออาน ไม่ว่าอย่างไรก็คิดเรื่องทางลัดไม่ออก

ลู่ม่านได้แต่รับบทเป็นคนเลวเอ่ยขึ้นมาว่า “เช่านั้นก็ส่งมอบแค่ส่วนหนึ่ง น้าสามจะช่วยเจ้ารักษาความลับเอง”

เหอฮัวไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าจะสามารถทำเช่นนี้ได้ด้วย แต่เมื่อนางได้ยินลู่ม่านพูดแล้ว กลับไม่ได้ปฏิเสธเหมือนหลิวซื่อ

มุมมองความคิดของหลิวซื่อนั้นหยั่งรากฝังแน่นไปแล้ว แต่เหอฮัวยังเด็ก

“เอาล่ะ”พูดจบแล้ว นางก็ลุกขึ้นยืน ทำความสะอาดบริเวณนั้นชั่วครู่ แล้วแบกกระบุงไว้ด้านหลัง “น้าสาม ข้าจะเก็บให้มากขึ้น”

เหอฮัวเดิมทีก็คล่องแคล่วว่องไวมาก นางตัวเล็กไม่จำเป็นต้องก้มตัวลง บวกกับทำงานอยู่ตลอดทั้งปี ร่างกายจึงค่อนข้างแข็งแรง

ช่วงบ่ายเพิ่งจะผ่านไปได้ไม่นาน นางก็เด็ดจนเต็มกระบุงแล้ว ลู่ม่านให้นางพักครู่หนึ่ง นางส่ายหน้า แล้วเริ่มช่วยลู่ม่านเด็ด บอกว่าคืนส่วนที่ลู่ม่านเอาให้นางช่วงเช้า

ลู่ม่านนั้นดีใจมาก เด็กตัวแค่นี้ ยากมากที่จะรู้จักบุญคุณ ภายหน้าต้องเป็นเด็กที่ดีคนหนึ่งแน่

นิสัยเช่นนี้ ต้องการการดูแลเอาใจใส่อย่างดี ฉะนั้นลู่ม่านไม่ได้ห้ามนาง ปล่อยให้นางเด็ดให้ตนในจำนวนที่นางให้ในตอนเช้า แล้วจึงพูดขึ้นว่า“พอแล้ว ที่เกินมาเหล่านั้น ก็ถือว่าเป็นเงินเก็บของเจ้า ”

เหอฮัวก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที คิดว่าภายหน้าจะสามารถเก็บเงินได้มากขึ้น ท่านแม่ก็ไม่ต้องมารองรับอารมณ์คนอื่น นางก็ยิ่งทำได้เร็วขึ้น

เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินทางกลับบ้าน กระบุงที่แบกอยู่ข้างหลังต่างก็ยัดจนเต็ม

ตอนที่มาถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน ลู่ม่านคิดแล้วก็หยิบเอาส่วนหนึ่งในกระบุงของเหอฮัวมา “วันนี้เจ้าเด็ดได้เยอะมาก ย่าของเจ้าต้องเอาเปรียบเจ้ามากกว่าเดิมแน่ อย่างไรเสียก็เอาไว้ที่น้าส่วนหนึ่ง ถือว่าเป็นเงินเก็บส่วนตัวของเจ้า”

เหอฮัวพูดขึ้นราวกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ “น้าสาม อย่าเพิ่งให้แม่ข้ารู้เรื่องนี้ได้หรือไม่ ถ้าหากท่านแม่รู้เข้า ต้องถูกท่านย่าเอาไปแน่”

แม้แต่เหอฮัวยังรู้นิสัยอ่อนแอของหลิวซื่อ ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทอดถอนใจ “ได้ น้ารับปากเจ้า”

ทั้งสองตกลงกันเรียบร้อย ค่อยก้าวเข้าไปหมู่บ้านเดินตรงไปที่บ้าน

มองจากที่ไกลๆ ก็มองเห็นหลิวซื่อยืนอยู่หน้าประตูบ้าน กำลังมองไปยังที่ที่ไกลออกไป

เหอฮัววิ่งเข้ามาอย่างมีความสุข “ท่านแม่ พวกเรากลับมาแล้ว”

หลิวซื่อรีบเข้าไปรับกระบุงที่เหอฮัวแบกอยู่ เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อให้นาง “ไม่ได้ไปเพิ่มความวุ่นวายให้น้าสามของเจ้าใช่หรือไม่”

“ไม่นะ”เหอฮัวส่ายหน้า “น้าสามดีมากเลย”

“เหอฮัวก็ดีมากเหมือนกัน ” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ ถ้าหากนางมีลูกสาวเช่นนี้ ต้องรักตายแน่เลย ใครจะกล้ารังแกนาง

“เช่นนั้นก็ดี” หลิวซื่อพูดจบ ยื่นมือไปช่วยลู่ม่านรับกระบุงมาวางลง “ทำอาหารเสร็จแล้ว รอเจ้ากลับไปอาบน้ำ แล้วออกมากินเถอะ”