ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 26

หลิวซื่อใช้ความเป็นแม่ที่มีอยู่ปกป้องเหอฮัวเอาไว้ แต่ความกลัวที่มีต่อเฉินหลี่ซื่อยังคงฝังลึกอยู่ในใจ จะแข็งกร้าวขึ้นมาทันใด ก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่

ลู่ม่านรีบเดินเข้าไป ดึงมือของหลิวซื่อไปดู“พี่สะใภ้รอง แผลไม่ธรรมดาเลย ต้องให้ท่านหมอมาดูแล้วกระมัง ”

เหอฮัวจึงได้สติกลับมา เช็ดน้ำตา หมุนตัววิ่งออกไป

เฉินหลี่ซื่อร้องเรียกอยู่หลายครั้ง เหอฮัวไม่สนใจนางเลยสักนิด

เฉินหลี่ซื่อจึงมองไปทางหลิวซื่อ“ก็แค่ผิวถลอกเล็กน้อย จะตามหมอทำไม”

ลู่ม่านอยากจะฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าของยายแก่จริงๆ แต่ถ้าหากตบนางในตอนนี้ เป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดมาก ถึงตอนนั้น นางร้องไห้โวยวายแล้วฆ่าตัวตายขึ้นมา กลับเป็นตนเองที่เป็นฝ่ายผิด

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็ยกฝ่ามือของหลิวซื่อขึ้นมา วางไว้ตรงหน้านาง “ท่านแม่บอกว่าแค่ผิวถลอก เช่นนั้นข้าจะให้พวกเพื่อนบ้านมาช่วยดู ว่าแค่ผิวถลอกใช่หรือไม่”

เดิมที เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของหลิวซื่อเมื่อครู่ ได้ดึงดูดสายตาของเพื่อนบ้านมามุงดูไม่น้อยแล้ว

ตอนนี้ พอลู่ม่านพูดออกมา ก็มีคนตั้งคำถามทันที“ เมียของจื่ออาน เมื่อครู่บ้านเจ้าเกิดอะไรขึ้น”

ลู่ม่านหันไปมองเฉินหลี่ซื่อแวบหนึ่ง “แม่ข้าจะใช้ที่คีบถ่านที่ถูกเผาจนร้อนสั่งสอนเหอฮัว พี่สะใภ้รองใช้มือจับไว้ จึงถูกลวกจนบาดเจ็บ”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป ทุกคนต่างก็สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่

เด็กในชนบท ถ้าไม่เชื่อฟังจะถูกตีสั่งสอนก็เป็นเรื่องปกติ ในสถานการณ์ปกติ ใช้ไม้แส้ตีก็พอแล้ว ไหนเลยจะมีคนใจอำมหิตขนาดนี้ ถึงกับใช้ที่คีบถ่านร้อนๆมาใช้สั่งสอนเด็ก

เฉินหลี่ซื่อยังคงปากแข็ง “ที่คีบถ่านไม่ร้อน ก็แค่ผิวถลอกเท่านั้น”

“ท่านย่า ขอร้องล่ะ มือของแม่ข้า ถูกลวกจนเป็นเช่นนี้ วันหน้าจะทำงานได้อย่างไร”

ในบ้านนี้ ถ้าหากแม่ของนางไม่สามารถทำงานได้ วันหน้าเป็นไปได้ว่าคงอยู่ไม่ได้แล้ว

เฉินหลี่ซื่อเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ยื่นขาออกไปถีบเหอฮัว“นางเด็กไม่รักดี อย่าพูดจาเหลวไหล ทำให้ชื่อเสียงของบ้านเฉินเสียหาย”

ลู่ม่านฉวยโอกาสเรียกท่านหมอเอาไว้ “ท่านช่วยข้าดูพี่สะใภ้รองหน่อยได้หรือไม่”

หมอจางเป็นหมอที่อยู่ในหมู่บ้าน ปกติแล้วคนในชนบทไม่สบายก็จะไปหาเขาเพื่อรักษา เขามองมือของหลิวซื่อ ก็ตกใจจนสูดลมหายใจเข้า

“ทำไมจึงได้สาหัสเช่นนี้”

ตอนนี้เอง ที่เฉินหลี่ซื่อบอกว่าเป็นแค่แผลถลอกภายนอก ถูกยืนยันอีกครั้งว่าไม่ใช่ ถูกฉีกหน้าจนเสียหายหมดแล้ว

“ยายแก่ ตีเด็กเช่นนี้ได้อย่างไร”

“ใช่แล้ว เฉินหลี่ซื่อคนนี้ช่างอำมหิตเกินไปแล้ว”

“คิดไม่ถึงจริงๆ บ้านเฉินยังอยากจะส่งเสียลูกให้เป็นซิ่วไฉอีก”

ทันใดนั้นข้างนอกก็เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ขึ้น เฉินหลี่ซื่อหน้าด้านไม่กลัวอะไรทั้งนั้น โวยวายขึ้นมาทันที “เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า เจ้าพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”

ทุกคนที่ได้ยินต่างก็ประท้วงการกระทำของนางมากขึ้น

ฉับพลันก็มีคนพูดขึ้นว่า “เฉินหลี่ซื่ออำมหิตขนาดนี้ ไม่สู้ไปเรียกผู้ใหญ่บ้านมาดูสักหน่อยดีกว่า”

“บ้านเฉินทำร้ายลูกสะใภ้เช่นนี้ วันหน้าเห็นทีเฉินจื่อคังคงต้องอยู่เป็นโสดแล้วกระมัง”

ตอนนี้เองเฉินหลี่ซื่อรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ นางกลัวผู้ใหญ่บ้านจะมา ยิ่งกลัวว่าลูกชายของตนเองจื่อคังจะเป็นโสดตลอดชีวิต

แต่ว่า นางเป็นพวกหัวแข็งมาแต่ไหนแต่ไร ให้นางขอโทษก็เป็นไปไม่ได้ ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีนั้น ตาแก่เฉินก็เดินมาจากข้างนอก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”เขามองทุกคนอย่างสงสัย

คนดีที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ยายเฒ่าของบ้านเจ้า ตีหลานสาว ทำให้หลิวซื่อถูกไฟลวกจนบาดเจ็บ”