ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 27

หลังจากกลับมานอนพักในห้อง หลิวซื่อจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้ รีบลุกขึ้น ร้องเรียก “เหอฮัว”

“ท่านแม่”เหอฮัวรีบวิ่งเข้าไป โผเข้าไปในอ้อมอกของหลิวซื่อทันที

“ให้แม่ดูสิ เจ้าบาดเจ็บหรือไม่ ย่าของเจ้าตีเจ้าหรือไม่”

“ไม่มี”เหอฮัวส่ายหน้า “แต่ว่ามือของท่าน……”

หลิวซื่อก้มหน้ามองดูนิ้วมือของตนเองที่ถูกห่อเอาไว้ราวกับบ๊ะจ่าง และส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร แม่ทนได้”

ความลำบากเหล่านี้ กับหลายปีมานี้ที่นางถูกเหยียดหยามเพราะไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ เมื่อเทียบกับความลำบากที่ว่า เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้สายตาที่ลู่ม่านมองหลิวซื่อเปลี่ยนไป คิดไม่ถึงว่า นางจะแข็งกระด้างขึ้นมาอย่างกะทันหัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางจับที่คีบท่านนั้นเอาไว้ บางทีตอนนี้เหอฮัวคงเสียโฉมไปแล้ว

คิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นนางก็รู้สึกชื่นชมหลิวซื่อมากขึ้น “พี่สะใภ้รอง ในบ้านยังมีข้า ถ้าเจ้าไม่สบายตรงไหนก็บอก”

หลิวซื่อพยักหน้า โดยมีเหอฮัวประคองนางให้นอนลง เพิ่งจะหัวถึงหมอน นางก็ดีดตัวลุกขึ้นมาถามทันที “ท่านพ่อกับท่านแม่ ไม่เป็นไรใช่หรือไม่ เมื่อครู่คนตั้งมากมาย ข้าทำให้บ้านเฉินต้องเสียหน้า”

ลู่ม่าน“……”

เสียดายที่เมื่อครู่นางเพิ่งจะรู้สึกชื่นชมนางไป คนอ่อนแออย่างไรก็อ่อนแอวันยังค่ำ แม้จะปกป้องลูกตัวเองได้ แต่ก็ยังอ่อนแออยู่ดี

เหอฮัวทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว “ท่านแม่ ท่านย่าเกือบจะเอาไฟลวกท่านจนตาย ท่านยังจะสนใจอีกเหรอว่านางเป็นอย่างไร”

“เหอฮัว เจ้าพูดเช่นนี้ไม่ได้“เหอฮัวรีบพูดขึ้นมา “เรื่องของผู้อาวุโส เจ้ารับรู้ในใจก็พอ อย่าพูดเช่นนี้……”

ให้ตาย ลู่ม่านอยากจะพ่นคำหยาบออกมาจริงๆ

โรคแม่พระเช่นนี้ ช่างทำให้รู้สึกน่าโมโหจริงๆ

นางไม่อยากจะสนใจแล้ว จึงหาข้ออ้างเดินออกไป เพิ่งจะก้าวได้ไม่กี่ก้าว เหอฮัวก็วิ่งตามหลังมา

“น้าสาม”

ลู่ม่านหันกลับไป เหอฮัวดึงมือของลู่ม่านเอาไว้ พูดเสียงเบาว่า “ข้าไม่ฟังที่แม่ข้าพูด สิ่งที่ท่านแม่พูดใช่ว่าจะถูกเสมอไป”

โชคดี ที่เหอฮัวไม่ได้รับการสืบทอดนิสัยมาจากหลิวซื่อ อารมณ์ของลู่ม่านนับว่าดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ยกมือขึ้นลูบหัวของเหอฮัว“อืม น้าเชื่อเจ้า ”

หลังจากกลับไปแล้ว ลู่ม่านก็ยังคงนึ่งดอกเก๊กฮวยเหล่านั้นต่อจนเสร็จ ทำการตากเสร็จแล้วก็แบกกระบุงออกจากบ้านไปอีกครั้ง

เพิ่งจะถึงหน้าประตู เหอฮัวได้รออยู่ก่อนแล้ว ลู่ม่านชะงัก “ข้าคิดว่าเจ้ากำลังดูแลแม่ของเจ้า……”

“ไม่เป็นไร ข้าช่วยเอาน้ำและอาหารไปวางเอาไว้ข้างเตียงแล้ว นางกินเองได้”แววตามีความมุ่งมั่นมากขึ้น “น้าสาม ข้าอยากจะหาเงินเร็วๆ ให้ท่านแม่ของข้าหลุดพ้นจากบ้านนี้”

“มีความมุ่งมั่นดี” ลู่ม่านชื่นชมคำหนึ่ง ยื่นมือไปจูงมือนางเอาไว้ “ไปเถอะ”

ยังคงเป็นที่แห่งนั้น เหอฮัวขยันขันแข็งกว่าเมื่อวาน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องวันนี้ได้ทำให้เกิดความทรงจำเลวร้ายต่อนางหรือไม่ นางไม่สดใสกระตือรือร้นเหมือนเมื่อวานเลย เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดจา เอาแต่ทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย

ลู่ม่านเตือนไม่กี่คำ ทันใดนั้นนางก็กอดแขนของลู่ม่านเอาไว้และร้องไห้ออกมา

“น้าสาม ท่านว่า คนอ่อนแอมักจะถูกรังแกใช่หรือไม่ ถ้าหากแม่ข้าเป็นเหมือนน้าสาม อาจไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่”

ลู่ม่านตบหลังเขาเบาๆอย่างสงสาร “ใช่ และไม่ใช่ ที่สำคัญคือต้องดูท่าทีของพ่อเจ้าด้วย”

“พ่อข้า”เหอฮัวยิ้มขม “พ่อข้าไม่เคยสนใจแม่ข้าเลย ปล่อยให้นางถูกรังแกตามใจ ใครจะไปรู้ ว่าใจเขาคิดอย่างไรกันแน่”