ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 254

ลู่ม่านคิดจะเข้าไปหยุดไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

ฮูหยินกั๋วกงลุกขึ้นยืนเองเรียบร้อย ลู่ม่านรีบยื่นมือออกไปประคองนาง วินาทีถัดมา ฮูหยินกั๋วกงก็เอื้อมมาดึงมือของลู่ม่านอย่างเป็นธรรมชาติ เอาไปกุมไว้ในมือตัวเองแน่น

“ข้าสั่งให้คนเตรียมไว้ให้แล้ว แม่นางลองไปดูหน่อยเถอะ”

ลู่ม่านทำได้แค่ต้องเดินตามนางไปดูของขวัญที่ว่า

หลังจากเดินทะลุผ่านสวนดอกไม้เล็ก ๆ ที่ด้านนอกไป ทั้งกลุ่มก็หยุดลงที่หน้าโกดังเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

“รีบเปิดออกเร็วเข้า เอาของขวัญที่ข้าเตรียมไว้ให้แม่นางลู่ออกมา”

แม่นมก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูโกดัง เห็นของบางอย่างที่คลุมด้วยผ้าไหมสีแดงปรากฏสู่สายตา เป็นของที่ชิ้นใหญ่มาก ๆ

ลู่ม่านถึงกับตกตะลึง “นี่....”

“รีบเปิดออกดูเถอะว่าชอบหรือไม่?” ฮูหยินพูดขึ้น

ลู่ม่านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ฮูหยิน ที่ให้สูตรอาหารกับท่านไปก็เป็นเพียงน้ำใจเล็ก ๆ ที่ไม่ได้สิ้นเปลืองอะไรของข้าเท่านั้น ท่านถึงกับให้ของล้ำค่าขนาดนี้กับข้า มันสูงค่าเกินไปเจ้าค่ะ”

“เจ้าลองดูก่อนเถอะ!” ฮูหยินกั๋วกงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ลู่ม่านจึงก้าวไปข้างหน้า เปิดผ้าไหมผืนนั้นออกเบา ๆ เมื่อผ้าไหมเลื่อนตกลงมา ของที่อยู่ข้างในยิ่งบ่งบอกความล้ำค่ามากกว่าที่คิด

ที่แท้มันถึงกับเป็นกล่องเครื่องประดับทั้งชุด ด้านบนเต็มไปด้วยลวดลายนกนับร้อยที่แกะสลักเหมือนมีชีวิตจริง

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากยกกล่องใบนั้นขึ้นมา ยังพบว่ามันมีกลิ่นหอมอบอวลแฝงมาด้วยเล็กน้อย ลู่ม่านตระหนักขึ้นมาได้ว่า มีความเป็นไปได้ที่มันอาจจะทำมาจากไม้ชั้นสูงประเภทไม้หอมบางชนิด

กล่องเครื่องประดับลักษณะนี้ น่ากลัวว่าบางทีอาจมีราคาแพงกว่าเครื่องประดับทั่วไปทั้งกล่องด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นกล่องแบบทำพิเศษ เพื่อใส่เครื่องประดับแยกเก็บเป็นสัดส่วนทั้งชุดด้วย

“นี่... ข้ายิ่งรับไว้ไม่ได้กว่าเดิมแล้วเจ้าค่ะ”

อีกทั้งลู่ม่านมีความรู้สึกว่า กล่องใบนั้นมันดูสื่อถึงความเป็นสิริมงคลมาก เรียกได้ว่ามันเหมือนเป็นสินเจ้าสาวเวลาจะออกเรือนเลยก็ว่าได้

“ต้องรับไว้นะ!” ฮูหยินกั๋วกงกล่าวหนักแน่น “ถ้าเจ้าไม่รับไว้ ข้าจะโกรธมากเลย”

“ฮูหยิน...” ลู่ม่านลังเล

“เจ้าไม่ต้องลังเลอะไรแล้ว แม้ว่าข้าจะมองไม่เห็นหน้าตาของเจ้า แต่ไม่รู้ว่าทำไม นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเจ้า ข้าก็ชอบเจ้ามากเหลือเกิน รู้สึกได้ถึงความสนิทชิดเชื้อบางอย่างจากตัวเจ้า.…”

“ฮูหยิน” แม่นมที่อยู่ข้างหลังเอ่ยเตือนนาง

"ข้าไม่เป็นไร" ฮูหยินกั๋วกงพูดจบ ก็หันไปมองแม่นมอีกครั้ง “รออีกสักครู่หลังจากนี้ ตอนที่แม่นางลู่จะกลับ จะต้องมอบให้นางเอาติดมือไปด้วยให้จงได้ อย่าลืมเด็ดขาด”

“เจ้าค่ะ!” หลังจากที่แม่นมพยักหน้า ฮูหยินกั๋วกงก็พาลู่ม่านออกไป

สาวใช้เข้ามารายงานว่า “คุณชายจวงมาแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าตัวแสบคนนี้ ในที่สุดก็ทำตามสัญญาเสียที” ฮูหยินกั๋วกงพูดอย่างมีความสุข “อยู่ที่ไหนรึ?”

“เล่นหมากรุกอยู่กับนายท่านที่โถงหน้าเจ้าค่ะ!” สาวใช้ตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮูหยินกั๋วกงก็จูงมือลู่ม่านอีกครั้ง “พอดีเลย พวกเจ้าต่างก็รู้จักกัน ไปดูด้วยกันดีหรือไม่? จะได้รวดไปพบสามีของข้าด้วยเลย”

พูดถึงสามี ฮูหยินกั๋วกงค่อยฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า “ทำไมสามีของเจ้าไม่มาด้วยล่ะ?”

ลู่ม่านรีบร้อนอธิบายทันที ฮูหยินกั๋วกงก็พยักหน้ารับรู้ “สามีของเจ้าคนนี้ช่างเป็นคนตรงไปตรงมาจริง ๆ ดีเหลือเกิน คิดว่าพ่อแม่ของเจ้าก็คงจะพอใจมากเช่นกันใช่หรือไม่?”

ลู่ม่านตอบรับพอเป็นพิธีไปสองสามคำ ไม่ได้พูดอะไรมาก

เพราะท้ายที่สุดแล้ว เรื่องประเภทความจำเสื่อมก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรอยู่แล้ว

เพราะฮูหยินกั๋วกงมองไม่เห็น ดังนั้นตอนที่ออกไปข้างนอก จึงจำเป็นต้องมีขบวนผู้ติดตามกลุ่มใหญ่ตามหลังเป็นพรวน ทั้งกลุ่มเดินจากส่วนลานหลังบ้าน ขึ้นไปที่โถงหน้าบ้านอีกครั้ง

จวงลี่จ้งอยู่ที่นั่นจริง ๆ กำลังเล่นหมากรุกกับใต้เท้ากั๋วกง พวกลู่ม่านเข้าไปทำความเคารพ กั๋วกงกลับไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาดูสักนิด

ฮูหยินกั๋วกงแสร้งทำเป็นโกรธแล้วพูดว่า "อย่าตำหนิเขาเลยนะ เขาเป็นพวกคลั่งหมากรุกน่ะ"

“มิกล้าเจ้าค่ะ!” ลู่ม่านตอบ

ทั้งสองยืนดูพวกเขาเล่นหมากอยู่ข้าง ๆ ครู่หนึ่ง หมากที่พวกเขาเล่นกันคือหมากล้อม ตอนที่ลู่ม่านเรียนอยู่ในโรงเรียน ก็พอรู้จักบ้างนิดหน่อย

จวงลี่จ้งคนนี้เดิมทีเป็นฝ่ายที่อยู่ฝั่งหมากที่ชนะ แต่พอเล่นไปจนถึงท้ายกระดาน เขากลับแอบยอมแพ้ให้อย่างเงียบ ๆ มีหลายครั้งมาก ที่ลู่ม่านเห็นตำตาเลยว่าเขามีตาหมากที่สามารถเดินได้อย่างถูกต้องชัด ๆ แต่สุดท้ายเขากลับเดินหมากผิดจนได้