ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 267

“เปล่า” หลิวซื่อชักสายตากลับมา มองดูเพดาน พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าตกลงมาจากบนอาคารเอง”

เป็นไปได้อย่างไร? ลู่ม่านไม่เชื่อหรอก

“งั้นทำไมพ่อถึงตีพี่รอง? ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?” จนถึงขนาดนี้แล้ว ลู่ม่านไม่สนใจแล้วว่าหลิวซื่อจะเสียใจหรือไม่ นางจะต้องรู้ความจริงแล้ว

หลบอยู่อย่างนี้ ไม่มีความหมายอะไรเลย

“ผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว?” หลิวซื่อได้ยินถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้น ในที่สุดก็ค่อยมีมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย

“อยู่ข้างนอก....” ลู่ม่านยังพูดไม่เสร็จ หลิวซื่อก็ลุกขึ้นมาแล้ว แล้วก็วิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่า

ลู่ม่านรีบตามออกมา แล้วก็เห็นหลิวซื่อตรงไปหาเฉินจื่อฟู่

ผมเพ้าหลิวซื่อยุ่งเหยิง ชุดกระโปรงที่สวมอยู่ยังเปื้อนไปด้วยรอยเลือด เห็นได้ชัดว่า หลังจากกลับมาจากในอำเภอ ยังไม่มีใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง

มองเห็นรอยเลือดนั้น ในที่สุดเฉินจื่อฟู่ก็เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว ไม่เพียงเฉินจื่อฟู่ ผู้หญิงคนนั้นก็ตกใจอย่างมาก

ตาแก่เฉินยิ่งโกรธอย่างมาก นั่นคือหลานของเขานะ

“หยุดเดี๋ยวนี้” หลิวซื่อตะโกนพูดออกมาอย่างเสียงดัง เพียงพอที่จะทำให้สั่นสะท้านไปทั่วทั้งจวน

หลิวซื่อในความทรงจำ ไม่เคยพูดจาแบบนี้มาก่อน ปกตินางพูดจาอ่อนหวานเสียงเบา ทำแต่งานอย่างถ่อมตน

แต่ตอนนี้หลิวซื่อไม่มีความอ่อนหวาน แม้แต่น้ำเสียงก็ไม่อ่อนหวาน

“ลูกสะใภ้รอง เจ้าไม่ต้องยุ่ง วันนี้ข้าจะเฆี่ยนลูกทรพีที่หน้าไม่อายคนนี้ให้ตายไปเลย”

“พ่อ หยุดเถอะ” หลิวซื่อพูดขึ้นมาอีกครั้ง

ตาแก่เฉินค่อยหยุดมือที่สั่นเทา หันไปมองดูเฉินหลี่ซื่อที่ยืนนิ่งมองดูอยู่ด้านหลังว่า “ยังไม่มาพาลูกสะใภ้สองเข้าไป?”

เฉินหลี่ซื่อได้ยิน แล้วก็เดินไปเหมือนอย่างท่อนไม้ หลิวซื่อกลับส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องแล้ว ข้าเพียงแค่อยากถามเขาไม่กี่คำถาม”

ในลานนี้ก็มีเพียงไม่กี่คน สิ่งที่หลิวซื่อจะพูดก็ต้องเป็นเรื่องเฉินจื่อฟู่กับผู้หญิงคนนั้นแน่

ได้ยินเช่นนี้ เฉินจื่อฟู่เงยหน้าขึ้นมามองดูหลิวซื่อ แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าที่ขาวซีดของหลิวซื่อ เขาก็หันหน้าไป

หลิวซื่อกลับไม่ถามเฉินจื่อฟู่ แต่เดินตรงไปตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น แล้วถามขึ้นว่า

“เจ้าชื่ออะไร?”

ผู้หญิงคนนั้นตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อแล้ว หลังจากเมื่อกี้ที่เฉินจื่อฟู่ถูกตี นางก็ตัวสั่นอยู่ตลอดเวลา มองดูหลิวซื่อเดินมาพร้อมรอยเลือดเต็มร่างกายเหมือนอย่างวิญญาณ นางตกตะลึงอย่างมาก

“อย่าตีข้า.....”

“หยวนเหนียง” เฉินจื่อฟู่พูดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

สายตาหลิวซื่อมืดมน หันไปมองเฉินจื่อฟู่ พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวนเหนียง?”

หลิวซื่อมองดูผู้หญิงคนนั้นที่ยังสาว ในใจอดไม่ได้ที่จะโศกเศร้า นางก็เคยเป็นสาว ตอนที่เป็นสาว เฉินจื่อฟู่เรียกนางว่าอวี้เหนียง

“หยวนเหนียงตั้งครรภ์แล้ว เจ้าอย่าทำร้ายนาง” ตั้งครรภ์แล้ว หลิวซื่อมองดูท้องของตนเองที่ว่างเปล่า แล้วก็แทบลงทั้งยืน

“นางตั้งครรภ์ แล้วเจ้าก็ไม่ต้องการลูกของข้าหรือ? ลูกของข้าทำอะไรผิด?” หลิวซื่อร้องพูดขึ้นมาอย่างเจ็บปวดใจ

เฉินจื่อฟู่ขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าบอกตั้งแต่แรกแล้ว เจ้าไม่ต้องอยู่ที่อำเภอเฟิงหนาน เจ้าอยากอยู่ที่นั่นเอง หากเจ้าไม่ไปอาละวาดเหมือนอย่างคนบ้า? แล้วจะตกลงมาจากบนอาคารได้อย่างไร?”

“ทำไมข้าต้องไปอาละวาด?” จู่ๆ หลิวซื่อก็ถามขึ้นมา เหมือนเป็นการถามเฉินจื่อฟู่ แต่ก็เหมือนเป็นการถามตนเอง