ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 268

หลิวซื่อลุกขึ้นมาเก็บข้าวของ ลู่ม่านก็ไปช่วย

หลิวซื่อเห็นแล้วจึงเอาชุดกระโปรงตัวหนึ่งมาเปลี่ยนชุดที่เปื้อนเลือด ตอนที่ลู่ม่านเดินไป ก็เห็นหลิวซื่อมองดูกระโปรงตัวนั้นอย่างเหม่อลอย

ลู่ม่านเห็นแล้วก็พูดปลอบขึ้นว่า “ข้าช่วยเจ้าเอาไปทิ้งไหม?”

“ไม่” หลิวซื่อหันไปเอากระโปรงตัวนั้นใส่ลงไปในถุง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เป็นเลือดลูกของข้า ทิ้งไม่ได้”

ที่จริง สิ่งที่ทำให้หลิวซื่อตัดสินใจตกลงหย่าก็เพราะลูก ลูกที่ไม่ได้รับการรอคอย เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของหลิวซื่อ

“เสี่ยวม่าน เจ้าช่วยข้าเชิญผู้ใหญ่บ้านมาได้ไหม?” หลิวซื่อพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ลู่ม่านพยักหัว แล้วก็เดินออกไป

เมื่อผู้ใหญ่บ้านรู้เรื่องนี้ ยังคิดว่าลู่ม่านล้อเล่น เขาไม่เชื่อเลยว่า หลิวซื่อที่ว่านอนสอนง่ายมาตลอด คิดจะตกลงหย่า?

ลู่ม่านพูดยืนยันหลายครั้ง เขาถึงจะยอมเชื่อ แล้วก็รีบเดินทางไปบ้านเฉินพร้อมกับลู่ม่าน

ในฐานะที่เป็นคนบ้านเฉิน เขาไม่อยากที่จะให้คนบ้านเฉินต้องอับอาย ดังนั้นลู่ม่านจึงเล่าเรื่องความเลวร้ายของเฉินจื่อฟู่ให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง เพื่อให้ผู้ใหญ่บ้านเฉินจะได้ไม่ห้ามหลิวซื่อ

แต่แบบนี้ก็ยังรับประกันไม่ได้

เมื่อคิดไปคิดมา ลู่ม่านจึงกลับบ้าน ให้เฉินจูชิงไปบอกเหอฮัวที่โรงงาน ที่จริงในฐานะที่ลู่ม่านเป็นคนยุคปัจจุบัน คิดว่ายังไงเหอฮัวก็ต้องอยู่กับหลิวซื่อดีกว่า

แต่สถานการณ์ตอนนี้ หลิวซื่อต้องเผชิญหน้ากับคนทั้งหมู่บ้าน อาจจะยากที่จะเอาเหอฮัวไปด้วย

หลังจากลู่ม่านกลับไปอีกครั้ง หลิวซื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเรียบร้อยแล้ว ในมือถือกระเป๋าเล็กเพียงใบเดียว ข้างในมีเสื้อผ้าเก่าเพียงไม่กี่ชุด

“ท่านผู้ใหญ่บ้าน ที่ควรพูดเมื่อกี้ข้าก็พูดแล้ว ตอนนี้ข้าจะตกลงหย่ากับเฉินจื่อฟู่ หวังว่าท่านจะเห็นด้วย”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “จื่อฟู่ เจ้าเห็นว่าอย่างไร?”

เฉินจื่อฟู่หันไปมองดูตาแก่เฉิน ตาแก่เฉินแสดงท่าทีชัดเจน เขาไม่อยากให้ตกลงหย่ากัน เฉินจื่อฟู่ก็เหมือนกัน เขายอมที่จะหย่าเมีย ไม่ใช่ตกลงหย่า.....

การตกลงหย่าแสดงว่า เป็นความผิดของเขา จึงถูกเรียกร้องให้ตกลงหย่า

“ข้าไม่ตกลงหย่า” เฉินจื่อฟู่พูดขึ้นว่า “ไม่งั้นก็หย่าเมีย....”

“สารเลว” ตาแก่เฉินแทบกระอักเลือด พร้อมพูดขึ้นว่า “ใครตกลงให้เจ้าหย่าเมีย?”

“นี่เป็นเรื่องของข้า” เฉินจื่อฟู่พูดขึ้นมาอย่างโมโหว่า “เจ้าไม่ตกลงให้ข้าหย่าเมีย งั้นเราแยกบ้านกัน หลังจากแยกบ้าน เรื่องของข้า ข้าตัดสินใจเอง”

ตาแก่เฉินซ่อนความเหนื่อยล้าทั้งกายใจไว้ แล้วก็พูดขึ้นว่า “ดี เจ้าอยากแยกบ้าน ออกไปจากตระกูลเลยดีไหม? ข้าจะคิดว่าข้าไม่เคยมีลูกทรพีอย่างเจ้า”

เรื่องออกจากตระกูลยังไงเฉินจื่อฟู่ก็ไม่กล้า หลังจากออกจากตระกูลแล้ว ไม่มีคนในตระกูลยืนอยู่เบื้องหลัง ต่อให้ตายไปแล้ว ก็เข้าสุสานบรรพบุรุษไม่ได้

เฉินจื่ออานกล้า เพราะเขามีความสามารถ แต่เฉินจื่อฟู่เขาไม่กล้าจริงๆ

เฉินจื่อฟู่เม้นปากบูดเบี้ยว ยังไงก็ไม่กล้าพูดอะไร

หลิวซื่อหัวเราะเย้ย เดอนไปตรงหน้าตาแก่เฉิน คุกเข่าให้กับตาแก่เฉิน พร้อมพูดขึ้นว่า “พ่อ ข้าแต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านเฉินตั้งแต่อายุสิบหก หลายปีมานี้ข้าปฏิบัติต่อท่านอย่างไรบ้าง?”

“ดีมาก เหมือนเป็นลูกสาวคนหนึ่ง”

“งั้น หากวันนี้ลูกสาวของท่านถูกกระทำเช่นนี้ ท่านจะบอกให้นางไม่ต้องตกลงหย่าหรือ?”

ตาแก่เฉินคิดไม่ถึงว่าหลิวซื่อจะถามเช่นนี้ จึงนิ่งอึ้งอยู่กับที่

“ข้า......”

“ขอร้อง พ่อให้ข้าไปเถอะ” หลิวซื่อพูดขึ้นมาอีกครั้ง

ในที่สุดตาแก่เฉินก็หันหน้าไป ไม่มองดูหลิวซื่ออีก พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องของพวกเจ้า ข้าไม่ยุ่งแล้ว”

“ขอบคุณท่านพ่อ” หลิวซื่อพูดเสร็จ แล้วก็หันไปมองผู้ใหญ่บ้านเฉิน พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านผู้ใหญ่บ้าน ร่างหนังสือตกลงหย่าเถอะ ข้าไม่เอาอะไรเลย ขอเหอฮัวไปด้วยเท่านั้น”