ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 269

ถึงแม้เฉินจื่อคังไม่ยอมรับตาแก่เฉิน แต่ยังไงนั่นก็เป็นลูกชายของเขา

หากมีใครคนอื่นรู้ว่า ใต้เท้าซวนในตอนนี้คนนั้นก็คือเฉินจื่อคัง เท่ากับเป็นการทำให้เฉินจื่อคังตายอีกครั้ง

เพื่อชื่อเสียงเกียรติยศ ดังนั้นเฉินจื่อฟู่จึงไม่พูดเรื่องเฉินจื่อคัง

ทั้งสองคนต่างมีความคิดเป็นของตนเอง แต่ก็ล้วนคิดไปในทิศทางเดียวกัน

เดิมหลิวซื่อก็เพียงเพื่อต้องการหาทางออกให้กับตนเอง เห็นพวกเขาพูดเช่นนี้ จึงหยุดพูดต่อ

“พ่อ.....” หลิวซื่อหันไปมองตาแก่เฉิน

สีหน้าตาแก่เฉินเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่แน่นอน เหมือนอย่างกับจานสี สักพักหนึ่งแล้วค่อยโล่งอก พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าตกลงให้เจ้าพาเหอฮัวไปด้วย แต่เจ้าต้องรับปากข้าอย่างหนึ่ง”

“พ่อว่ามา” หลิวซื่อพูดขึ้น

“เจ้าไปจากหมู่บ้านไป่ฮัวได้ แต่เหอฮัวตราบที่ยังไม่ได้แต่งงาน ห้ามออกไปจากหมู่บ้านไป่ฮัว อีกอย่าง หากแต่งงานใหม่พวกเราต้องรับรู้ด้วย”

เรื่องนี้ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

แต่เมื่อคิดถึงเถาฮวา หลิวซื่อก็ยังคงมีสติ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องงานแต่งงานของเถาฮวา หากข้าไม่ตกลง ใครก็ห้ามตัดสินใจแทน”

“ได้” ตาแก่เฉินถอนหายใจ

ในที่สุดก็ตกลงกันได้ ผู้ใหญ่บ้านเฉินจึงตามคนมาเขียนหนังสือตกลงหย่า

หลังจากลงนามเซ็นชื่อแล้ว ทั้งสองคนถือคนละชุด หลิวซื่อจูงมือเหอฮัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไปเถอะ”

เหอฮัวเดินตามหลิวซื่อไปอย่างว่าง่าย ไม่พูดอะไรสักคำ

ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่บ้านยังมีห้องว่าง รอหาที่อยู่ได้แล้วค่อยไปไหม?”

“ไม่แล้วล่ะ” หลิวซื่อพูดขึ้นว่า “ตกลงหย่าแล้วก็ควรไป”

ทั้งสองแม่ลูกเดินออกมาจากบ้านเฉิน ท่ามกลางสายตาชาวบ้านทั้งหมด

ตาแก่เฉินที่อยู่ด้านหลัง โกรธโมโหอย่างมาก เอาไม้ขึ้นมาตีขาเฉินจื่อฟู่อีกครั้ง ครั้งนี้ หลิวซื่อไม่แม้แต่จะหันมามอง

นางไม่ใช่หลิวซื่อที่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเพื่อคนอื่นอีกต่อไป นางยืดหลังตรง เริ่มตนชีวิตเพื่อตนเอง

ลู่ม่านรีบตามไป เมื่อเดินมาถึงตรงที่ไม่มีคน นางค่อยพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้สอง พวกเจ้าไปจากหมู่ไม่ได้ แล้วพวกเจ้าจะไปไหน?”

“ข้าคิดดีแล้ว เมื่อก่อนตอนที่ออกไปหาอาหารหมู ข้าเห็นกระท่อมหลังเล็กบนภูเขาข้างหน้า ซึ่งไม่มีคนอยู่ ข้ากับเหอฮัวจะไปอยู่ที่นั่นสักพักหนึ่งก่อน”

“นี่......” ลู่ม่านพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า “แบบนี้ไม่ปลอดภัยหรือเปล่า”

ยังไงก็เป็นผู้หญิงทั้งสองคน พักกระท่อมหลังเล็กได้อย่างไร?

“ไม่เป็นไร” หลิวซื่อพูดพร้อมจะเดินไปข้างหน้า ลู่ม่านรีบพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้สอง ที่บ้านข้ามีที่พัก เจ้าไปอยู่ก่อนแล้วค่อยว่ากันดีไหม”

“ไม่ได้” หลิวซื่อพูดขึ้น

“พี่สะใภ้สอง ต่อให้เจ้าไม่คิดถึงตนเอง ก็ควรที่จะคิดเพื่อเหอฮัว นางยังเล็ก....” เสียงของเฉินจื่ออานพูดดังขึ้นมา เขาก็ตามออกมาเช่นกัน

ในที่สุดหลิวซื่อก็ลังเล

เฉินจื่ออานพูดขึ้นอีกว่า “ด้านหลังป่าไผ่ของเรายังมีพื้นที่อีกเยอะ หลายวันนี้ ข้าจะหาได้มาสร้างกระท่อมให้พวกเจ้า รอสร้างเสร็จแล้ว เจ้าค่อยย้ายไป จะได้ดูแลกันง่ายด้วย”

แบบนี้ถือเป็นการดีที่สุด หลิวซื่อเงียบไปสักพักแล้วค่อยพูดขึ้นว่า “งั้นขอรบกวนพวกเจ้าด้วย”

ลู่ม่านฟังแล้วก็โกรธโมโหอย่างมาก เมื่อกี้น่าจะยุให้ตาแก่เฉินตีเฉินจื่อฟู่หลายทีหน่อย

ในขณะที่กำลังพูด ด้านนอกประตูมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ลู่ม่านรีบลุกขึ้นมาแล้วก็เห็นเหอฮัวกับหลิวซื่อเดินเข้ามาพร้อมกัน

ในมือหลิวซื่อยังถือเงินไว้จำนวนหนึ่ง นำมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน จื่ออาน พรุ่งนี้พวกเจ้าบอกว่าจะไปดูที่ สร้างบ้านให้ข้า ก่อนหน้านี้ข้าพอเก็บเงินไว้ได้บ้าง พวกเจ้าเอาไป....หากไม่พอ ภายหลังข้าค่อยคืนพวกเจ้า”

เฉินจื่ออานรีบพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้สอง เกรงใจเกินไปแล้ว”

“ไม่ต้องเรียกข้าว่าพี่สะใภ้สองแล้ว นับตั้งแต่ตกลงหย่า ข้าก็ไม่ใช่พี่สะใภ้สองของเจ้าแล้ว หากไม่รังเกียจ เรียกข้าว่าหลิวซื่อก็พอ”

เฉินจื่ออานเป็นคนที่มีมารยาทอย่างมาก พี่สะใภ้สองที่เรียกมาตั้งนานหลายปีขนาดนี้ กลายเปลี่ยนเป็นเรียกว่าหลิวซื่อ ซึ่งยังไงก็พูดไม่ออก สุดท้ายยังคงเรียกว่า “พี่หลิว”

หลิวซื่อพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “แบบนี้ก็ดี”

ลู่ม่านก็พูดขึ้นว่า “ตอนนี้เจ้ากับเหอฮัวยังลำบากอยู่ ไม่ต้องเอาเงินมาให้ ที่ผ่านมาเหอฮัวเก็บเงินส่วนตัวไว้ที่ข้าพอดี ถ้านับดูก็น่าจะมีหลายกระป๋อง พอสร้างกระท่อมธรรมดาหลังเล็กอยู่ เงินพวกนี้ เจ้าเก็บไว้ใช้เถอะ”

สายตาเหอฮัวเป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “น้าสาม? เงินเก็บของข้ามีเยอะขนาดนี้เลยหรือ?”

“ใช้ เหอฮัว เจ้าเก่งมากๆเลย”

เหอฮัวยิ้มหัวเราะอย่างทำตัวไม่ถูก หลิวซื่อค่อยเอาเงินจำนวนนั้นกลับมา พร้อมก้มน้อมตัวพูดขึ้นว่า “ขอบใจพวกเจ้ามาก”

ลู่ม่านประคองนางขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “พี่หลิว ต่อไปเจ้าคิดจะทำอย่างไร?”

หลิวซื่อเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “ข้ากำลังอยากจะพูดกับเจ้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะยินยอมไหม?”

ลู่ม่านอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าว่ามา เรื่องอะไรหรือ?”