ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 273

พูดถึงเรื่องแต่งงาน เหอเย่วหน้าแดงขึ้นมาทันที

“พี่เสี่ยวม่าน……”

“ไม่ต้องอายหรอก ข้าเห็นเจ้ากับเฉินจูชิงแอบมองกันอยู่ทุกครั้ง ทำไม? ยังไม่ตกลงว่าจะแต่งงานกันเมื่อไหร่หรือ?” ผู้หญิงมักจะชอบพูดเล่นกัน โดยเฉพาะในยุคโบราณ ที่ไม่มีทีวี ไม่มีมือถือ หากไม่หาเรื่องล้อเล่นมาทำให้ชีวิตเพลิดเพลินเสียหน่อย จะอยู่กันอย่างไร?

“ไม่รีบ” เหอเย่วพูดขึ้นว่า “เฉินจูชิงบอกว่า ตอนนี้เขายังไม่มีอะไร ขอให้ข้ารอเขาอีกสองปี เขาน่าจะเตรียมตัวที่จะออกไปสร้างเนื้อสร้างตัว.....”

“อ๋า?” ลู่ม่านขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าทำใจได้หรือ?”

เหอเย่วทำใจไม่ได้อยู่แล้ว โดยเฉพาะในยุคโบราณนี้คนมากมายที่ออกไปสร้างเนื้อสร้างตัวต่างก็ไม่กลับมา ดูเฉินเหมยเซียงก็รู้แล้ว ต้องสูญเสียทั้งภรรยาแล้วก็ทรัพย์สิน

“เขามีความตั้งใจของเขา....” เหอเย่วพูดขึ้น

จู่ๆ ลู่ม่านก็คิดวาบขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจำได้ว่าเฉินจูชิงเคยเรียนหนังสือใช่ไหม?”

“อืม” เหอเย่วถามขึ้นว่า “ทำไมหรือ?”

“ไม่มีอะไร” ลู่ม่านตั้งใจจะดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ทางด้านคนเฝ้าประตูก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ลู่ม่านก็ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลแล้ว พวกเขาสองสามีภรรยาอาศัยอยู่ตรงข้างหน้าบ้านก็เหมาะสมดี

ตอนกลางคืน ตอนที่เฉินจื่ออานกลับมา ก็เห็นลู่ม่านนั่งคิดพิจารณา ไตร่ตรองอยู่ตรงนั้น

เฉินจื่ออานเดินไปก้มมองดูลู่ม่านกำลังวาดรูป แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นมาว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าคิดถึงอะไรดีๆ ที่น่าใช้แล้วเตรียมจะทำหรือ?”

ลู่ม่านส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ ข้าเตรียมจะเปิดร้านร้านบูติกในตำบล”

“ไม่เคยได้ยินเจ้าพูดถึง?” เฉินจื่ออานพูดขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “งั้นก็ต้องไปดูบ้านแล้วสิ? ยังมีวัสดุสิ่งของ ให้ข้าช่วยไหม?”

“ข้าจัดเตรียมไว้หมดแล้ว” ลู่ม่านพูดขึ้น แล้วก็เอาของเล่นที่ให้เหอเย่วทำออกมาให้เฉินจื่ออานดู พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าดูสิ สวยไหม?”

เฉินจื่ออานเป็นผู้ชายตรงๆ สิ่งของที่พวกผู้หญิงชอบแบบนี้ เขาไม่ค่อยสนใจ แต่เห็นถึงความงดงาม จึงพูดขึ้นว่า “สวยมาก นี่คือที่หลายวันก่อนพี่หลิวเล่าให้เจ้าฟังหรือ?”

“ใช่” ลู่ม่านพยักหัว

“ในเมื่อของก็มีแล้ว งั้นตอนนี้เจ้ายังจะกังวลอะไรอีก?” เฉินจื่ออานถามขึ้น

ลู่ม่านค่อยถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ากำลังคิดเรื่องตกแต่งร้าน ซึ่งร้านนี้ข้าตั้งใจเดินสายมีระดับ ดังนั้นทางด้านการตกแต่ง ข้าอยากให้รู้สึกได้ถึงความแปลกใหม่ ไม่อยากให้เหมือนร้านอย่างอื่น....แต่ยังมีสิ่งของอีกมากมายที่ข้าหาไม่ได้”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เข้าหมายถึงสิ่งใด?”

“ก็คือ....” ลู่ม่านพยายามครุ่นคิดว่าจะอธิบายถึงกระจกยังไง แล้วก็พูดขึ้นว่า “คล้ายกับแก้วของเรา แต่เป็นแก้วกระจกที่สามารถเอามาใช้ส่องได้ ชัดเจนกว่ากระจกบรอนซ์ของเราอย่างมาก......”

เฉินจื่ออานส่ายหัว แล้วก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน ไม่มีของแบบนี้......”

คิดไว้อยู่แล้วว่า บนโลกใบนี้ไม่มีกระจก แม้แต่แก้วก็เพิ่งมี ความเรียบและความใสก็น้อยกว่ากระจกรุ่นหลังอย่างมาก และยังมีสิ่งเจือปนอยู่อีกมากมาย

เห็นลู่ม่านไม่พูดอะไรอีก เฉินจื่ออานจึงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่ใช้สิ่งของพวกนี้ไม่ได้หรือ? ใช้กระจกบรอนซ์ขัดเงา.....ข้ารู้จักช่างมีฝีมือขัดเงากระจกในตำบล กระจกที่ทำออกมานั้นใสมาก”

“เจ้าพูดว่า สามารถขัดเงากระจกได้?” ลู่ม่านรู้เป็นครั้งแรก

มาถึงที่นี่ครึ่งปีแล้ว เริ่มตอนที่เฉินจื่ออานอยู่ที่บ้านใหญ่ พวกเขาก็ไม่มีกระจก ต่อมา หลังจากมีบ้านใหม่จึงซื้อกระจกมา แต่กระจกนั่น ถึงตอนนี้ก็ยังใหม่อยู่ ลู่ม่านยังไม่มีเวลาศึกษาว่า เดิมกระจกขัดเงายังไง

“สามารถขัดเงาได้เป็นยังไง?” ลู่ม่านถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ

“เอ่อ....หลังจากขัดเงาแล้ว ก็จะสว่างใสกว่าของตอนนี้”