ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 274

งานไม้กระจกสีบรอนซ์ ต้องใช้เวลาค่อนข้างนาน

หากอยู่ในยุคปัจจุบัน งานที่สามารถทำเสร็จได้ภายในไม่กี่วัน ที่นี่ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน

อาศัยตอนที่ทางนี้กำลังงานยุ่ง ลู่ม่านติดป้ายประกาศออกไป รับสมัครพนักงานขาย ที่จริงในยุคก่อนราชวงศ์ถังที่สภาพแวดล้อมขนาดใหญ่แบบนี้ ค่อนข้างเป็นอิสระ ดังนั้นผู้หญิงมากมายต่างออกมาทำงานได้

แต่จะค่อนข้างเน้นไปทางผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว หญิงสาวที่ยังโสดจะเห็นได้น้อย

แต่เงื่อนไขการรับสมัครของลู่ม่าน กลับเป็นเด็กหญิงอายุสิบสามหรือสิบสี่ปีที่ยังเป็นโสด

เงื่อนไขการรับสมัครแบบนี้ ใครจะกล้ามาสมัคร? ลู่ม่านขมวดคิ้ว พร้อมถามขึ้นว่า “หากค่าแรงสูงล่ะ?”

“นั่นก็ยังยากอยู่ เด็กอายุขนาดนี้ล้วนมีคู่หมั้นหมายแล้ว รอแต่งงานอยู่ที่บ้านแล้ว”

ถือเป็นการที่เหอเย่วพูดเตือนลู่ม่าน นางกะพริบตา พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาแบบนี้ พวกนางยิ่งจะมา”

และแล้ว วันแรกที่มีการติดประกาศออกไป ก็มีหญิงสาวมากมายมาสมัครงาน จนธรณีประตูของร้านแทบจะพังทลายลง เหอเย่วพูดขึ้นว่า “พี่เสี่ยวม่าน พี่ทำได้อย่างไร?”

ลู่ม่านยิ้มหัวเราะ เจ้าไม่รู้ล่ะสิ?

ชี้ไปที่ป้ายหน้าประตู ลู่ม่านหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเห็นไหม สิบห้าเหวินต่อวัน เทศกาลปีใหม่มีโบนัส”

“แบบนี้โรงงานหมู่บ้านไป่ฮัวของเราก็มี”

“ยังมีอีก หญิงสาวที่ฝึกงานผ่าน ได้ทำงานประจำ ทางร้านจะออมเงินในเฉียนจวงให้ในนามของเจ้าวันละหนึ่งเหวิน อนาคตหากนางตกลงหย่า ทางร้านจะช่วยจัดการ....”

ซึ่งเทียบเท่ากับประกันสังคมในโลกอนาคต ที่จริงลู่ม่านก็คิดขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน คิดถึงความทุกข์ยากลำบากที่หลิวซื่อตกลงหย่าในก่อนหน้านี้ ยังมีผู้หญิงอีกมากมาย เพียงเพราะไม่มีเงิน จึงทำให้สูญเสียสถานภาพทางครอบครัว

ต่อให้ทุกข์ยากลำบาก ก็ยังต้องทนไปตลอดชีวิต

ลู่ม่านอยากให้พนักงานของนางทุกคน ผู้หญิงทุกคนล้วนสามารถได้เป็นตัวของตัวเอง

ครั้งนี้ เหอเย่วพูดอะไรไม่ออก จึงพูดชมขึ้นว่า “พี่เสี่ยวม่าน เจ้าเก่งมากจริงๆ นี่ก็หมายความว่า เมื่อหญิงสาวพวกนี้ได้เป็นพนักงานประจำ ต่อไปในอนาคตก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้ว”

เหอเย่วแสดงสีหน้าอิจฉา

ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะพูดล้อนางว่า “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าซื้อไว้ให้เจ้าแล้ว หากเฉินจูชิงไม่ดีต่อเจ้า ข้าไปช่วยเจ้าต่อยเขา”

“พี่เสี่ยวม่าน” เหอเย่วพูดเสร็จ แล้วก็หน้าแดงวิ่งออกไปแล้ว

เห็นคนมาสมัครงานเยอะขนาดนั้น ลู่ม่านรีบปลดป้ายประกาศออก หลังจากผ่านการสัมภาษณ์เบื้องต้นแล้ว ก็รับคนที่บุคลิกค่อนข้างดีไว้ ซึ่งก็มีประมาณยี่สิบกว่าคนแล้ว

ลู่ม่านประชุมคุยกับยี่สิบกว่าคนพวกนี้ว่า “ภายในสิบวันหลังจากนี้ ลู่ม่านให้การฝึกอบรมและทดสอบพวกเขา ที่สำคัญก็คือด้านการสนทนาและการบริการภายในร้าน สุดท้ายจะทำการคัดเลือกสิบคนไว้ทำงานในร้าน”

ฟังลู่ม่านพูดเช่นนี้ พวกยี่สิบคนต่างก็ตื่นเต้นกันขึ้นมาทันที ที่แท้ก็ยังต้องฝึกอบรมอีก

ร้านในตำบลยังตกแต่งอยู่ ลู่ม่านจึงพาพวกนางไปยังหมู่บ้านไป่ฮัว เริ่มฝึกอบรมภายในลานบ้านของตน คนส่วนใหญ่ที่มาสมัครงานล้วนเป็นสาวบ้านสวน ปกติทำงานอยู่ที่บ้านอย่างสาหัส เวลาเดินเหินจึงค่อนข้างกระด้าง

ลู่ม่านเริ่มฝึกจากการเดินก่อน หลังจากนั้นก็เป็นการพูดคุย ฝึกอบรมแบบนี้อยู่หลายวัน แล้วก็มองเห็นถึงความโดดเด่นไม่เหมือนใคร

อีกเรื่องที่คู่ควรแก่การพูดถึงก็คือ เรื่องที่มีสาวสวยยี่สิบกว่าคนออกมาจากรถม้าของบ้านลู่ม่านทุกวัน ไม่รู้ว่าเป็นที่เลื่องลือออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ทันใดนั้น พวกคนหนุ่มในหมู่บ้านที่ยังโสด ต่างมารวมตัวกันอยู่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน เสียดายที่ไม่มีใครถูกเลือกสักคน

ผ่านไปสิบวัน หนึ่งในหลายคนที่ไม่ค่อยคล่องแคล่ว ยังมีบางส่วนที่อุปนิสัยไม่ค่อยดี ล้วนถูกลู่ม่านปฏิเสธ แต่ค่าแรงช่วงสิบวันนี้ ลู่ม่านให้ตามที่กำหนด จ่ายวันละสิบห้าเหวิน

ความจริงแล้ว ตั้งแต่ลู่ม่านมาที่นี่ตั้งนานขนาดนี้ ยังไม่เคยแต่งหน้าอย่างจริงจังเลย และนางก็ไม่ค่อยชอบแป้งที่ทำให้ผิวขาวขนาดนั้น

แต่เหอเย่วพูดว่า “วันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรกของเรา ท่านขอให้พวกหญิงสาวทุกคนภายในร้านล้วนต้องแต่งหน้า แล้วตัวท่านเองไม่แต่งหน้าจะได้อย่างไร?”

จะว่าไปก็ถูก ลู่ม่านจึงหรี่ตาลงแล้วก็ให้เหอเย่วช่วยแต่งหน้า

ผ่านไปสักพัก ภายใต้การเรียกร้องของเหอเย่ว ลู่ม่านลืมตาขึ้น จากนั้นก็ตกใจหน้าของตนเองในกระจก

“นี่คือ....ข้าหรือ?”

“สวยไหม?” เหอเย่วยังแสดงท่าทีพอใจอย่างมาก

“มีผ้าขนหนูไหม?” ลู่ม่านจนใจ รอเมื่อเหอเย่วเอาผ้าขนหนูมา นางก็รีบเช็ดแป้งบนใบหน้าออก

เมื่อเช็ดไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ ลู่ม่านก็คิดถึงพวกหญิงสาวที่อยู่ด้านนอก แล้วก็รีบพูดขึ้นว่า “รีบไปตามทุกคนเข้ามา”

เหอเย่วหันไปตามมา จากนั้นสักพัก ใบหน้าทั้งสิบคนขาวซีด พวกหญิงสาวเดินย่องเข้ามาเหมือนอย่างแมวเดินพร้อมทั้งมีแป้งร่วงตก

ลู่ม่าน “……”

เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว ลู่ม่านพูดสั่งขึ้นมาว่า “รีบไปล้างหน้า”

ทุกคนต่างไม่เข้าใจ จึงถามขึ้นว่า “ทำไมหรือ? ท่านเองไม่ใช่หรือที่ขอให้พวกเราแต่งหน้า?”

ใช่ เป็นความต้องการของนาง การแต่งหน้าทำให้แลดูสดใส แต่ไม่ได้ขอให้พวกเขาแต่งจนกลายเป็นหน้าผี แต่งแบบนี้ไม่ทำให้คนอื่นตกใจตายก็บ้าแล้ว