ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 293

ในวันนั้น ที่ร้านครึกครื้นมากกว่าวันแรกที่เปิดร้านเสียอีก

ตั้งแต่เช้า นอกจากกลุ่มที่มาซื้อครีมชุดธรรมดาแล้ว ยังมีบรรดานายหญิงตระกูลต่างๆ มากมาย หลังจากที่พวกนางมาถึง พวกนางก็ได้ทดลองใช้ครีมบำรุงผิวหน้าสกัดจากดอกกุหลาบที่ลู่ม่านได้เตรียมไว้ให้พวกนางทันที

อันดับแรก ลู่ม่านให้คนงานช่วยพวกนางล้างหน้า แล้วค่อยๆ ทาครีมลงไป ควบคู่ไปกับการนวดกดจุด ทำให้หลายคนนอนหลับไป

หลังจากตื่นนอน ทุกคนต่างก็พึงพอใจกันมาก

แน่นอน ลู่ม่านตั้งราคาสินค้าอย่างไม่มีการใจอ่อน โดยราคาอยู่ที่กระปุกละห้าร้อยเหวิน ชาวบ้านธรรมดาไม่กล้าซื้อ เพราะนั่นมันเท่ากับเงินเดือนครึ่งเดือนของพวกนางเลย

หลังจากที่สินค้าชุดนี้ขายหมด ลู่ม่านก็ทำเงินได้จำนวนมาก

แต่ว่า เพราะสถานที่ของร้านนั้นเล็ก ลู่ม่านไม่สามารถขายสินค้าราคาแพงเช่นนี้ไปตลอดได้ ดังนั้นนางจึงไม่คิดจะเปิดตัวสินค้าราคาแพงเช่นนี้อีก นอกจากว่าจะมีคนเต็มใจที่จะสั่งซื้อ ลู่ม่านถึงจะทำออกมาให้

หลังจากงานยุ่งมาหลายวัน ลู่ม่านก็ถือโอกาสให้ตัวเองได้พักผ่อนปลูกดอกไม้อยู่ที่บ้าน โดยดอกไม้ที่นำกลับจากบนเขาในวันนั้นเริ่มมีใบเล็กๆ ขึ้นมาแล้ว ลู่ม่านมีความสุขมากและไปคอยดูแลรดน้ำให้ทุกวัน

ตอนที่ไม่มีอะไรทำ ลู่ม่านก็ขึ้นเขาเพื่อไปเก็บดอกเก๊กฮวยและกลับมาตากแห้ง แล้วส่งไปที่ร้านยาฉืออานในตำบล

พอเห็นดอกเก๊กฮวย ท่านอู๋ก็รู้สึกดีขึ้นเรื่องที่ลู่ม่านทำตามคำสัญญาช้าไป พอหยิบดอกเก๊กฮวยมาดู ท่านอู๋ก็ยิ่งพึงพอใจมากขึ้น

“ยัยหนู ของรอบนี้ดูดีกว่าก่อนหน้านี้นะ”

“แน่นอน ตอนนี้เป็นฤดูกาลที่ดอกเก๊กฮวยกำลังผลิบาน จึงมีแต่ของดีคุณภาพสูง”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าช่วยเก็บให้ข้ามากกว่านี้ได้ไหม ข้าจะบอกให้เจ้าของร้านให้ราคาที่ดีกว่าปีที่แล้วกับเจ้า”

ตอนนี้ลู่ม่านจะมีเวลาเก็บได้อย่างไร? แต่นางสามารถกลับไปบอกให้คนในหมู่บ้าน ให้พวกเขาไปเก็บ! นางจึงปฏิเสธออกไป “ข้าจะกลับไปสอนชาวบ้านเก็บ แล้วบอกให้พวกเขามาขายให้ท่าน…”

ท่านอู๋รู้ดีว่าตอนนี้ลู่ม่านยุ่งมาก ดังนั้นเขาจึงไม่บังคับ เขาแสร้งทำหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “คุณภาพไม่ดี ข้าไม่เอา”

“วางใจได้เลย!” ลู่ม่านยกยิ้มกว้าง นางคิดว่าหลิวซื่อน่าจะเต็มใจรับงานนี้

หลังจากพูดเรื่องนี้จบ ท่านอู๋ก็คุยกับลู่ม่านเกี่ยวกับเด็กจาเรื่องก่อนหน้านี้ “ย่าของเด็กได้พาเด็กกลับมาแล้ว โชคดีที่ฝีมือการรักษาของท่านหมอฟางดีมาก จนในที่สุด ก็ช่วยชีวิตเด็กคนนั้นไว้ได้”

ลู่ม่านเองได้ยินว่าเด็กคนนั้นไม่เป็นอะไรแล้ว ในใจก็โล่งอก ส่วนเรื่องหลังจากนั้น นางไม่สนใจที่จะรับรู้

หลังจากออกมาจากร้านยาฉืออานแล้ว ลู่ม่านก็กลับบ้านอีกครั้ง ทันทีที่มาถึงประตูบ้าน ยายอิงก็บอกกับนางว่า “แม่นาง มีแขกมารอพบเจ้าค่ะ”

“ใครหรือ” ลู่ม่านเอ่ยถามอย่างสงสัย

ก่อนที่ยายอิงจะตอบ เหอเย่วก็เดินออกมาจากห้องรับแขกห้องแรกด้วยความโมโห พอเห็นลู่ม่าน นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“พี่เสี่ยวม่าน หยวนซื่อมาที่นี่”

หยวนซื่อ! นั่นไม่ใช่ภรรยาใหม่ของเฉินจื่อฟู่หรือ ลู่ม่านไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนางเลย ไม่รู้ว่านางมาที่นี่ทำไม

“นางมาที่นี่ทำไม” ลู่ม่านเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ

ก่อนที่เหอเย่วจะตอบ ประตูห้องรับแขกก็ถูกเปิดออก หยวนซื่อท้องใหญ่เดินออกมาจากข้างใน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องสะใภ้สามกลับมาแล้วหรือ…”