ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 293

ในวันนั้น ที่ร้านครึกครื้นมากกว่าวันแรกที่เปิดร้านเสียอีก

ตั้งแต่เช้า นอกจากกลุ่มที่มาซื้อครีมชุดธรรมดาแล้ว ยังมีบรรดานายหญิงตระกูลต่างๆ มากมาย หลังจากที่พวกนางมาถึง พวกนางก็ได้ทดลองใช้ครีมบำรุงผิวหน้าสกัดจากดอกกุหลาบที่ลู่ม่านได้เตรียมไว้ให้พวกนางทันที

อันดับแรก ลู่ม่านให้คนงานช่วยพวกนางล้างหน้า แล้วค่อยๆ ทาครีมลงไป ควบคู่ไปกับการนวดกดจุด ทำให้หลายคนนอนหลับไป

หลังจากตื่นนอน ทุกคนต่างก็พึงพอใจกันมาก

แน่นอน ลู่ม่านตั้งราคาสินค้าอย่างไม่มีการใจอ่อน โดยราคาอยู่ที่กระปุกละห้าร้อยเหวิน ชาวบ้านธรรมดาไม่กล้าซื้อ เพราะนั่นมันเท่ากับเงินเดือนครึ่งเดือนของพวกนางเลย

หลังจากที่สินค้าชุดนี้ขายหมด ลู่ม่านก็ทำเงินได้จำนวนมาก

แต่ว่า เพราะสถานที่ของร้านนั้นเล็ก ลู่ม่านไม่สามารถขายสินค้าราคาแพงเช่นนี้ไปตลอดได้ ดังนั้นนางจึงไม่คิดจะเปิดตัวสินค้าราคาแพงเช่นนี้อีก นอกจากว่าจะมีคนเต็มใจที่จะสั่งซื้อ ลู่ม่านถึงจะทำออกมาให้

หลังจากงานยุ่งมาหลายวัน ลู่ม่านก็ถือโอกาสให้ตัวเองได้พักผ่อนปลูกดอกไม้อยู่ที่บ้าน โดยดอกไม้ที่นำกลับจากบนเขาในวันนั้นเริ่มมีใบเล็กๆ ขึ้นมาแล้ว ลู่ม่านมีความสุขมากและไปคอยดูแลรดน้ำให้ทุกวัน

ตอนที่ไม่มีอะไรทำ ลู่ม่านก็ขึ้นเขาเพื่อไปเก็บดอกเก๊กฮวยและกลับมาตากแห้ง แล้วส่งไปที่ร้านยาฉืออานในตำบล

พอเห็นดอกเก๊กฮวย ท่านอู๋ก็รู้สึกดีขึ้นเรื่องที่ลู่ม่านทำตามคำสัญญาช้าไป พอหยิบดอกเก๊กฮวยมาดู ท่านอู๋ก็ยิ่งพึงพอใจมากขึ้น

“ยัยหนู ของรอบนี้ดูดีกว่าก่อนหน้านี้นะ”

“แน่นอน ตอนนี้เป็นฤดูกาลที่ดอกเก๊กฮวยกำลังผลิบาน จึงมีแต่ของดีคุณภาพสูง”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าช่วยเก็บให้ข้ามากกว่านี้ได้ไหม ข้าจะบอกให้เจ้าของร้านให้ราคาที่ดีกว่าปีที่แล้วกับเจ้า”

ตอนนี้ลู่ม่านจะมีเวลาเก็บได้อย่างไร? แต่นางสามารถกลับไปบอกให้คนในหมู่บ้าน ให้พวกเขาไปเก็บ! นางจึงปฏิเสธออกไป “ข้าจะกลับไปสอนชาวบ้านเก็บ แล้วบอกให้พวกเขามาขายให้ท่าน…”

ท่านอู๋รู้ดีว่าตอนนี้ลู่ม่านยุ่งมาก ดังนั้นเขาจึงไม่บังคับ เขาแสร้งทำหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “คุณภาพไม่ดี ข้าไม่เอา”

“วางใจได้เลย!” ลู่ม่านยกยิ้มกว้าง นางคิดว่าหลิวซื่อน่าจะเต็มใจรับงานนี้

หลังจากพูดเรื่องนี้จบ ท่านอู๋ก็คุยกับลู่ม่านเกี่ยวกับเด็กจาเรื่องก่อนหน้านี้ “ย่าของเด็กได้พาเด็กกลับมาแล้ว โชคดีที่ฝีมือการรักษาของท่านหมอฟางดีมาก จนในที่สุด ก็ช่วยชีวิตเด็กคนนั้นไว้ได้”

ลู่ม่านเองได้ยินว่าเด็กคนนั้นไม่เป็นอะไรแล้ว ในใจก็โล่งอก ส่วนเรื่องหลังจากนั้น นางไม่สนใจที่จะรับรู้

หลังจากออกมาจากร้านยาฉืออานแล้ว ลู่ม่านก็กลับบ้านอีกครั้ง ทันทีที่มาถึงประตูบ้าน ยายอิงก็บอกกับนางว่า “แม่นาง มีแขกมารอพบเจ้าค่ะ”

“ใครหรือ” ลู่ม่านเอ่ยถามอย่างสงสัย

ก่อนที่ยายอิงจะตอบ เหอเย่วก็เดินออกมาจากห้องรับแขกห้องแรกด้วยความโมโห พอเห็นลู่ม่าน นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“พี่เสี่ยวม่าน หยวนซื่อมาที่นี่”

หยวนซื่อ! นั่นไม่ใช่ภรรยาใหม่ของเฉินจื่อฟู่หรือ ลู่ม่านไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนางเลย ไม่รู้ว่านางมาที่นี่ทำไม

“นางมาที่นี่ทำไม” ลู่ม่านเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ

ก่อนที่เหอเย่วจะตอบ ประตูห้องรับแขกก็ถูกเปิดออก หยวนซื่อท้องใหญ่เดินออกมาจากข้างใน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องสะใภ้สามกลับมาแล้วหรือ…”

แต่ชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ในท้องอีกฝ่ายนั้นบริสุทธิ์ ทำให้ลู่ม่านต้องยับยั้งความคิดนางไว้

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็เชิญกลับไปเถอะ!” ลู่ม่านพูดอย่างเย็นชา “ท่านพ่อบอกไปแล้ว ว่าไม่อยากเห็นพวกท่านอีก ดังนั้นอย่ามาที่นี่ให้ท่านพ่อโมโหเลย”

พูดดีก็แล้วไม่ดีก็แล้ว! หยวนเหนียงมองหน้าลู่ม่านอย่างโกรธแค้น ก่อนจะลุกขึ้นยืน

นางหันไปมองเหอเย่วที่ยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่ขาวเนียนนั้นทำให้นางตะลึงไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่มาทำให้พวกเจ้าลำบากอีก แต่ข้ามีเรื่องจะขอร้อง...”

ลู่ม่านหมดคำพูดแล้วจริงๆ พอเห็นอย่างนี้ นางจึงไม่พูดอะไร

หยวนเหนียงพูดออกมาอีกครั้ง “หลายวันก่อน ข้าได้ยินมาว่าร้านม่านเซิงในตำบลชางผิงขายครีมทาหน้าชนิดหนึ่ง กระปุกที่ใส่สวยมาก และถูกบรรดานายหญิงจากตระกูลใหญ่สั่งจองจำนวนมาก ข้ากำลังจะแต่งงานแล้ว แต่เพราะตั้งท้อง ผิวหน้าของข้าแย่มาก ไม่ทราบว่า สิ่งนั้นยังมีอยู่บ้างไหม ช่วยขายให้ข้าสักกระปุกได้ไหม”

ที่แท้ก็อยากซื้อของ? แต่ว่า จากที่ฟังน้ำเสียงดูแล้ว เหมือนอยากจะขอไปเลยมากกว่า?

ลู่ม่านแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ แล้วถามออกไป “ที่บ้านยังมีหนึ่งกระปุก ถ้าเจ้าต้องการ ข้าจะให้เหอเย่วไปเอามาให้ ราคาเงินหนึ่งพวง!”

“หะ?” พอได้ยินเช่นนั้นหยวนเหนียงก็อุทานออกมา ลู่ม่านมองไปทางเหอเย่วที่อยู่ด้านข้าง

หยวนเหนียงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองเสียมารยาท จึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ข้าได้ยินมาว่าราคาขวดละห้าร้อยเหวินไม่ใช่หรือ?”

ความหมายก็คือลู่ม่านกำลังเอาเปรียบนาง?

ลู่ม่านพูดอย่างตรงไปตรงมา “ใช่! ขวดละห้าร้อยเหวิน แต่นั่นเป็นราคาขายในช่วงกิจกรรม!” ข้าจะเอาเปรียบ แน่จริงก็อย่าซื้อสิ