ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 295

ในขณะที่กำลังคิด ตาแก่เฉินก็รีบเดินมา

เมื่อตะกี้ เขาเบื่อจึงออกไปไปเดินเล่นข้างนอก แล้วเดินมาถึงหน้าประตูบ้านของเฉินจื่ออานพอดี และเห็นลู่ม่านรีบเดินออกไปด้วยท่าทางร้อนใจ เขากังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงรีบเดินตามมา

ตาแก่เฉินได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนและรีบเดินไปที่สวนพริก พอเห็นสถานการณ์ของพริกเขาก็ทรุดตัวลงทันที

“เรื่องมาจนถึงตอนนี้แล้ว เราทำได้เพียงดึงต้นที่มีปัญหาออกมา ข้าจะกลับไปเรียกคนที่ว่างงานในหมู่บ้านมาช่วย…”

พอเฉินจื่ออานได้ยินอย่างนี้ เขาก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้น “ทุ่งนากว้างเช่นนี้ ตอนที่เราดึงต้นที่ป่วยออกจนเสร็จ ต้นที่ไม่ป่วยก็คงติดเชื้อด้วยแล้ว”

“ไม่มีทางอื่นแล้ว!” ตาแก่เฉินพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “พวกข้าก็ผ่านมาอย่างนี้”

ลู่ม่านนึกขึ้นได้ว่า “ที่นี่ไม่มียาฆ่าแมลงหรอกหรือ”

“ยาฆ่าแมลงคืออะไร?” เฉินจื่ออานกับตาแก่เฉินถามออกมาพร้อมกัน

ลู่ม่าน “...”

นางลืมไปได้อย่างไร ว่าที่นี่คือยุคก่อนราชวงศ์ถัง ในโลกนี้จะมียาฆ่าแมลงได้อย่างไร?

“นั่นหมายความว่า ถ้าที่นาของพวกเจ้าถูกแมลงกัดกิน พวกเจ้าก็ได้แต่ใช้มือจับทีละตัวหรือ?” ลู่ม่านรู้สึกนับถือพวกเขาจริงๆ แมลงมากมายเช่นนั้นต้องใช้มือจับทีละตัว

มิน่าล่ะ ตอนเกิดภัยธรรมชาติในอดีตถึงได้ไม่เหลือผลผลิตเลย

“บางที เราอาจคิดหาวิธีอื่นได้?” ลู่ม่านพูดขึ้นมา

“ยังจะมีวิธีไหนอีก?” ตาแก่เฉินไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่า ด้วยประสบการณ์การทำนาหลายสิบปี เขาคิดหาวิธีไม่ได้ ลู่ม่านเป็นหญิงสาวในวัยยี่สิบ จะรู้อะไร?

แต่เฉินจื่ออานเชื่อในตัวลู่ม่านมาก จึงถามทันที “มีทางแก้ไขหรือ”

ลู่ม่านนิ่งคิดอยู่สักพัก “ใช้ปูนขาวแช่น้ำ”

“ปูนขาว?” ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว “เมื่อก่อนข้าเคยได้ยินมาบ้างว่ามีคนใช้น้ำปูนขาวมาฆ่าแมลง แต่พวกข้าไม่เคยลอง…”

“ตอนนี้ เราได้แค่ลองดูแล้ว” ลู่ม่านแนะนำ ตอนนี้จะจับแมลงก็คงไม่ทัน ถึงแม้จะไม่เคยลองใช้ปูนขาว แต่ถ้าใช้ได้ผล อาจจะยังมีโอกาสรอดก็ได้

“ถ้าโดยปกติแล้ว ราดน้ำปูนขาวแล้วก็จะเห็นผลในสองวัน” ลู่ม่านตัดสินใจ

“แต่ว่า ไม่ได้บอกว่า คนในวังจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ?” ตาแก่เฉินพูด

เฉินจื่ออานมองไปทางลู่ม่านทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “หาทางขัดขวางไม่ให้พวกเขามาที่สวนพริกตั้งแต่วันแรก”

ตกลงว่าจะทำก็รีบทำเลย ลู่ม่านรีบสั่งให้คนไปซื้อปูนขาวมาทันที จากนั้นให้คนขุดพื้นจนเป็นหลุม เอาไว้ใช้แช่น้ำปูนขาว

นางระดมพลทุกคนในหมู่บ้านมาช่วยราดน้ำปูนขาว และรีบช่วยกันเร่งงานทั้งคืน กว่าจะทำเสร็จก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว เฉินจื่ออานเห็นว่าตาแก่เฉินเหนื่อยจนหลังค่อม จึงรีบพูดเกลี้ยกล่อม “ท่านพ่อ ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ มีข้าอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว!”

“ช่างเถอะ กลับไปข้าก็นอนไม่หลับ ดังนั้นข้าอยู่ที่นี่ต่อ” ตาแก่เฉินยืนกราน

ตอนนี้เขาเหลือลูกชายเพียงคนนี้คนเดียวแล้ว ตาแก่เฉินไม่อยากให้ลูกชายคนนี้เป็นอะไรไปอีกคน

เฉินจื่ออานไม่ได้พูดอะไรอีก ลู่ม่านเอ่ยพูด “งั้นข้ากลับไปหาเสื่อมาปู แล้วให้เหอเย่วทำของกินมาด้วย ท้องอิ่มถึงจะมีเรี่ยวแรงในการทำงาน”

เฉินจื่ออานพยักหน้า ลู่ม่านจึงกลับไปเตรียมของ

หลังจากผ่านไปสักพัก ลู่ม่านก็กลับมาพร้อมเสื่ออีกสองสามผืน โชคดีที่ฝนไม่ตก พอวางมันไว้บนคันนาก็นอนได้แล้ว นอกจากนี้นางยังบอกให้เหอเย่วทำน้ำซุป ด้านในได้ใส่สมุนไพรที่ช่วยในการบำรุงร่างกายเข้าไปด้วยเป็นพิเศษ พอทุกคนดื่มแล้ว เรี่ยวแรง​ในร่างกายจึงฟื้นกลับมาได้

หลังจากหยุดเงียบไปสักพัก ลู่ม่านพูดเสริม “ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย บ้านข้าจะจ่ายให้เอง”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินคิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ารับ “งั้นก็ตกลงตามนี้”

“งั้นก็ตกลงตามนี้ ข้าจะบอกให้คนไปซื้อของในตำบล ส่วนเรื่องสถานที่ ข้าคิดไว้แล้ว เราจัดงานกันที่โรงเรียนในหมู่บ้านก็แล้วกัน มีพื้นที่กว้างขวางและมีห้องครัวด้วย”

ในที่สุด ผู้ใหญ่บ้านเฉินก็ตั้งคำถามออกมาอีกครั้ง “สะใภ้ของจื่ออาน เรื่องการยืดเวลาไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ว่าโรยยาไปแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้น เราจะต้อง...”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินกังวลมาก ลู่ม่านเองก็เข้าใจ เพราะว่า ในใจของเขามีความปลอดภัยของทุกคนในหมู่บ้านอยู่ในนั้น

แต่ในเวลานี้ ลู่ม่านไม่มีเวลาให้เสียเปล่าเสียเปล่าแล้ว จึงพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ถ้ามีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ พวกข้าจะรับผิดชอบเอง”

ถึงแม้ผู้ใหญ่บ้านเฉินจะได้รับคำตอบแล้ว แต่สีหน้าของเขาก็ยังเคร่งขรึมมาก แต่ยังดีที่เขาไม่ลังเลอีกต่อไป “งั้นเราแบ่งหน้าที่กันไปทำ”

หลังจากออกมาจากบ้านของผู้ใหญ่บ้านเฉินแล้ว ลู่ม่านก็เรียกเหอเย่วไปที่ตำบลเพื่อซื้อวัตถุดิบ แต่ว่า นางบอกให้เหอเย่วไปบอกเฉินจูชิงปิดร้านม่านเซิงชั่วคราว และให้ทุกคนกลับไปช่วยงาน

เพื่อสร้างบรรยากาศให้ดูครึกครื้น ลู่ม่านจึงซื้อของประดับตกแต่งกลับไปด้วย

เหอเย่วรู้ดีถึงความจริงจังของเรื่องนี้ จึงไม่กล้าที่จะละเลย นางรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ไม่นาน นางก็กลับมาพร้อมกับเฉินจูชิง และรถที่มีบรรดาคนงานผู้หญิงของร้านมาด้วย

ลู่ม่านรีบแบ่งงานให้ทุกคนตกแต่งที่ซื้อมาตรงไปที่โรงเรียน ลู่ม่านบอกอาจารย์โจวว่าวันนี้โรงเรียนก็หยุดเช่นกัน ทำให้เด็กๆ ทุกคนออกมาช่วยงานด้วย

บรรดาหญิงสาวจากโรงงาน และลูกสะใภ้ของแต่ละบ้านต่างก็รวมตัวกันมาช่วยทำอาหาร

พอถึงเวลาเที่ยง ทุกอย่างก็เตรียมพร้อม ในที่สุด ลู่ม่านก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และหาที่นั่งพัก

แต่คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้นั่งลง ก็มีคนตะโกนขึ้นมา “มีคนมาแล้ว มีคนมาแล้ว”