ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 296

ลู่ม่านรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ และมองไปตามทิศทางที่ผู้ชายคนนั้นตะโกนออกมา

เฉินจื่ออานอยู่ที่ทุ่งนาจนถึงเช้า ตอนนี้เพิ่งกลับมา และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ

พอเห็นแบบนี้ ลู่ม่านก็พยักหน้าให้เขา เฉินจื่ออานเดินไปต้อนรับพวกเขาทันที ผู้ใหญ่บ้านเฉินที่อยู่ข้างหลังเขาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามไป

คนที่ตามราชโองการในครั้งนี้ ไม่ใช่ขันทีที่เคยมาอ่านราชโองการครั้งที่แล้ว

แต่คราวนี้เป็นข้าราชการจากกระทรวงคลัง มีความรู้เรื่องการเกษตรอยู่บ้าง ดังนั้น ในใจของเฉินจื่ออานเองก็ไม่มั่นใจจริงๆ

หลังจากลังเลสักพัก ลู่ม่านก็เดินตามมา

ห่างจากทางเข้าหมู่บ้านเพียงไม่กี่ร้อยเมตร ลู่ม่านและคนอื่นๆ เผชิญหน้าผู้มาเยือนอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นเองที่เห็นว่า ไม่เพียงแต่คนในวังเท่านั้นที่มา แต่ซวนเหวินลี่ก็มาด้วย

แต่ว่า มาลองคิดดู เขาเป็นผู้ปกครองที่นี่ งานใหญ่แบบนี้เขาจะต้องมาแน่นอน

แต่ว่า เขามาที่นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย? ถ้าเขาสังเกตเห็นจุดที่ผิดปกติ เขาจะต้องใช้มันเล่นงานพวกนางอย่างแน่นอน ดังนั้นพวกนางจะต้องระวังตัวให้มากขึ้น

ในขณะที่กำลังคิด ผู้นำขบวนก็ลงมาจากรถม้า เป็นเจ้าหน้าที่หนุ่ม ดูไปแล้วน่าจะอายุพอๆ กับเฉินจื่ออาน และผู้ติดตามของเขารีบพูดแนะนำ

“นี่คือหัวหน้าฮู่ปู้ ใต้เท้าจิน”

*ฮู่ปู้-(กระทรวงครัวเรือน) รับผิดชอบสำมะโนครัวเรือน รวมถึงเก็บภาษีและบริหารรายจ่ายแผ่นดิน

หัวหน้าน่าจะเป็นตำแหน่งที่ต่ำรองลงมาจากเสนาบดีฮู่ปู้สินะ? คาดดูแล้ว น่าจะเป็นขุนนางระดับห้า?

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานเดินมาทำความเคารพ แต่ใต้เท้าจินกลับไม่มีท่าทางเย่อหยิ่งเลย เขารีบบอกให้พวกเขาลุกขึ้นมา และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “วันนี้ยังเช้าอยู่ เราไปดูที่นาทดลองดูก่อน”

หัวใจของลู่ม่านเต้นแรงผิดจังหวะ เฉินจื่ออานรีบพูด “ใต้เท้า คืออย่างนี้ขอรับ ชาวบ้านทุกคนรู้ว่าท่านจะมาที่นี่ในวันนี้ จึงเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว รอใต้เท้าเข้าไปร่วมทานข้าวด้วยกัน”

พอใต้เท้าจินได้ยินเช่นนี้ เขาก็เหลือบมองโคมไฟตกแต่งที่เห็นมาแต่ไกล “อยู่ตรงนั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว นั่นคือโรงเรียนในหมู่บ้านของเรา...”

ใต้เท้าจินพยักหน้า “คิดไม่ถึงเลย หมู่บ้านของเจ้าไม่ใหญ่ แต่ให้ความสำคัญในด้านการศึกษามาก นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก และไม่น่าแปลกใจเลยที่จะโดดเด่นกว่าหมู่บ้านอื่น”

“ขอบคุณท่านใต้เท้า!” ผู้ใหญ่บ้านเฉินพูด

“ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ!” ใต้เท้าจินพูด แล้วเดินตามชาวบ้านเข้าไปในหมู่บ้าน

ลู่ม่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วมองไปเฉินจื่ออาน ผู้ใหญ่บ้านเฉินที่อยู่เคียงข้างเขา อดที่จะเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากไม่ได้

อาหารวันนี้ครบครันมาก ที่จริงแล้ว เพื่อให้พวกเขาพึงพอใจกับรสชาติอาหาร ลู่ม่านคิดเมนูขึ้นมาเอง แล้วคอยดูการทำอาหารของทุกคนเองด้วย

อาหารที่โต๊ะหลักทั้งหมดเป็นฝีมือของลู่ม่านเอง และพอเขาไปถึงที่นั่น ใต้เท้าจินก็อดที่จะกล่าวชื่นชมออกมาไม่ได้ “อาตกแต่งอาหารทุกจานช่างสวยจริงๆ”

ลู่ม่านไม่ได้พูดอะไร แต่ใต้เท้าจินก็พูดอีกครั้ง “นี่คืออาหารที่แม่นางลู่เป็นคนทำใช่หรือไม่?”

เขารู้ด้วยเหรอ? ลู่ม่านพยักหน้ารับทันที “ข้าไม่ทราบว่าอาหารของข้าท่านใต้เท้าจะพึงพอใจหรือเปล่า”

ใต้เท้าจินยิ้มกว้าง แล้วพูดว่า “แม้แต่ฝ่าบาทยังชอบ จะไม่พึงพอใจได้เช่นไร”

ถูกต้อง ลู่ม่านช่างโง่เสียจริง แม้แต่ฝ่าบาทยังชอบใครจะกล้าบอกว่าไม่ชอบ?

แต่ตอนนี้ สิ่งต่างๆ ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ประเทศเจริญรุ่งเรือง ประชาชนมีความสุข นี่คือเรื่องที่เบื้องบนต้องการเห็นมากที่สุดไม่ใช่หรือ?

“ใต้เท้าก็รู้สึกว่าดีเหมือนกันหรือขอรับ”

“ดีมาก!” ใต้เท้าจินหัวเราะ “รอข้ากลับไป ข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้ฝ่าบาทได้ทราบ ไม่แน่ วันนี้ของปีหน้าเทศกาลนี้จะเป็นวันหยุดไปทั่วประเทศก็ได้!”

มีเรื่องดีๆ เช่นนี้ด้วยหรือ? ผู้ใหญ่บ้านเฉินรู้สึกเป็นเกียรติขึ้นมาทันที “ขอบคุณใต้เท้ามากขอรับ”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น ใต้เท้าจินก็ถอนหายใจออกมา “ในเมื่อวันนี้ไม่ทำงาน ข้าก็ขอขี้เกียจหนึ่งวัน แต่ไม่รู้ว่า วันนี้มีกิจกรรมอื่นอีกหรือเปล่า?”

คราวนี้ ผู้ใหญ่บ้านเฉินหยุดชะงักไป เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะมีกิจกรรมอะไรอีก? เขาเหลือบมองไปที่ลู่ม่าน และลู่ม่านก็ยิ้ม แล้วพูดขึ้นมา “ท่านลุงผู้ใหญ่บ้านลืมไปแล้วหรือ คืนนี้เรามีงานเลี้ยงรอบกองไฟกันด้วย!”

งานเลี้ยงรอบกองไฟ? ผู้ใหญ่บ้านเฉินฟังไม่เข้าใจ แต่เขาก็ยังพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว แม่นางลู่พูดถูก เรามีงานเลี้ยงรอบกองไฟ”

“งานเลี้ยงรอบกองไฟคืออะไร”ใต้เท้าจินเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ตรงที่โล่งตรงทางเข้าหมู่บ้าน จะมีการก่อกองไฟ ทุกคนนั่งกินปิ้งย่าง และดื่มเหล้า เต้นรำรอบกองไฟด้วยกัน”

ความบันเทิงของคนสมัยก่อนมีน้อยมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงก่อนราชวงศ์ถัง ส่วนช่วงกลางคืนในหมู่บ้านจะเงียบมาก ชีวิตในชนบทเป็นสถานที่ที่อากาศสดใสและปลอดโปร่งมาก

ดังนั้น คนในเมืองหลวงได้ยินว่ามีงานเลี้ยงรอบกองไฟก็ตื่นเต้นกันมาก

ลู่ม่านจึงพูดขึ้นมาว่า “ดังนั้น หลังกินข้าวเสร็จ พวกผู้ใหญ่ก็กลับไปพักผ่อนก่อน รอตื่นขึ้นมา เราก็เริ่มงานเลี้ยงรอบกองไฟได้เลย”

“ไม่เลวเลยทีเดียว!” ใต้เท้าจินหัวเราะ พอดีเลย เมื่อตะกี้เขาดื่มเหล้าเข้าไปนิดหน่อย เขาก็รู้สึกเมาเล็กน้อยเหมือนกัน