ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 297

ลู่ม่านจัดให้ใต้เท้าจินพักในห้องรับรองแขกที่เรือนส่วนหน้า ส่วนผู้ใหญ่บ้านเฉินรับหน้าที่จัดที่พักให้ผู้ติดตามคนอื่นๆ พักที่บ้านรับรองของหมู่บ้าน ด้านหลังของโรงเรียน ลู่ม่านได้บอกให้เตรียมห้องพักไว้เป็นพิเศษ และตอนนี้ก็ได้ใช้งานแล้วจริงๆ

รอถึงซวนเหวินลี่ ลู่ม่านก็ก้มหน้าลง เธอไม่ชอบซวนเหวินลี่ และตอนนี้ตำแหน่งของเฉินจื่ออานก็สูงกว่าซวนเหวินลี่แล้ว นางจึงไม่จำเป็นต้องสนใจเขา

สุดท้าย จึงตกเป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่บ้านเฉินในการจัดที่พักให้เขา “ใต้เท้าไปพักที่บ้านข้าเถอะ ทีาบ้านข้ายังมีห้องพักอยู่ด้วย”

“ไม่ต้อง!” ซวนเหวินลี่พูด “ข้าพักที่เรือนหลังโรงเรียนก็พอ”

หลังจากเตรียมการแล้ว รอพวกเขาจากไปกันหมดแล้ว ผู้ใหญ่บ้านมองไปที่ลู่ม่านอย่างกระวนกระวาย “งานเลี้ยงรอบกองไฟอะไร เรายังไม่ได้เตรียมการอะไรเลย?”

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านมองไปทางเฉินจูชิง “เจ้ากับเหอเย่วไปที่ตำบล แล้วไปพาคนที่ขายเนื้อแกะย่างคนนั้นมา ให้เขานำเครื่องปรุงรสมาด้วย และไปซื้อเนื้อแกะกับเนื้อหมูมาด้วย!”

เหอเย่วจำหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นได้ นางจึงรับคำสั่งและพาเฉินจูชิงจากไปด้วย

ลู่ม่านยังเรียกหญิงสาวที่ทำงานในโรงงาน และคนงานหนุ่มสาวจากร้านม่านเซิงมาอีกหลายคน “พวกเจ้าตามข้าไปบ้านของพี่เหยา”

เธอเตรียมท่าเต้นแบบง่ายๆ ของงานเลี้ยงรองกองไฟให้ทุกคนฝึกเต้น

ที่ลานหลังบ้านของเหยาซื่อมีพื้นที่กว้าง ดังนั้นจึงจัดพื้นที่ เพื่อใช้ซ้อมเต้น แต่พอลู่ม่านบอกว่าต้องฝึกเต้นรำ ทุกคนทุกคนก็พากันถอยหลังทันที

“การเต้นรำต่อหน้าคนอื่น มันไม่เหมาะสม!”

“ใช่แล้ว ข้ายังไม่เคยเห็นผู้ชายเต้นมาก่อนเลย” พวกเขาเริ่มลังเลเล็กน้อย

ที่จริงแล้ว ในสมัยสมัยราชวงศ์ถัง การเต้นรำไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสม แม้แต่ในเมืองเมืองหย่งอานและเมืองใหญ่ๆ ที่เจริญรุ่งเรือง มีผู้หญิงจำนวนมากที่เริ่มไปเรียนเต้นรำแล้ว แต่ว่า หญิงสาวในหมู่บ้านค่อนข้างขี้อาย เคร่งครัดในเรื่องความเหมาะสมมาก

ลู่ม่านพยายามเกลี้ยกล่อมอยู่นาน “ตอนกลางคืนมองอะไรไม่ชัดเจน พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องเต้นต่อหน้าผู้คน พวกเจ้าแค่เพียงเต้นรอบกองไฟเท่านั้น”

เหยาซื่อเห็นอย่างนั้น จึงรีบเข้ามาช่วยเกลี้ยกล่อมด้วย “งานคืนนี้ถือว่าพวกเจ้าทำงานล่วงเวลา ข้าจะให้ค่าจ้างล่วงเวลาพวกเจ้าเพิ่มด้วย!”

พอพูดแบบนี้ออกมา ทุกคนก็อายขึ้นมา “พี่เหยา พี่พูดอะไรกัน วันหยุดเช่นนี้พวกเราจะกล้าเอาค่าล่วงเวลาได้อย่างไร!”

“ใช่แล้ว ปกติแม่นางลู่ก็ดีกับพวกข้ามาก ในเมื่อวันนี้ต้องการความช่วยเหลือจากพวกข้า งั้นพวกข้าจะลองดู?”

“ลองดูกันเถอะ!”

ในที่สุดก็ยอมเอ่ยปากสักที พอมีคนตอบตกลง ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดไว้

ลู่ม่านเล่าถึงบรรยากาศของงานเลี้ยงรอบกองไฟที่นางเคยเห็นในยุคปัจจุบันให้พวกเขาฟัง จากนั้นก็สาธิตการเต้นรำด้วยตัวเอง มันเป็นท่าเต้นที่ง่ายมาก แค่สะบัดแขน โยกขาไปมา ง่ายแค่นี้เอง

พวกเขายังเป็นคนหนุ่มสาว จึงฝึกได้เร็วมาก

ไม่นาน ก็ลงตัวแล้ว

การขยับตัวของชายหนุ่มและหญิงสาว เดิมทีก็มีความโดดเด่นที่ไม่เหมือนกัน มีแข็งแกร่งและนุ่มนวล แต่พอมารวมตัวกัน ความแข็งแกร่งและนุ่มนวลรวมเข้าด้วยกัน จึงดูสวยงามมาก

เหยาซื่ออดปรบมือชื่นชมไม่ได้ “เสี่ยวม่าน เจ้าเก่งมาก คิดแผนการนี้ออกมาได้อย่างไร”

ลู่ม่านยกยิ้มมุมปาก มันใช่ความสามารถของนางที่ไหนกัน? นางเป็นแค่คนเผยแพร่เท่านั้นเอง

ทางนี้เรียบร้อยแล้ว ลู่ม่านบอกให้พวกเขาฝึกฝนกันเอง จากนั้นนางก็ไปสถานที่จัดงานเลี้ยงรอบกองไฟด้วยตัวเอง

เหอเย่วกับเฉินจูชิงได้พาเด็กหนุ่มคนนั้นมาแล้ว พอลู่ม่านมาถึง เด็กหนุ่มทำการวางตะแกรงปิ้งย่างของนางเรียบร้อยแล้ว