ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 298

ลู่ม่านเพิ่งเงยหน้าขึ้น ก็เห็นใต้เท้าจินกับเฉินจื่ออานกลับมากันแล้ว

รอพวกเขานั่งลง ลู่ม่านก็ส่งสายตาให้เหอเย่ว เฉินจูชิงรีบวิ่งไป และทำการจุดดอกไม้ไฟทันที

นี่เป็นแรงบันดาลใจที่เฉินจื่ออานมอบให้กับลู่ม่าน ในช่วงตรุษจีนปีที่แล้ว

ในเมื่อจะสร้างบรรยากาศให้ครึกครื้น จะไม่มีดอกไม้ไฟได้อย่างไร?

ทันทีที่ดอกไม้ไฟจุดขึ้น ทุกคนก็อุทานออกมา ชาวนาจะมีโอกาสชมดอกไม้ไฟหายากแบบนี้ไม่ได้ง่ายๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการจุดพลุดอกไม้ไฟจำนวนมากพร้อมๆ กันเช่นนี้ ทำให้เกิดแสงสีที่สวยงามมาก

ในตอนนี้ ความกระตือรือร้นของทุกคนก็ถูกปลุกขึ้นมาทันที

ใต้เท้าจินอดที่จะตะโกนออกมาไม่ได้ “ดีมาก!”

ซวนเหวินลี่เหลือบมองไปทางลู่ม่านอย่างเย็นชา พวกนี้ต้องเป็นแผนการของนางแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาที่จัดการได้ง่ายๆ

ในตอนนี้ลู่ม่านยุ่งมาก จึงไม่มีเวลามาสนใจสายตาของคนอื่น

เด็กหนุ่มที่ปิ้งย่างได้วางลูกแกะไว้บนตะแกรงแล้ว ส่วนเนื้อแกะก็ถูกนำมาย่างแล้ว ไม่นานกลิ่นหอมก็โชยออกมา

แต่ว่า อาจต้องใช้เวลานาน ดังนั้นลู่ม่านจึงบอกให้เอาเนื้อแกะที่เสียบไม้ย่างยกมาขึ้นโต๊ะก่อน ฝีมือย่างเนื้อแกะย่างของเด็กหนุ่มคนนี้ดีมาก ยังไม่ได้ยกออกมา ก็ทำให้ทุกคนน้ำลายสอได้แล้ว

พอยกขึ้นโต๊ะ ใต้เท้าจินได้ลองชิม ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย

“นี่มัน...ข้าไม่เคยกินเนื้อแกะย่างที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย”

ใต้เท้าจินไม่เคยกินมาก่อน แน่นอนว่าคนอื่นก็ไม่เคยกินมาก่อน เด็กหนุ่มถูกชื่มชม จึงยิ่งกระฉับกระเฉงมากขึ้น

หลังจากกินเนื้อแกะย่างเสร็จ ซี่โครงหมูเคลือบน้ำผึ้งของลู่ม่านก็ใกล้จะสุกแล้วเหมือนกัน ลู่ม่านยกมาเอง ใต้เท้าจินเห็นก็ยกยิ้มทันที “นี่คืออาหารที่เจ้าเคยพูดก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ใต้เท้าลองชิมดู” ลู่ม่านยกยิ้ม

ใต้เท้าจินกำลังจะยื่นตะเกียบออกไป แต่ลู่ม่านกลับยื่นมีดให้ “ท่านต้องหั่นมันก่อนถึงจะกินได้เจ้าค่ะ”

ซี่โครงเชื่อมต่อกันอยู่ ลู่ม่านจงใจให้เขาหั่นมันเอง ให้เข้าได้ลิ้มลองรสชาติของการหั่นเองด้วย

และเป็นไปตามที่คาดไว้ พอเขาหั่นเนื้อเอง ก็รู้สึกอร่อยมากขึ้น

ซี่โครงย่างมีรสหวานและหอมอร่อยจริงๆ แม้แต่ซวนเหวินลี่ก็อดที่จะกินอีกสองชิ้นไม่ได้ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อลู่ม่านก็ยิ่งวุ่นวายใจมากขึ้นไปอีก

ในตอนนั้น ตอนที่เฉินจื่ออานเก็บลู่ม่านลงมาจากป่า ทั้งครอบครัวไม่ยอมรับ ทุกคนไม่มีใครสงสัย ล้วนแต่คิดว่า คนที่ถูกเก็บกลับมา ส่วนใหญ่ไม่ใช่คนโง่ก็สติไม่ดี

ต่อมา ถึงแม้จะไม่ใช่คนโง่ก็สติไม่ดี แต่ว่านางก็อาละวาดทุกวัน หน้าตาดีแล้วจะมีประโยชน์อะไร? นั่นคือสิ่งที่เขาคิดในตอนนั้น

แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ หลังจากบอกว่าต้องการหย่า ลู่ม่านก็เหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนละคน

ในขณะที่เขากำลังคิด ก็มีเสียงโห่ร้องดังมาจากฝูงชน ปรากฏว่าชาวบ้านที่ได้กินซี่โครง ทุกคนต่างพากันชื่นชม

ซวนเหวินลี่เหลือบมองไปทางลู่ม่านอีกครั้ง แล้วรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นขัดหูขัดตาเอามากๆ

มีหญิงชราคนหนึ่งเดินผ่านลู่ม่านไป ในมือถือตะเกียงไฟไว้ ซวนเหวินลี่ชะงักงัน จากนั้นเขาก็ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยใบหน้าที่เต็มเคร่งเครียด “ตามไปดู!”

ลูกน้องลังเลเล็กน้อย ที่นี่มีอาหารอร่อยเยอะมาก แต่พอเห็นสีหน้าของเจ้านาย เขาก็รีบวิ่งตามไปทันที

ก่อนจะไป เขาหยิบซี่โครงอีกชิ้นไปด้วย

…

“เจ้ากลับไปอีกครั้ง แล้วให้สิ่งนี้เขาดื่ม บอกตาเกาให้พยายามมอมอีกฝ่ายให้เมา!”

ยายอิงพยักหน้า แล้วรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ลู่เดินออกไป นางก็บังเอิญเห็นเฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินหลี่ซื่อ ที่แท้ ตาแก่เฉินไม่ให้พวกนางมานี่เอง อาจเป็นเพราะตาแก่เฉินกลัวว่าพวกนางจะเห็นซวนเหวินลี่?

แต่พวกนางอยู่ที่บ้านก็รู้สึกเบื่อมาก พอเห็นว่าท้องฟ้ามืดแล้ว จึงแอบหนีออกมาสินะ?

พอคิดได้แบบนี้ ลู่ม่านก็เหลือบไปซวนเหวินลี่ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะหลัก

เขามองไปข้างหลังบ่อยๆ คงจะลูกน้องกลับมารายงานสินะ? หลังจากรออยู่นาน เขาก็ลุกขึ้นอย่างหมดความอดทน แล้วเดินออกไปข้างนอก

พอดีกับที่ ทิศทางที่เขาเดินไป คือทางที่เฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินหลี่ซื่อนั่งอยู่

เดิมที เพื่อประโยชน์ของความสามัคคีในครอบครัว ลู่ม่านควรจะไปขวางเขาไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าซวนเหวินลี่เอาแต่คิดจะทำร้ายนางกับเฉินจื่ออาน ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัว แล้วนางจะสนใจทำไม?

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินหลี่ซื่อจำซวนเหวินลี่ได้ ซวนเหวินลี่คงจะปวดหัวน่าดู ถึงตอนนั้นดูสิว่าเขาจะยังมีเวลามาทำร้ายพวกนางอยู่อีกไหม?

พอคิดถึงเรื่องนี้ ลู่ม่านก็หันไปอีกทางไม่สนใจเรื่องนี้อีก

จะโทษนางไม่ได้นะ นี่มันเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ที่จะปกป้องตัวเอง

หลังจากที่ซวนเหวินลี่จากไป เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย ถึงแม้จะไม่เกิดเรื่องที่ลู่ม่านคิดไว้ แต่การที่ไม่มีสายตาของซวนเหวินลี่อยู่ที่นี่ ทำให้ลู่ม่านรู้สึกโล่งใจมาก

อาหารเย็นมื้อนี้จบลงด้วยเสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือ

จนกระทั่งทุกคนทำความสะอาดสถานที่ และเดินกลับไปจนหมด เฉินจื่ออานกับลู่ม่านก็รีบเดินไปที่สวนพริก