ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 299

ทางสวนพริก ตอนนี้มืดสนิท

มีเพียงแสงจันทร์ที่อยู่เหนือศีรษะเท่านั้นที่ส่องสว่างตามทาง ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าใกล้ พวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนถาม “ใคร?”

“ข้าเอง” เฉินจื่ออานพูด

จากนั้นตาเกาก็รีบลุกขึ้นและพูดอย่างดีใจว่า “นายท่าน ท่านมาแล้วหรือ”

“คนคนนั้นอยู่ที่ไหน” ลู่ม่านรีบถาม

ตาเกาขยิบตาไปที่พื้นข้างๆ เขา ทั้งสองคนมองลงไป ร่างสีดำกำลังนอนอยู่กับพื้น ผล็อยหลับไปแล้ว

เฉินจื่ออานอดที่จะกล่าวชมไม่ได้ “ทำได้ดีมาก”

“มันเป็นหน้าที่ของข้าขอรับ!” ตาเกาพูดเบา ๆ ก่อนหน้านี้ลู่ม่านค่อนข้างสงสัยเรื่องตาเกามาก นางคิดว่าเป็นแค่สามีภรรยาธรรมดา แต่คืนนี้ ดูจากความพลิกแพลงสถานการณ์ของทั้งสองแล้ว ลู่ม่านก็อยากจะยกนิ้วโป้งให้

และคิดว่า ตนเองคงจะได้คนมีความสามารถมาไว้ในมือแล้ว

“จะจัดการกับคนนี้อย่างไร” ตาเกาถาม

เฉินจื่ออานนิ่งคิดอยู่สักพัก “ไม่ต้องเป็นห่วง ปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ รอเขาตื่นมาจึงจะไม่เป็นที่น่าสงสัย”

ลู่ม่านก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน จึงไม่สนใจเขาอีก ลู่ม่านไปดูอาการของต้นพริกอีกครั้ง “ถึงแม้แมลงจะตายไปเพราะน้ำปูนขาว แต่ก็ยากที่จะทำให้ใบของพริกฟื้นสภาพกลับมาได้ โชคดีที่พบสาเหตุแต่เนิ่นๆ และพริกเสียหายไปไม่มาก…”

“ถ้าให้ดีคืนนี้โรยปูนขาวอีกครั้ง!” เสียงของตาแก่เฉินดังออกมาจากด้านหลัง

ลู่ม่านคิดอย่างเดียวกันในใจ “แต่พรุ่งนี้พวกเขาก็จะมาเก็บแล้ว...”

“นั่นไม่สำคัญ ผลผลิตสำคัญเป็นอันดับแรก!” ตาแก่เฉินพูด

ดูจากมุมมองของเขา ผลผลิตการเกษตรคือทุกสิ่งสำหรับชาวนา เขายังคงคิดจะปกป้องผลผลิตไว้ เฉินจื่ออานเองก็เหมือนกัน เขาเติบโตขึ้นมาในชนบท

โดยเฉพาะตอนนี้ เขายังเป็นคนของซือหนงซื่อ

“ฟังที่ท่านพ่อพูดเถอะ!” เฉินจื่ออานพูด

พวกเขาพูดอย่างนี้ ลู่ม่านจึงพูดอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ช่วยกันทำงาน และทำการผสมน้ำปูนขาวที่เหลือแล้วเริ่มโรยบนใบต้นพริกอีกครั้ง

หลังจากยุ่งอยู่หลายชั่วโมง ทุกคนจึงทำการโรยใส่พริกทั้งหมดเสร็จ พอเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มสว่าง ทุกคนก็กลับไปพักผ่อน

หลังจากกลับไปอาบน้ำ ทุกคนก็กลับไปนอน

เพิ่งจะผล็อยหลับไป ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนมาจากข้างนอกว่า “นายท่าน นายหญิง...”

เฉินจื่ออานลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ แล้วตอบกลับ “เกิดอะไรขึ้น?”

“ท่านผู้ว่าการอำเภอพาคนจำนวนมากมาด้านหน้า ให้ข้ามาเรียกพวกท่านขอรับ!”

หัวใจของลู่ม่านเต้นระรัว “สิ่งที่ควรจะมาก็ต้องมาสินะ!” นางรีบลุกขึ้น เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไป

ทุกคนถูกเชิญไปที่ห้องรับแขก และที่นั่งหลักคือใต้เท้าจินที่นั่งสะลึมสะลือ พอลู่ม่านและคนอื่นๆ เดินเข้ามา ใต้เท้าจินก็ถามออกมาอย่างสงสัย “ท่านซวน นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงให้คนมาปลุกข้าแต่เช้าเช่นนี้?”

เดิมทีพวกเขาดื่มไวน์และนอนหลับสบายอยู่แล้วเชียว

“ใต้เท้า ข้ามีบางเรื่องที่สำคัญมากจะรายงาน รอเฉินซือหนงมา ท่านก็จะรู้เอง”

ใต้เท้าจินหาว ไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของซวนเหวินลี่ แต่สุดท้าย เขามาทำงานที่นี่ ดังนั้นเขาจึงอดทนไว้

ไม่ช้า เฉินจื่ออานก็เดินเข้ามาจากข้างนอก ลู่ม่านเข้ามาพร้อมกับเขา และหยุดยืนอยู่ไกลๆ

เพราะว่า ข้างในกำลังคุยงานกันอยู่ นางไม่มีตำแหน่ง ดังนั้นจึงไม่สะดวกที่จะเข้าไปด้วย ยืนฟังอยู่ข้างนอก ก็ไม่แตกต่างกัน