ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 300

ใต้เท้าจินรู้สึกตื่นเต้นมาก “เจ้าหมายความว่า มันสามารถฆ่าแมลงได้จริงหรือ?”

“แน่นอน!”

“หึ!” ซวนเหวินลี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ส่งเสียงฮึดฮัดออกมา“ข้าคิดว่าพริกพวกนี้คงจะติดเชื้อโรคแล้วมากกว่า?”

“ใต้เท้าซวน!” เฉินจื่ออานเอ่ยพูดอย่างเป็นธรรม “เรื่องที่ใต้เท้าไม่ได้เห็นกับตา อย่าพูดจะดีกว่า”

ในเวลานี้ เพื่อปกป้องลู่ม่าน เฉินจื่ออานก็ไม่สนใจอะไรแล้ว พอเห็นลู่ม่านท่าทางสงบนิ่ง น่าจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วไม่อย่างนั้น พวกเขาสองสามีภรรยาจะต้องถูกลงโทษพร้อมกัน เขาก็ไม่กลัวแล้ว

ใต้เท้าจินยังคงหมกมุ่นอยู่กับความยินดีที่ได้รู้วิธีการใหม่ในการฆ่าแมลง และเริ่มไม่พอใจกับการยั่วยุของซวนเหวินลี่ “ใต้เท้าซวน ในฐานะผู้ว่าการอำเภอ ท่านควรรู้สึกภาคภูมิใจไม่ใช่หรือ?”

จากนั้นซวนเหวินลี่ก็ถอนสายตากลับช้าๆ สีหน้าของเขายิ่งดูไม่ได้มากขึ้น

หลังจากฝนตกหนักสักพัก ใต้เท้าจินก็คุยกับเฉินจื่ออานอยู่นาน พออากาศปลอดโปร่งหลังฝนตก ซวนเหวินลี่แทบอยากจะขัดจังหวะพวกเขาอย่างรอไม่ไหว “ฝนหยุดแล้ว ใต้เท้า”

ใต้เท้าจินตอบกลับเพียงอืม แล้วเดินไปที่สวนพริกทันที

ตาเกากลับไปแล้ว และหลังจากที่พริกถูกฝน มันก็กลายเป็นสีแดงและสีเขียวส่งประกายท่ามกลางแสงแดด ซึ่งมันดูสวยงามมากจริงๆ

ซวนเหวินลี่รีบเดินเข้าไป แล้วสังเกตเห็นสวนพริกอย่างระมัดระวัง แต่ไม่เห็นอะไรผิดปกติเลย แม้แต่น้ำในทุ่งนาก็ถูกระบายออกไปหมดแล้ว

เพราะความโกรธ ซวนเหวินลี่จ้องเขม็งไปที่ลูกน้องคนนั้นอย่างโมโห แต่ว่า เพราะตอนนี้มีคนมากเกินไป เขาทำได้เพียงถลึงตาใส่เขาเท่านั้น รอกลับไปแล้วค่อยคิดบัญชีกับเขาทีหลัง

ลูกน้องคนนั้นตกใจมากขจ ดังนั้นเขาจึงเริ่มมองหาความผิดปกติ

อีกฝั่ง ใต้เท้าจินได้เดินไปที่กลางทุ่งพริกแล้ว และมองพริกแดงอย่างมีความสุข “ยอดเยี่ยมมาก เฉินซือหนง คราวนี้เจ้าทำได้ดีมาก รอข้ากลับไป ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อฝ่าบาทด้วย”

“ขอบคุณท่านใต้เท้า!” ในที่สุดเฉินจื่ออานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และยิ้มให้ลู่ม่าน

แต่ใครจะคิดว่า ลูกน้องคนนั้นจะกลับมาอีกครั้ง “ใต้เท้า ข้าเห็นทางด้านนั้นมีหลุมอยู่...”

ซวนเหวินลี่ดีใจมาก และถามอย่างร้อนใจ “คืออะไร?”

“มันคือ มันคือ...” ลูกน้องคนนั้นพูดติดๆ ขัดๆ

ลู่ม่านจึงพูดออกมาว่า “เป็นบ่อที่ใช้ใส่ปูนขาว”

ลูกน้องคนนั้นพยักหน้า “ใช่ขอรับ!”

ใบหน้าของซวนเหวินลี่เปลี่ยนไปทันที ก่อนจะเห็นลู่ม่านหันไปอธิบายกับใต้เท้าจินอีกครั้ง “ด้านโน้นเป็นบ่อที่พวกข้าใช้ผสมน้ำปูนขาวเจ้าค่ะ ถ้าใต้เท้าสนใจก็ไปดูได้”

ใต้เท้าจินเดินไปดูทันที ส่วนซวนเหวินลี่ก็เตะลูกน้องคนนั้นอย่างแรงตอนที่คนอื่นมองไม่เห็น

แต่ถูกใต้เท้าจินจับได้ จึงพูดออกมาได้ “ดูเหมือนว่าใต้เท้าซวนจะอารมณ์ไม่ดี เรื่องของข้าก็คงที่แล้ว ถ้าท่านมีอะไรแล้ว ท่านก็กลับไปเถอะ!”

ซวนเหวินลี่อยากจะบอกว่าเขายังอยากอยู่ที่นี่ต่อ

แต่ผลที่ได้คือ ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินหลี่ซื่อกำลังมองมาด้วยดวงตาเป็นประกายไกล เขาใจสั่น นึกถึงตอนที่เจอผู้หญิงสองคนนี้เมื่อคืน แล้วรีบเปลี่ยนใจในทันที

“ถ้าอย่างนี้ ข้าจำได้ว่ายังมีงานต้องกลับไปจัดการให้เสร็จ ดังนั้นช่วงบ่ายข้าจะกลับไปแล้ว ถ้ามีความต้องการใดๆ ท่านบอกให้คนไปแจ้งข้าได้ทันที”