ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 30

ลู่ม่านนึกถึงคนที่กล่าวตักเตือนนอกสำนักศึกษาในวันนั้น เป็นชายหนุ่มที่เถรตรงคนหนึ่ง รีบพยักหน้าตอบรับ“มีวาสนาพบกันครั้งหนึ่ง ”

“เช่นนั้นก็เป็นวาสนาจริงๆ ไม่สู้หนังสือเล่มนี้ขอมอบให้ฮูหยิน หวังว่าคนในบ้านเจ้า ก็สามารถสอบเป็นบัณฑิตได้”

“เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านมาก”หลังจากลู่ม่านเอ่ยขอบคุณแล้ว ก็จ่ายเงิน พาเหอฮัวออกไป

เมื่อออกมาข้างนอก เหอฮัวจึงถามขึ้นว่า “น้าสาม บ้านเรามีใครจะเริ่มเรียนหรือ”

“ อาสามของเจ้าไง”

“อาสาม”เหอฮัวตกใจมาก ในความคิดของนางอาสี่ต่างหากที่เป็นผู้เรียนหนังสือ คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้อาสามจะเริ่มเรียนแล้ว

เมื่อคิดถึงพ่อของตนเอง นางก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้

ลู่ม่านไม่ได้สังเกตถึงความคิดของนาง นางกำลังมองพวกปิ่นดอกไม้สำหรับเด็ก และเห็นว่ามีชิ้นหนึ่งดูสวยดี เหมาะกับเหอฮัวมาก จึงหยิบมาลองกับนางชั่วครู่

“สวย”ลู่ม่านพูด

เหอฮัวเพิ่งจะมองเห็น จึงรีบหยิบเอาลงมาดู ปรากฏว่าเป็นปิ่นดอกไม้ที่ทำจากผ้าไหม นุ่มนิ่มมาก นางแทบไม่กล้าจับ

ลู่ม่านถามว่า “ชอบหรือไม่”

เหอฮัวพยักหน้า จากนั้นก็นึกได้ว่าลู่ม่านคงจะซื้อให้ตนเอง จึงรีบส่ายหน้า“ไม่ น้าสาม ข้าไม่เอา”

“เป็นเด็กก็ต้องปักปิ่นดอกไม้ น้าไม่เคยซื้อของขวัญให้เจ้า ไม่เป็นไร”ว่าแล้ว นางก็นึกถึงเถาฮัวลูกสาวของจ้าวซื่อ แม้ว่านางจะดูบอบบาง แต่ท่าทีก็ไม่ได้เลวร้ายมาก เหมือนเฉินจื่อฉายอยู่บ้าง ที่ไม่ได้เป็นคนเจ้าเล่ห์อะไร

ในบ้านมีเด็กผู้หญิงอยู่สองคน นางครุ่นคิด และตัดสินใจซื้อไปให้เถาฮัวหนึ่งชิ้น

หลังออกมาจากร้าน ทั้งสองเริ่มเดินไปทางประตูเมือง

เพิ่งจะถึงหน้าประตูเมือง ก็เห็นเฉินหลี่ซื่อกับเฉินหลิ่วเอ๋อที่ถือของพะรุงพะรังมากมาย นั่งอยู่บนเกวียน สีหน้าของเหอฮัวเย็นชาลงทันที “ท่านย่าบอกว่าจะเอาไปให้อาสี่เรียนหนังสือมิใช่หรือ ทำไมจึงซื้อของมากมายเช่นนี้”

ลู่หม่านประเมินด้วยสายตา น่าจะซื้อสักไม่กี่ร้อยเหวินก็พอ การใช้จ่ายหลายร้อยเหวินในปีนี้ที่จริงนับว่าเยอะมากแล้ว

ครอบครัวทั่วไปที่ใช้จ่ายอย่างประหยัดอยู่บ้าง สามารถใช้จ่ายได้หลายเดือนทีเดียว เห็นได้ชัดว่าพวกเฉินหลี่ซื่อนั้นโอ้อวดขนาดไหน ถึงว่าทำไมเหอฮัวจึงโมโห

“พวกเขาทำเกินไปแล้ว”เหอฮัวพูดอย่างแค้นใจ

ลู่ม่านเห็นดังนั้นก็รีบปิดตาของนางเอาไว้ รอจนพวกเฉินหลี่ซื่อหายลับไปจากสายตาแล้ว จึงปล่อยมือ เหอฮัวในตอนนี้ดูรับไม่ได้ นางเกรงว่าเหอฮัวจะก่อเรื่องที่ไม่ดีขึ้น

ระหว่างทางกลับบ้าน ลู่ม่านพูดว่า “ความแค้นไม่เคยเป็นทางออกของการแก้ปัญหา เพราะถ้าตกอยู่ในความแค้น หัวใจของเราก็จะถูกบดบัง ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็จะสามารถทำเรื่องที่แม้แต่ตัวเราเองก็คาดไม่ถึงได้ เพราะฉะนั้น ไม่ว่าเวลาไหนก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ ถ้าหากเราไม่อยากให้คนอื่นมารังแกเรา พวกเราก็ต้องพยายามเปลี่ยนแปลงให้เข้มแข็งขึ้น”

นางก็ไม่รู้ว่าที่นางพูดเช่นนี้ เหอฮัวจะสามารถเข้าใจหรือไม่ แต่ว่า แต่อารมณ์ของเหอฮัวดูดีขึ้นมาบ้างแล้ว

หลังจากกลับไปแล้ว เฉินหลี่ซื่อกับเฉินหลิ่วเอ๋อซื้อของได้มากมาย ฉะนั้นจึงไม่ได้มาวุ่นวายหาเรื่อง ลู่ม่านก็มีความสุขกับช่วงเวลาที่เงียบสงบ

ตัดกระดาษที่ซื้อกลับมาและจัดเก็บไว้ให้เรียบร้อย แล้วลู่ม่านก็เก็บกวาดห้อง นั่งลงข้างหน้าต่างและมองออกไปข้างนอก รอการกลับมาของเฉินจื่ออาน

ช่วงพลบค่ำ เกิดฝนตกลงมาอย่างกะทันหัน

เห็นว่าเฉินจื่ออานยังไม่กลับมา ลู่ม่านก็ไปเอาหมวกสานมาสวม เดินออกจากลานบ้าน

จากนั้น เฉินหลี่ซื่อก็ออกมา ถือร่มเก่าๆยืนอยู่นอกประตู เห็นที พวกนางก็คงจะพบว่า ครั้งนี้ไม่ค่อยจะปกติ

แม้แต่จ้าวซื่อที่ไม่เคยเป็นห่วงใครเลย ก็ดูตื่นเต้นขึ้นมา