ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 305

หลังจากลู่ม่านมาถึงตัวตำบล ก็พบว่านาข้าวในตำบลก็มีปัญหาหนอนแมลงกัดกินด้วยเหมือนกัน ลู่ม่านคาดเดาว่านี่คงเป็นภัยพิบัติใหญ่ จึงอดหยุดเดินทางก่อนไม่ได้ แล้วไปที่ร้านม่านเซิง เพื่อไหว้วานให้เฉินจูชิงรีบหาโอกาสบอกเล่าสถานการณ์ภายในตำบลให้เฉินจื่ออานรู้

บางที อาจไม่ใช่แค่ที่หมู่บ้านไป่ฮัวเท่านั้นที่จำเป็นต้องพ่นน้ำปูนขาว แต่เป็นทั้งอำเภอเฟิงหนานเลยต่างหากที่ต้องกำจัดหนอนแมลงขนานใหญ่

เฉินจูชิงก็เกิดในครอบครัวชาวนาชาวไร่เหมือนกัน ย่อมรู้ดีว่าภัยพิบัติจากหนอนแมลงที่เป็นศัตรูพืชมันร้ายแรงขนาดไหน จึงไม่กล้าชักช้า รีบไปเตรียมการทันที ตอนที่หันกลับมาค่อยนึกขึ้นได้ จึงถามว่า "แม่นาง พวกเจ้าจะไปไหนกันรึ?"

ลู่ม่านตอบว่า “พวกเราต้องไปเมืองหลวงกันสักครั้ง! พอดีว่าทางนั้นมีธุระสำคัญบางอย่างที่ต้องไปจัดการน่ะ”

“เสี่ยวเย่วก็ไปด้วยรึ?” เฉินจูชิงพูดจบ ก็หันไปมองเสี่ยวเย่วด้วยสายตาทึ่มทื่อ มีท่าทางอาลัยอาวรณ์ยากจะตัดใจ

ลู่ม่านรีบหาโอกาสออกไปข้างนอก ปล่อยให้พวกเขาสองคนได้มีโอกาสร่ำลากัน

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เหอเย่วก็ออกมา แก้มทั้งสองข้างเป็นสีแดงปลั่ง ลู่ม่านพูดหยอกเย้านางว่า "เป็นอะไรไป? จูชิงขอเจ้าแต่งงานแล้วล่ะสิ?"

คิดไม่ถึงว่าเหอเย่วจะพยักหน้ารับจริง ๆ “เขาบอกว่า รอให้ข้ากลับมาครั้งนี้ พวกเราก็จะแต่งงานกันแล้วเจ้าค่ะ”

นี่ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากจริง ๆ ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในที่สุดเจ้าก็สมปรารถนาสักที ถ้าอย่างนั้นพวกเราต้องรีบไปรีบกลับกันหน่อยแล้วล่ะ”

“พี่เสี่ยวม่าน!” เหอเย่วพูดอย่างเขินอาย

อันที่จริงตอนนี้หัวใจของลู่ม่านไม่ได้รู้สึกเป็นสุขอะไรขนาดนั้น เหมือนว่าเฉินจื่ออานจะประสบปัญหาใหญ่ในอาชีพของเขา ในเวลาเช่นนี้ นางสมควรไปอยู่เคียงข้างเขา ร่วมฝ่าฟันอุปสรรคในเวลาที่ยากลำบากไปพร้อม ๆ กับเขาต่างหากถึงจะถูกต้อง

แต่แล้วในช่วงเวลาแบบนี้ นางก็ดันมีเรื่องอื่นที่สำคัญไม่แพ้กันต้องไปทำ

เมื่อเหอเย่วเห็นว่าลู่ม่านดูหมองหม่นไม่สดชื่น ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ลู่ พี่ต้องเชื่อใจในตัวพี่จื่ออานสิเจ้าคะ ไม่แน่ว่าบางทีรอจนพวกเรากลับมา พี่จื่ออานอาจจะจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยไปหมดแล้วก็ได้”

ลู่ม่านลองคิด ๆ ดูก็รู้สึกเห็นด้วย เฉินจื่ออานที่ไม่มีนางอยู่ข้าง ๆ อาจสามารถรับผิดชอบเรื่องราวเหล่านี้ได้มากกว่าเดิมก็เป็นไปได้นะ?

หลังจากเก็บเรื่องราวในใจทั้งหลายกลับไปแล้ว ลู่ม่านกับเหอเย่วก็มุ่งตรงไปยังเมืองหลวงด้วยกัน

พวกลู่ม่านเป็นผู้หญิงสองคน ดังนั้นจึงเดินทางกันช้ามาก โดยปกติแล้วพอท้องฟ้าใกล้มืด พวกนางจะเริ่มมองหาศาลาพักม้าทันที จะเดินทางต่อเฉพาะช่วงกลางวันเท่านั้น

หลังจากเดินทางในลักษณะนี้มาสามวัน ค่อยเพิ่งมาถึงเขตชายขอบของเมืองหย่งอาน

หัวใจที่ตึงเครียดมาตลอดเส้นทางของเหอเยว่ ค่อยรู้สึกผ่อนคลายลงมาได้ “เดินทางต่ออีกแค่วันเดียว พวกเราก็จะถึงเมืองหย่งอานกันแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้มาเมืองหย่งอานเลยเจ้าค่ะ!”

เด็กสาวตัวน้อยที่ยังไม่เคยรู้จักโลกที่เจริญรุ่งเรือง ย่อมมีความรู้สึกว่าถูกดึงดูดเข้าไปโดยง่าย

ลู่ม่านหัวเราะพลางพูดหยอกเย้าว่า “เมืองหย่งอานแห่งนี้ไม่เพียงแต่เจริญรุ่งเรืองเท่านั้นนะ แต่ของใช้ในงานแต่งของที่นี่ก็งดงามมากด้วย ไม่สู้ให้ข้าสั่งทำชุดแต่งงานให้เจ้าที่นี่สักชุดดีหรือไม่? พอเจ้ากลับไปก็แต่งงานได้พอดี!”

“พี่เสี่ยวม่าน ถ้ายังพูดอีกข้าจะไม่สนใจพี่แล้วนะ!” เหอเย่วพูดอย่างเขินอาย

หาได้ยากที่อารมณ์ของลู่ม่านจะดีขึ้นแบบนี้ มีหรือจะยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ “ถ้าอย่างนั้นแปลว่าเจ้าไม่อยากได้ข้าวของสินสอดในงานแต่งรึ? ไม่เอาสินสอดไม่น่าจะดีหรอกนะ ถ้าเกิดเฉินจูชิงไม่เห็นคุณค่าของเจ้าขึ้นมา แบบนั้นข้าเองก็ไม่ยอมหรอกนะ!”

เหอเย่วบังคับรถให้หยุดลง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมสองแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่คุยกับพี่แล้ว ข้าเห็นแม่น้ำสายหนึ่งอยู่ตรงนั้น ข้าจะไปตักน้ำมาเสียหน่อย”

พูดจบ นางก็คว้าเหยือกใส่น้ำแล้ววิ่งออกไปทันที

ลู่ม่านส่ายหน้าอย่างจนใจ แม่สาวน้อยยุคโบราณคนนี้จะขี้อายเกินไปแล้วนะ อันที่จริงพวกนางจำเป็นต้องไปตักน้ำเสียที่ไหนล่ะ? ในรถของพวกเขายังมีน้ำอยู่อีกตั้งเยอะแยะ

พอพูดถึงน้ำ ลู่ม่านก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมาบ้างนิดหน่อยแล้ว

ลู่ม่านหยิบน้ำในรถออกมา ดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง

เพิ่งจะกลืนลงไป ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลังรถม้า ลู่ม่านคิดว่าคงเป็นเหอเย่วกลับมาแล้ว ชั่วขณะที่กำลังจะพูด พลันมีเสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง จากนั้นก็สัมผัสได้ว่ามีของที่เหมือนมีดดาบมาจ่อเข้าที่แผ่นหลังของนาง