ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 306

เมื่อเห็นว่าเหอเย่วกำลังมาทางนี้แล้ว หัวใจของลู่ม่านก็เต้นกระหน่ำจนเกือบจะขึ้นมาถึงลำคอให้ได้

“พี่เสี่ยวม่าน!” เหอเย่วพูดพลางหายใจหอบฮั่ก "พี่ไม่เป็นไรนะ?"

ลู่ม่านส่ายหน้า “รีบไป!” ลู่ม่านจับชายคนนั้นไว้เป็นตัวประกัน ทั้งสองคนค่อย ๆ ถอยไปข้างหลัง

เหอเย่วขึ้นไปบนรถม้าก่อน ลู่ม่านกำลังเตรียมจะปล่อยชายคนนั้น คาดไม่ถึงว่า จู่ ๆ หัวหน้าโจรคนนั้นก็หันกลับมา จับลู่ม่านจากด้านหลังแล้วควบคุมตัวไว้โดยตรง

ลู่ม่านตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบหันไปตะโกนใส่เหอเย่วว่า "รีบหนีไป!"

แต่กลับไม่ทันเสียแล้ว ชายคนนั้นดึงมีดอีกเล่มหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนขึ้นมา แล้วแทงเข้าใส่กลางหลังของเหอเย่วตรง ๆ

“เสี่ยวเย่ว!” ขอบตาของลู่ม่านถึงกับเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นมาทันที นางไม่สนใจแล้วว่าชายคนนั้นยังมีมีดดาบอยู่ในมือ แค่พุ่งเข้าไปหาเหอเย่วอย่างไม่คิดชีวิต

มีเสียงลมหวีดหวิวที่เหมือนพัดมาจากแรงเหวี่ยงใบมีดดังขึ้นที่หลังหู ชายที่อยู่ข้างหลังกัดฟันกรอด พูดเสียงลอดไรฟันว่า “แต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยมีใครกล้าใช้มีดมาจ่อคอข้า มีเจ้านี่แหล่ะเป็นคนแรก แต่จะต้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้!”

ลู่ม่านคิดว่าครั้งนี้ตัวเองคงจะต้องตายแน่แล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่า อยู่ดี ๆ ก็มีท่อนไม้ท่อนหนึ่งที่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ พุ่งเข้าไปฟาดใส่ชายคนนั้นกับมีดดาบของเขาจนร่วงลงไปกองกับพื้น

ลู่ม่านเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว ก็เห็นเงาร่างของจวงลี่จ้งที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนปรากฏขึ้นตรงหน้า

เขาไม่ได้พกอะไรติดตัวมาเลย มีแค่สองมือเปล่า ๆ อาศัยแค่ท่อนไม้แห้งที่อยู่บนพื้น ก็สามารถทุบตีโจรกลุ่มนั้นจนต้องพากันวิ่งหนีไปจนหมด

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินมาข้างกายของลู่ม่าน เอ่ยถามขึ้นว่า “แม่นางลู่ ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ลู่ม่านส่ายหน้า "ข้าไม่เป็นไร แต่เหอเย่ว....."

พูดยังไม่ทันจบ จู่ ๆ เหอเย่วก็ลืมตาตื่นขึ้นมา นางมองดูลู่ม่านอย่างอ่อนแรง “แม่นาง ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

ลู่ม่านส่ายหน้า จู่ ๆ ก็รู้สึกแสบร้อนที่จมูก “นี่มันเวลาอะไรแล้ว อย่ามัวแต่สนใจข้าเลย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้า... ไม่เป็นไร!” เหอเย่วยิ้มพลางพูดว่า “ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากขอร้องพี่เสี่ยวม่านเจ้าค่ะ!”

ฝ่ามือของลู่ม่านพลันรู้สึกอุ่นร้อน พอยกขึ้นมาดู ก็เห็นว่ามือเต็มไปด้วยเลือด นางบังเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง จึงรีบส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข้าไม่รับปาก ถ้าเจ้าอยากให้ข้าช่วยทำอะไรที่เกี่ยวกับเฉินจูชิง อย่างไรก็ไม่สู้ให้เจ้าไปบอกด้วยตัวเอง ลงมือทำด้วยตัวเองหรอกนะ!”

“พี่เสี่ยวม่าน…” เหอเย่วฝืนยืนหยัดพูดต่อ “พี่อย่าขี้เหนียวขนาดนั้นสิ!” นางยังคงยิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อนที่เคยประชันคารมกับลู่ม่าน

“ถ้าเกิดว่าข้าเป็นอะไรไป พี่ช่วยบอกจูชิงให้หน่อย ว่าไม่ต้องรอข้า....”

“ข้าไม่ฟัง!” ลู่ม่านพูดจบ ก็รีบปิดปากเหอเย่ว “เห็นหรือไม่? คุณชายจวงมาแล้ว เขาเป็นคนที่มีความสามารถในระดับมหัศจรรย์เหนือธรรมชาติ จะต้องช่วยเจ้าได้อย่างแน่นอน!”

จวงลี่จ้งที่อยู่ข้างหลัง "...." นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงคนนี้พูดจายกย่องเขาเลยสินะ? ทั้งยังเป็นสถานการณ์แบบนี้อีกด้วย!

“คุณชายจวง เจ้าว่าข้าพูดถูกหรือไม่?” ลู่ม่านถามยืนยันอีกครั้ง

จวงลี่จ้งพยักหน้า แล้วอุ้มเหอเย่วขึ้นรถไปเลยตรง ๆ “ข้ารู้ว่าบริเวณใกล้ ๆ นี้มีหมอชื่อดังคนหนึ่งอาศัยอยู่อย่างสันโดษ ข้าจะรีบพาเจ้าไปที่นั่นทันที!”

................

จวงลี่จ้งไม่ได้โกหก ผ่านไปเพียงไม่นาน ก็ออกพ้นจากเขตป่า จากนั้นก็มีบ้านไร่หลังเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นให้เห็นตรงหน้า

หมอในเรือนนั้นพอเห็นว่าเป็นจวงลี่จ้งก็ไม่พูดอะไรมากมาย ลงมือรักษาเหอเย่วให้ทันที แล้วขับไล่ลู่ม่านกับจวงลี่จ้งออกไปรอที่ด้านนอก

ระหว่างที่กำลังรอ ลู่ม่านค่อยนึกขึ้นมาได้ว่าต้องถามอะไรบางอย่าง “คุณชายจวง ทำไมเจ้าถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ล่ะ?”

“อ้อ! พอดีว่าข้าต้องออกไปทำธุระนอกเมืองน่ะ” เขาไม่พูดเด็ดขาด ว่าเป็นเพราะเขาได้รับจดหมายจากโรงงานที่เฉินจื่ออานส่งมาให้เมื่อหลายวันก่อน บอกว่าลู่ม่านไปเมืองหลวง อยากขอให้ตระกูลจวงให้ความช่วยเหลือดูแลระหว่างการเดินทาง

เมื่อเห็นว่าผ่านไปตั้งสี่วันแล้ว ลู่ม่านก็ยังมาไม่ถึง จวงลี่จ้งจึงตัดสินใจออกจากเมืองมาดูสักหน่อย ผลคือบังเอิญมาเจอว่าเกิดเรื่องเข้าพอดี.....

คิด ๆ ดูแล้วก็รู้สึกนึกกลัวขึ้นมาในภายหลังจริง ๆ ถ้าครั้งนี้เขาไม่ได้มาล่ะก็ ผลที่ตามมาอาจเป็นหายนะครั้งใหญ่เลยก็ว่าได้

“บุญคุณที่ช่วยชีวิต วันหน้าข้าจะต้องตอบแทนให้อย่างแน่นอน” ลู่ม่านพูดอย่างเคร่งขรึมจริงจัง