ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 307

เด็กรับใช้ตอบตามความจริงว่า "ล้วนเป็นคนที่ทำสัญญาชั่วชีวิตกับตระกูล เป็นคนที่ค่อนข้างมีความสามารถโดดเด่นจำนวนหนึ่งขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายแล้วล่ะ!" ลู่ม่านพูด “กลับไปบอกคุณชายของพวกเจ้าว่า ในสองวันนี้อย่าเพิ่งเริ่มงาน ให้จัดผู้ดูแลทั้งหลายเหล่านั้นไปเรียนรู้ ทำความเข้าใจขั้นตอนทั้งหมดภายในโรงงานก่อน สองวันหลังจากนี้ ข้าจะไปที่โรงงานแล้วสอนพวกเขาแบบซึ่ง ๆ หน้าให้เอง "

“ได้ขอรับ!” เด็กรับใช้รับคำสั่งแล้วจากไปทันที

คืนนั้น เหอเย่วก็ตื่นขึ้นมาในที่สุด

ลู่ม่านกำลังป้อนน้ำเหอเย่วพอดี เมื่อเห็นว่านางลืมตาขึ้นมาแล้ว ก็รู้สึกมีความสุขมาก

“ยัยเด็กคนนี้นี่นะ ทำข้าตกใจกลัวแทบตายเลย!”

“นี่ข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้งแล้วรึ?” เหอเย่วพูดอย่างมีความสุข

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้ากลับมามีชีวิตอีกครั้งแล้ว ไม่ต้องให้ข้าไปช่วยพูดอะไรที่มันน้ำเน่า ๆ แบบนั้นกับเฉินจูชิงแล้วล่ะนะ ถ้าเจ้ามีอะไรที่อยากพูด ก็จงกลับไปพูดเองเถอะ!”

ครั้งนี้เหอเย่วกลับไม่มีท่าทีเหนียมอายแล้ว นางพยักหน้าอย่างหนักแน่น “อื้ม!”

ลู่ม่านเองก็เข้าใจดี ความรู้สึกที่ได้ฟื้นกลับมาจากความตายลักษณะนี้ ก็เหมือนกับตัวเองเมื่อตอนนั้น ได้รู้ว่าตัวเองทะลุข้ามมิติมาแล้ว ต่อให้ที่นี่จะมีแค่ตัวคนเดียว แต่ก็ยังพยายามไขว่คว้าหาความหวังในชีวิตได้ไม่ใช่หรือ? ยิ่งไปกว่านั้น เหอเย่วยังมีญาติมิตรรวมถึงคนที่รักอยู่ที่นี่ด้วย

“ครั้งนี้เป็นพี่สาวคนนี้ที่ต้องขอโทษเจ้า หลังจากกลับไป ข้าจะจัดเตรียมขบวนสินสอดทองหมั้นแบบยิ่งใหญ่อลังการให้เจ้าเอง” ลู่ม่านให้คำมั่น

“ถ้าอย่างนั้นข้าถือว่าพี่ลู่พูดแล้วนะ ข้าขอรับเอาไว้ทั้งหมดเลยแล้วกัน!”

หลังผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้ เหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น

สุขภาพของเหอเย่วไม่เลวเลย หลังจากตื่นขึ้นมา การฟื้นตัวของนางก็เร็วมากทีเดียว ในวันที่สาม สุขภาพโดยพื้นฐานก็เริ่มคงที่แล้ว ลู่ม่านค่อยขึ้นรถม้าที่จวงลี่จ้งส่งมาให้ เดินทางเข้าสู่เมืองหย่งอานพร้อมกับเหอเย่ว

เดิมทีลู่ม่านคิดว่า เหอเย่วอาจต้องพักผ่อนระหว่างทาง

ผลคือ ความอยากรู้อยากเห็นของแม่สาวน้อยคนนี้เข้มแข็งอย่างยิ่ง ตลอดเส้นทาง นางเอาแต่มองทิวทัศน์ทั้งเหนือใต้ออกตกไม่มีหยุด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่มาถึงในเมืองแล้ว ก็ยิ่งมีท่าทางตื่นเต้นสนอกสนใจ ลู่ม่านไม่รู้จะทำยังไงกับนางดี เลยต้องปล่อยให้นางดูตามใจชอบ

จนกระทั่งรถม้าวิ่งตรงไปยังย่านที่อยู่อาศัยของพวกเขา เหอเย่วก็ถามขึ้นด้วยความสนใจใคร่รู้ว่า “ที่นี่ก็คือย่านที่พี่ลู่ซื้อบ้านเอาไว้หรือเจ้าคะ?”

“อื้ม! อีกไม่นานก็จะถึงแล้วล่ะ”

“ที่นี่ดีจริง ๆ !” เหอเย่วพูดด้วยท่าทางอารมณ์ดี "ข้าดูแล้วสภาพแวดล้อมก็ไม่เลวเลย"

ลู่ม่านพยักหน้า “ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ว่ามีเพื่อนบ้านนิสัยแปลกพิสดารอยู่คนหนึ่ง ออกจะพูดยากอยู่สักหน่อยล่ะนะ”

เหอเยว่ถึงกับผงะ "ยังมีคนกล้ารังแกพี่เสี่ยวม่านด้วยรึ!" พูดพลางทำท่าจะลุกขึ้น ลู่ม่านรีบรั้งนางไว้ทันที “อาการบาดเจ็บของเจ้า อย่าลืมสิ!”

ยัยเด็กคนนี้นี่นะ!

เหอเย่วค่อยนึกถึงบาดแผลขึ้นมาได้ แค่นเสียง “ฮึ” ในลำคอขึ้นมาเสียงหนึ่ง “รอให้ข้าหายดีแล้ว ข้าจะไปล้างแค้นให้พี่เสี่ยวม่านเอง”

“ช่างเถอะ!” ลู่ม่านพูดพลางหัวเราะ “คนคนนั้น ก่อนหน้านี้ก็ถูกพวกจวิ้นจู่สั่งสอนไปแล้วล่ะ!” นอกจากนี้ยังมีคนของจวนกั๋วกงด้วย.... ลู่ม่านหวนนึกถึงใบหน้าที่ใจดีมีเมตตาของฮูหยินกั๋วกงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

เดิมที ครั้งนี้นางเอาพวกสินค้าเฉพาะถิ่นมาฝากฮูหยินกั๋วกงด้วยจำนวนหนึ่ง แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าสุดท้ายจะมาโดนโจรปล้นไปหมดแบบนี้

ระหว่างที่คิด ๆ อยู่ ก็มาถึงที่หมายแล้ว

ลู่ม่านเอ่ยขอบคุณคนขับรถม้า จากนั้นก็ช่วยประคองเหอเย่วลงจากรถ เถียนหวังซื่อที่อยู่ในเรือนได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจึงออกมาจากด้านใน เมื่อเห็นว่าลู่ม่านมาถึงแล้ว ก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที

“แม่นางมาแล้วหรือเจ้าคะ”

“อื้ม!” ลู่ม่านพยักหน้า เถียนหวังซื่อรีบเข้าไปประคองเหอเย่ว เมื่อเห็นว่าลู่ม่านดีต่อเหอเย่วขนาดนั้น ก็ลังเลไปครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “ท่านนี้คือน้องสาวของแม่นางหรือเจ้าคะ?”

ลู่ม่านยังไม่ทันพูด เหอเย่วก็ยิ้มร่า “ข้าเป็นสาวใช้ข้างกายของแม่นางลู่น่ะ!” เหอเย่วชิงตอบ