ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 312

ในช่วงเวลาวิกฤตินั้นเอง ลู่ม่านก็งอขาขึ้น ทักทายน้องชายที่กลางหว่างขาของหลี่ยวี่หนัก ๆ ไปครั้งหนึ่งแบบเต็มเหนี่ยวตรงเผง

เวลาแบบนี้ คือช่วงเวลาที่ผู้ชายอ่อนแอที่สุด เสียงนั้นเรียกได้ว่าแทบจะเป็นเสียงกรีดร้องโหยหวน ร่างกายของหลี่ยวี่ถึงกับหงิกงอผิดรูป

ลู่ม่านนอนแผ่หราอย่างอ่อนแรง หันไปเห็นสภาพน่าเอน็จอนาถใจของหลี่ยวี่ ในที่สุดหัวใจก็รู้สึกสบายขึ้นมาไม่น้อย

หลี่ยวี่เปลี่ยนจากอับอายกลายเป็นโกรธ หลังจากลุกขึ้นมาได้ ก็เงื้อมือขึ้นพุ่งเข้าใส่ลู่ม่านทันที วินาทีถัดมา ประตูที่อยู่ข้างหลังก็ถูกกระแทกเปิดออกเสียงดัง “ปัง” จากนั้นก็ปรากฏเงาร่างสีขาวพุ่งเข้ามาจากด้านนอก

ลู่ม่านในเวลานี้รู้สึกสับสนมึนงงไปหมดแล้ว ได้ยินเสียงของผู้คนนั้นตะโกนร้องเรียกนางเสียงหนึ่ง “เสี่ยวม่าน...”

ลู่ม่านหันไปยกยิ้มให้เขา "จื่ออาน เจ้ามาแล้วรึ?"

หลังจากนั้น นางก็หมดสติไป

จวงลี่จ้งขมวดคิ้วมุ่น ขณะมองเห็นเสื้อผ้าที่ถูกฉีกจนขาดวิ่นของลู่ม่าน เอื้อมมือไปคว้าผ้าปูที่อยู่ข้าง ๆ มาโดยไม่รู้ตัว นำมาห่อคลุมตัวลู่ม่านไว้ ในขณะที่กำลังเตรียมตัวจะอุ้มนางออกไป จู่ ๆ ก็เห็นรอยปานสีแดงรอยหนึ่งบนหัวไหล่ของลู่ม่าน

เขาตกใจจนแข็งทื่อไปทั้งร่าง ยืนนิ่งงันอยู่กับที่

จนกระทั่งเด็กรับใช้ของเขาพุ่งเข้ามา จวงลี่จ้งถึงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

เด็กรับใช้ถามว่า “คุณชายหลี่นั่นจะให้จัดการอย่างไรขอรับ?”

“ตีให้น่วม!” จวงลี่จ้งพูดพลางกัดฟันกรอด “ถ้ามีปัญหาอะไร ข้าจะไปอธิบายให้อ๋องหนิงฟังเอง!”

พูดจบ เขาก็อุ้มลู่ม่านออกไปทันที

.........

รอจนลู่ม่านตื่นขึ้นมา ก็เป็นเช้าของวันที่สองแล้ว เมื่อลืมตาขึ้น ก็มองเห็นภาพฉากที่คุ้นเคยอยู่สูงเหนือหัวขึ้นไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เริ่มหวนนึกถึงเรื่องก่อนที่จะหมดสติขึ้นมาได้ นางรีบลุกขึ้นนั่งอย่างลนลาน สังเกตดูสถานการณ์รอบตัวอย่างละเอียดรอบหนึ่ง ดูเหมือนว่า... จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นสินะ?

ขณะที่กำลังคิดอยู่ ประตูก็ถูกผลักเปิดออก เหอเย่วจ้องมองลู่ม่านด้วยดวงตาที่อาบนองด้วยน้ำตาคลอเบ้า "พี่ลู่ ในที่สุดพี่ก็ตื่นแล้ว!"

“ข้ากลับมาได้อย่างไรรึ?” ลู่ม่านถาม

“คุณชายจวงพาพี่กลับมาเจ้าค่ะ!” เหอเย่ว่ตอบ แล้วเดินเข้ามามองสำรวจลู่ม่านขึ้น ๆ ลง ๆ “พี่มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายหรือไม่?”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “เมื่อวานตอนที่ข้ากลับมา มีอะไรที่......”

เหอเย่วส่ายหน้า “ไม่มีเจ้าค่ะ”

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ลู่ม่านจำได้อย่างชัดเจนเลยว่า เสื้อผ้าของตัวเองขาดวิ่นไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? “ถ้าอย่างนั้นคุณชายจวงพูดว่าอย่างไรบ้าง?”

“คุณชายจวงบอกว่า พระชายาหนิงรู้เรื่องที่พี่กับจวิ้นจู่เปิดร้านด้วยกันแล้ว เลยเรียกพี่ไปถามเอาความ ทั้งยังสั่งให้คนมาทุบตีพี่ พี่ถึงได้สลบไป..…”

พอพูดถึงตรงนี้ เหอเย่วก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“ข้าคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ นะ ว่าจวนอ๋องหนิงที่สง่างามมีเกียรติ จะมีคนที่จิตใจคับแคบได้ขนาดนี้ แค่เปิดร้านค้าร้านเดียวก็ยังไม่ยอมปล่อยพี่ไป…..”

ลู่ม่านที่รู้สึกโล่งอกแล้วพูดขึ้นว่า "ช่างเถอะ ข้าก็ไม่ใช่ว่าปลอดภัยดีหรอกรึ?"

“โชคดีที่คุณชายจวงตามไปจนพบพี่....” เหอเย่วยังไม่ยอมประนีประนอม “พี่เสี่ยวม่าน ข้าว่าพี่ไม่ต้องไปสนใจร้านนั้นแล้วดีกว่า พวกเรากลับบ้านกันเถอะ! เมืองหย่งอานนี่อันตรายเกินไปแล้ว!”

ระหว่างที่กำลังพูด ด้านนอกก็มีเสียงของเถียนหวังซื่อดังขึ้นว่า “ฮูหยิน จวิ้นจู่มาแล้วเจ้าค่ะ”

เหอเย่วไม่พูดไม่จาทำหน้าบึ้งตึง ลู่ม่านรีบลุกขึ้น "มาช่วยข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ!"

“ข้าไม่เอาด้วยหรอก!” เหอเย่วยังคงไม่พอใจ “จวิ้นจู่น่ะเป็นคนดี แต่แม่ของจวิ้นจู่น่ะสุดแสนจะเลวร้ายเลยจริง ๆ พี่เสี่ยวม่าน พี่ไม่ต้องไปมาหาสู่กับจวิ้นจู่แล้วดีกว่านะ!”

“เสี่ยวเย่ว!” ลู่ม่านแสร้งทำเป็นโกรธ “นี่เจ้าคิดจะให้ข้าสวมแค่ชุดชั้นในออกไปพบคนจริง ๆ น่ะรึ?”

เหอเย่วไม่มีทางเลือก จึงต้องเข้าไปช่วยลู่ม่านเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไป