ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 313

“แค่ก!” ลู่ม่านไม่รอให้นางพูดจบ ก็กระแอมไอเพื่อขัดจังหวะคำพูดนาง หลี่หว่านถิงมองลู่ม่านด้วยความสงสัย ในขณะที่ลู่ม่านเอียงหน้าไปมองเหอเย่ว “เสี่ยวเย่ว เหมือนว่าข้าจะรู้สึกกระหายน้ำนิดหน่อยแล้วล่ะ!”

สีหน้าของเหอเย่วยังคงแสดงความไม่พอใจในความสัมพันธ์ของลู่ม่านกับหลี่หว่านถิง แต่นางก็ยังลุกขึ้นไปชงชา

รอจนเหอเย่วออกไป ลู่ม่านค่อยพูดขึ้นว่า “เมื่อวานนี้ข้าไปช่วยดูของให้เสี่ยวเย่วน่ะ นางใกล้จะแต่งงานในเร็ว ๆ นี้แล้ว”

หลี่หว่านถิงตะลึงไปครู่หนึ่ง เดิมทีนางคิดว่าลู่ม่านอาจไปช่วยดูแทนญาติคนไหนสักคน นางรู้สึกประหลาดใจกับความเมตตาที่ลู่ม่านมีต่อคนรับใช้ของตัวเอง หลี่หว่านถิงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย เครื่องประดับศีรษะชุดนี้ข้าให้เสี่ยวเย่วเป็นของขวัญ เพื่อแสดงความยินดีกับการแต่งงานของนาง!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอขอบคุณแทนเสี่ยวเย่วด้วยนะ!” ลู่ม่านพูด

ช่วงหลายวันมานี้ จวงลี่จ้งไม่ได้มาปรากฏตัวเลย

แต่แล้วในวันที่สอง ทางจวนอ๋องหนิงได้ส่งของชดเชยความผิดเพื่อแทนคำขอโทษมาให้มากมาย คนรับใช้บอกว่าเป็นอ๋องหนิงสั่งให้คนส่งมาให้ รวมถึงให้สัญญาว่า นับจากนี้ไปจะไม่มีใครกล้าแตะต้องลู่ม่านอีกแม้แต่ปลายผมสักเส้น

แม้ว่าลู่ม่านจะรู้สึกประหลาดใจกับการเคลื่อนไหวของทางจวนอ๋องหนิงอยู่บ้าง แต่เมื่อเรื่องนี้สามารถแก้ไขได้ นางก็รู้สึกดีใจมาก

กลับกันทางด้านของจวงลี่จ้ง ลู่ม่านคิดอยากจะขอบคุณเขามาโดยตลอด แต่หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยมาปรากฏตัวขึ้นอีกเลย

หลังจากผ่านไปสามวัน ในที่สุดร้านของหลี่หว่านถิงก็ตกแต่งจนสำเร็จเสร็จสิ้น ก่อนหน้านั้น สิ่งของที่ลู่ม่านสั่งให้คนส่งมาให้จากหมู่บ้านไป่ฮัวก็มาถึงพอดี

ไม่เพียงแต่ตุ๊กตาขนนุ่มฟูเท่านั้น แต่ยังมีพวกครีมบางตัวที่ลู่ม่านกับเหอเย่วช่วยกันทำที่บ้านก่อนหน้านี้ด้วย มีทั้งแบบธรรมดาและแบบสั่งทำ ล้วนส่งมาให้อย่างละเล็กละน้อย

ในวันที่เปิดร้านวันแรก แสงไฟจากโคมประดับแนวร้านม่านเซิงส่องสว่างครอบคลุมไปทั่วถนนทั้งเส้น บรรดาเด็กสาวที่ลู่ม่านฝึกฝนออกมาด้วยตัวเอง ก็ปรากฏตัวในลักษณะงดงามโดดเด่นมากเช่นกัน พวกนางแต่ละคนอ่อนเยาว์สดใส เต็มไปด้วยแรงปรารถนาต่อการใช้ชีวิตในอนาคต

กำลังการจับจ่ายสินค้าอุปโภคบริโภคในเมืองหลวงนั้น สูงกว่าที่หมู่บ้านไป่ฮัวมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งรูปแบบการตกแต่งร้านแนวร้านม่านเซิงที่เปล่งประกายโดดเด่น ดึงดูดสายตาของบรรดาฮูหยินและคุณหนูลูกผู้ดีมีเงินได้อย่างถึงที่สุด

เพิ่งเริ่มต้นวันแรก ที่ร้านก็ยุ่งจนทุกคนแทบไม่มีเวลาพักหายใจหายคอกันแล้ว

ลู่ม่านอยู่ดูที่ร้านยาวไปจนถึงตอนบ่าย ค่อยพูดกับหลี่หว่านถิงว่า “ข้าคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วล่ะนะ เดี๋ยวข้าจะพาเหอเย่วออกไปเดินดูอะไรเล่นสักหน่อย!”

หลี่หว่านถิงพยักหน้า "ได้เจ้าค่ะ ข้าจะสั่งคนไปเตรียมเกี้ยวให้"

“ไม่ต้องหรอก!!” ลู่ม่านปฏิเสธ "เดิน ๆ ดูบนถนนเส้นนี้นี่ล่ะ ไม่ต้องใช้เกี้ยวก็ได้"

............

แม่สาวน้อยเหอเย่ว ผู้ต้องทนอุดอู้อยู่แต่ในบ้านมาเป็นเวลานาน ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้ออกมาข้างนอกสักครั้ง สภาพของนางเป็นเหมือนดั่งนกน้อยที่ได้บินออกจากกรงอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ม่านได้เห็นต่อหน้าต่อตาว่านางมีความสุขขนาดไหน อารมณ์ของตัวเองก็ดีขึ้นด้วยไม่น้อย

หลังจากเดินไปครู่ใหญ่ ๆ ทั้งสองก็เห็นร้านขายเครื่องประดับ ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “ ไปเถอะ เข้าไปดูกันหน่อย ข้าจะซื้อของเป็นสินสอดในงานแต่งให้”

เหอเย่วรีบโบกมือเป็นพัลวัน “ข้าไม่เอาหรอกเจ้าค่ะ”

“อะไรกัน? พี่สาวคนนี้จะให้สินสอดงานแต่งแก่น้องสาวตัวเองก็ยังไม่ได้เลยรึ?”

ลู่ม่านงัดคำว่าพี่สาวออกมาเป็นท่าไม้ตาย ทำเอาขอบตาของเหอเย่วพลันแดงเรื่อ ก่อนจะพยักหน้ารับเงียบ ๆ ลู่ม่านรู้ดีว่านางคงคิดถึงปู่กับคนในครอบครัวที่ตายไปแล้วเหล่านั้นแน่ จึงคิดว่าบางทีรอนางกลับไปแล้ว น่าจะให้เฉินจูชิงไปรับเหอซานกลับมาดีกว่า.....

หลังจากเข้าไปแล้ว ลู่ม่านก็เห็นปิ่นปักผมสีทองรูปทรงเหมือนพระจันทร์ด้ามหนึ่ง “ลองเอาอันนี้ออกมาดูหน่อยดีไหม?”

ผู้ดูแลร้านคนนั้นกุลีกุจอดีมาก เห็นดังนั้นก็รีบหยิบออกมา ลู่ม่านลองเอาไปทำท่าเทียบ ๆ เคียง ๆ บนผมของเหอเยว่แล้วพูดว่า "ไม่เลว อันนี้หยิบไว้ให้ข้าเลย!"

หลังจากหยิบออกมาแล้ว ลู่ม่านก็เดินไปเลือกต่างหูที่เข้าคู่กัน เหอเย่วรีบดึงลู่ม่านไว้แล้วพูดว่า “พี่เสี่ยวม่าน อย่าซื้ออะไรมากมายขนาดนั้นเลยเจ้าค่ะ”

“ไปไปดูที่เจ้าชอบเถอะ!” ลู่ม่านพูดอย่างจงใจ “กว่าจะได้ออกมาสักครั้งไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะ เจ้าจะไม่ไปหาซื้อของขวัญอะไรให้พี่จูชิงของเจ้าสักหน่อยเลยรึ? ไม่ต้องมาคอยตามข้าตลอดเวลาหรอก!”

เหอเย่วโดนพูดจี้ใจดำจนรู้สึกกระอักกระอ่วนไปหมด จึงทำได้แค่ต้องเดินออกไป แต่จะว่าไปนางชอบใจจี้แสนสวยอันนั้นมากจริง ๆ!