ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 316

ลู่ม่านรีบออกไป ก็เห็นเฉินจื่ออานเดินเข้ามาในสภาพเหน็ดเหนื่อยอิดโรยไปทั้งร่าง ในช่วงเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เฉินจื่ออานทั้งซูบผอมและดำคล้ำลงไปมากอย่างเห็นได้ชัด

“เสี่ยวม่าน เจ้ากลับมาแล้ว!” เมื่อเห็นลู่ม่าน เขาก็กวาดล้างความเหนื่อยล้าทิ้งไป ก่อนจะเดินเข้าไปหานางด้วยรอยยิ้ม

“อื้ม!” ลู่ม่านยิ้มพลางพูดว่า “คืนนี้ข้าจะเข้าครัว ทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้เจ้ากินเอง”

“ไม่ต้องหรอก เจ้าเดินทางมาก็เหน็ดเหนื่อยมากแล้ว พักผ่อนเยอะ ๆ เถอะนะ!” เฉินจื่ออานพูดจบ ก็หันไปมองจวงลี่จ้ง “คุณชายจวงก็มาแล้วรึ”

จวงลี่จ้งพูดว่า "สถานการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างทางที่มา พวกเราต่างได้เห็นกันหมดแล้ว ทั้งยังได้ศึกษาทำความเข้าใจสถานการณ์โดยรวมกับแม่นางลู่แล้วด้วย"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉินจื่ออานก็ถอนหายใจเฮือก “ทางนายอำเภอนั้นข้าพูดอย่างไรก็ไม่ยอมท่าเดียว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่เพียงแต่กล้าข้าวของที่อื่นจะถูกกินจนหมด แต่กระทั่งที่หมู่บ้านไป่ฮัวของเราซึ่งเดิมทีได้รับการควบคุมแล้ว ก็อาจได้รับผลกระทบซ้ำอีกครั้งไปด้วยก็ได้”

เรื่องแบบนี้ เดิมทีมันก็ส่งเสริมซึ่งกันและกันอยู่แล้ว

“เจ้าวางแผนว่าจะทำอย่างไรล่ะ?” ลู่ม่านถาม

“ช่วงหลายวันมานี้ ข้าวิ่งไปอำเภอตลอด เตรียมการกับขุนนางที่ดูแลด้านการเกษตรในแต่ละตำบลจนพร้อมแล้ว เตรียมตัวพรุ่งนี้อีกวัน พอถึงคืนพรุ่งนี้จะอาศัยช่วงที่ฟ้ามืดแล้วออกไปฉีดพ่นน้ำปูนขาว ถ้าหากเบื้องบนคาดโทษอะไรมา ข้าจะเป็นคนรับความผิดไว้ทั้งหมดเอง"

“จื่ออาน!” ลู่ม่านร้องเรียกด้วยความกังวล

“ข้าจะไปกับเจ้าเอง!” จู่ ๆ จวงลี่จ้งก็พูดขึ้นอย่างกะทันหัน “ข้ามีความสัมพันธ์อันดีกับอ๋องหนิง พวกเขาไม่กล้าทำอะไรข้าหรอก”

ลู่ม่านถึงยอมพยักหน้า "แบบนี้ก็ดีนะ" เพราะถึงอย่างไร ตัวเฉินจื่ออานทางนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวใจได้แน่นอนแล้ว ถ้าหากทางจวงลี่จ้งเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา อ๋องหนิงย่อมคิดหาวิธีจัดการให้อย่างแน่นอน

หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าวก่อน ออกเดินทางกันไปเลยทั้งอย่างนั้น

ลู่ม่านอยู่คนเดียวก็ไม่มีกะจิตกะใจทำอาหารแล้ว จึงกลับไปขนย้ายข้าวของที่นำกลับมาครั้งนี้เข้าไปในบ้าน แล้วจัดเรียงใหม่ให้เรียบร้อย

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ระหว่างที่นอนอยู่บนเตียงคนเดียว ก็นึกถึงกาฝักบัวรดน้ำที่ใช้ฉีดพ่นยาฆ่าแมลงที่นิยมใช้กันในยุคปัจจุบันขึ้นมาได้

เป็นกาฝักบัวรดน้ำแบบที่ด้านหลังมีด้ามจับ มีไว้สำหรับกดอัดแรงดันโดยเฉพาะ หลังจากกดลงไปแล้ว ก็จะเปิดฝาด้านหน้าออก เท่านี้ก็สามารถฉีดพ่นยาฆ่าแมลงได้แล้ว

ตอนนี้พวกเฉินจื่ออานต่างก็ใช้ถังน้ำหรือไม่ก็อ่าง มากระจายยาฆ่าแมลงไปก่อน ถ้ามีของแบบนั้น เวลาจะใช้คงสะดวกขึ้นกว่าเดิมมากเลยใช่ไหมล่ะ?

เมื่อคิดได้ดังนี้ ลู่ม่านก็หยิบสมุดบันทึกกับปากกาออกมาตั้งใจว่าจะวาดรูป แต่ลู่ม่านรู้แค่หลักการใช้งานฝักบัว แต่กลับไม่เคยเห็นโครงสร้างภายในของมันมาก่อน แล้วจู่ ๆ จะวาดให้ผลลัพธ์ออกมาตามที่มันเป็นได้ยังไงล่ะ?

หลังจากคิดไปคิดมา ก็ทิ้งตัวฟุบคว่ำลงกับโต๊ะแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้นเลย

ระหว่างที่กำลังสะลึมสะลือ อ้อมแขนอันคุ้นเคยก็อุ้มนางขึ้นแล้วเดินตรงไปที่เตียง เมื่อลู่ม่านลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าที่ยังไม่ได้โกนหนวดเคราของเฉินจื่ออาน พอหันมองออกไปข้างนอกอีกครั้ง ก็เป็นยามเช้าแล้ว

“ตื่นแล้วรึ? ยังเช้าอยู่เลย เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะ!” เฉินจื่ออานพูด

“อื้ม!” ลู่ม่านตอบรับด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแล้วหลับตาลง รู้สึกได้ว่าเฉินจื่ออานอุ้มนางมาวางลงบนเตียง จากนั้นก็ช่วยห่มผ้าห่มให้นาง

เมื่อรู้สึกว่าเฉินจื่ออานจะออกไปอีกแล้ว ลู่ม่านก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง “จื่ออาน เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

“แต่ละอำเภอกำลังเตรียมการกันหมดแล้ว พอคุณชายจวงเข้าร่วมด้วย ก็ช่วยได้ไม่น้อยเลยทีเดียว เดิมทีข้ายังคิดอยู่เลยว่าคืนนี้ทั้งคืนก็อาจจะยังทำไม่เสร็จ แต่พอมาดูตอนนี้แล้ว เหมือนว่าจะเตรียมการได้พอสมควรแล้วล่ะ”

“แต่ชาวบ้านพวกนั้น....” ลู่ม่านเคยเห็นกับตามาก่อน กลุ่มคนที่ไม่มีความรู้แต่ก็ไม่ยอมเปิดหูเปิดตายอมรับสิ่งใหม่ ๆ ถ้าต้องการจะโน้มน้าวพวกเขา ก็จำเป็นต้องใช้ความพยายามอย่างมาก

พลังความคิดของเฉินจื่ออานที่สามารถคิดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ มันทำให้ลู่ม่านทั้งตื่นเต้นทั้งประหลาดใจมากจริง ๆ เมื่อได้ความชัดเจนในตอนท้าย มาจนถึงตอนนี้ เฉินจื่ออานสามารถคิดถึงบรรดาสิ่งประดิษฐ์ใหม่ ๆ เหล่านั้นไปพร้อม ๆ กับนางได้แล้ว

ผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่นางปั้นขึ้นมาเองกับมือ ชั่วขณะนั้นลู่ม่านอดบังเกิดความรู้สึกภาคภูมิใจจากก้นบึ้งของหัวใจขึ้นมาไม่ได้จริง ๆ

“แต่ส่วนท่อที่ใช้เป็นส่วนให้มือจับยึดมันทำออกมาไม่ได้น่ะสิ!” ลู่ม่านค้าน ในยุคนี้ยังมีข้อจำกัดอีกมากมายนับไม่ถ้วนจริง ๆ!

แต่ลู่ม่านกลับคิดไปอีกวิธีหนึ่ง “อันที่จริง พวกเราสามารถมองข้ามถังนี้ไปเลยก็ได้ไม่ใช่รึ? ใช้เป็นท่อของลำไม้ไผ่โดยตรง ต่อเข้ากับข้างสระที่บรรจุน้ำปูนขาว แล้วสูบน้ำเข้าท่อด้วยวิธีการแบบเดียวกับกังหันน้ำ จากนั้นก็ควบคุมมันโดยตรงด้วยการฉีดพ่นลงไปในนาข้าวได้เลย ?”

ถ้าแบบนี้น่าจะพอทำได้ เฉินจื่ออานก็พยักหน้าเห็นด้วย "ถูกแล้ว ถ้าใช้วิธีนี้ล่ะก็ จะสามารถประหยัดเวลาเดินทางไป ๆ กลับ ๆ ได้มากทีเดียว นอกจากนี้ ของอะไรอย่างพวกกังหันวิดน้ำก็มีขายในตำบลอยู่ เหลือแค่หาท่อที่เหมาะ ๆ มาก็ทำได้แล้ว"

หลังจากคิดได้ชัดเจนแจ่มแจ้งดีแล้ว เฉินจื่ออานก็เริ่มนั่งไม่ติดที่ “เสี่ยวม่าน เจ้าไปพักผ่อนอีกหน่อยเถอะ ข้าจะเข้าไปดูในตำบลหน่อย อาศัยที่ตอนนี้ยังมีเวลาอีกนานพอสมควร ประกอบของให้เรียบร้อยเสียก่อน คืนนี้ก็ใช้ได้แล้ว!”

“พักผ่อนก่อนเถอะ!” ลู่ม่านรีบรั้งตัวเขาไว้ “เมื่อคืนเจ้าก็ไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว นอนก่อนสักสองชั่วยามเถอะนะ”

พูดจบ นางก็ก้าวฉับ ๆ เดินตรงเข้าไป แล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอของเฉินจื่ออานทันที

เฉินจื่ออานไม่สามารถต้านทานการรุกเข้าหาของลู่ม่านในลักษณะนี้ได้ จึงอุ้มนางกลับไปที่เตียงแล้วซบหลับสนิทลงไปในอ้อมแขนของนาง

เมื่อเห็นว่าเขาหลับไปแล้ว ลู่ม่านก็ลุกขึ้นก่อนจะวาดรูปความคิดเมื่อครู่ออกมา แล้วส่งไปให้เหอเย่ว “เจ้าไปสั่งทำของชิ้นนี้ที่ตัวตำบลหน่อย บอกแค่ว่าช่วงบ่าย ๆ จื่ออานจะไปรับ!”

“เจ้าค่ะ!” เหอเย่วรับของได้ก็ออกไปทันที ลู่ม่านยืนอยู่ข้างนอกครู่หนึ่ง ค่อยหันกายเดินกลับ แล้วปีนกลับขึ้นไปบนเตียงใหม่

จากนั้น ก็มุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเฉินจื่ออาน แล้วหลับตาลงอีกครั้ง