ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 319

กองครีมทาหน้ากองอยู่ข้างหน้าลู่ม่านเหมือนภูเขาลูกย่อม ๆ แต่ลู่ม่านกลับรู้สึกว่ามันยังไม่พอ

เหตุผลหลักคือตอนนี้ของพวกนี้ มันสามารถหาซื้อข้างนอกได้แล้ว แต่ถ้าหากมีของอย่างอื่นที่ข้างนอกไม่มีวางขายล่ะ? เมื่อคิดได้อย่างนี้ ลู่ม่านก็รีบถามขึ้นอีกครั้งว่า “น้ำมันหอมระเหยพวกนั้นของข้ายังมีอยู่หรือไม่?”

“มีเจ้าค่ะ!” เหอเย่วตอบ

“ขนเอาไปไว้ที่ห้องเล็กให้หมด! ยังมีพวกครีมทาหน้าเหล่านี้ เจ้าไปหากล่องที่สวย ๆ มาบรรจุมันให้เรียบร้อย.....” ชะงักไปครู่หนึ่ง ลู่ม่านก็พูดขึ้นอีกว่า “กล่องของขวัญที่ใส่แยมเมื่อปีที่แล้ว กล่องไม้นั่นยังมีอยู่สินะ? ไปเอาออกมาทำความสะอาดให้ดี แล้วใส่ผ้าต่วนลงไป”

การบรรจุแพ็คเกจในลักษณะนี้ ไม่เหมือนกับพวกสินค้าแบรนด์ไฮเอนด์ในยุคปัจจุบันหรอกเหรอ? สิ่งที่ลู่ม่านต้องการคือผลลัพธ์แบบนี้นี่แหล่ะ

เหอเย่วรีบไปทำตามคำสั่งทันที ส่วนลู่ม่านเดินไปที่ห้องเล็กเพื่อจัดการข้าวของ นางคิดไว้แล้ว ลองจับเล็กผสมน้อยอีกหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะทำน้ำหอมออกมาได้อีกอย่างด้วย

ถ้าจะค่อย ๆ จับคู่ส่วนผสมอย่างช้าๆ เอาตอนนี้คงไม่ทันเวลาแน่ เมื่อครู่นี้ลู่ม่านเพิ่งจะผุดความคิดขึ้นมาได้ว่า ตอนแรกที่เริ่มทำธุรกิจ นางเคยได้ยินเด็กสาวที่มาใหม่พูดว่า หลังจากใช้กลีบดอกไม้ที่ตัวเองชอบมาแช่ลงในแอลกอฮอล์แล้ว ผลที่ได้จะมีประสิทธิภาพที่น่าทึ่งอย่างมาก

ลู่ม่านเตรียมใจจะปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมแล้วตอนนี้ ลองดูก่อนสักตั้งแล้วกัน

ลู่ม่านนำกลีบดอกไม้ที่เอากลับมาก่อนหน้านี้ออกมา แน่นอนว่าตอนนี้มันได้กลายสภาพเป็นดอกไม้แห้งไปแล้ว จากนั้น จึงเลือกกลีบดอกกุหลาบแห้งที่ลู่ม่านคิดว่ามีกลิ่นไม่เลวขึ้นมาจำนวนหนึ่งจากในนั้น

จากนั้นก็ไปเอาเหล้าที่หลิวซื่อให้มาครั้งก่อนออกมา เดิมทีถ้าจะพูดตามหลักการอย่างเข้มงวดเลย จำเป็นต้องใช้แอลกอฮอล์ซึ่งใช้กันในการรักษาและการแพทย์ แต่เพราะในยุคนี้ไม่มี อีกทั้งเหล้าที่หลิวซื่อให้มานั้นมีความบริสุทธิ์สูง เป็นเหล้าที่ทำจากเมล็ดพืช ดังนั้นถ้าฝืนหน่อยก็พอจะบังคับทำออกมาเป็นแอลกอฮอล์ได้

อันดับแรก ต้องเก็บพวกสิ่งเจือปนในกลีบดอกไม้แห้งออกมาให้หมดก่อน จากนั้นค่อยเติมแอลกอฮอล์ลงไปให้ถึง 90%

หลังจากแช่น้ำแล้ว ลู่ม่านก็รอให้ผ่านไปครู่หนึ่งค่อยไปหยิบออกมาดมกลิ่น แต่ก็ไม่มีผลอะไร ลู่ม่านคิดว่า การแช่น้ำตรง ๆ ในลักษณะนี้ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ทำได้สำเร็จในช่วงเวลาสั้น ๆ เหมือนว่าก่อนหน้านี้เด็กสาวคนนั้นจะพูดว่า อย่างน้อยต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งคืน.....

ลู่ม่านมองดูเวลา ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายแล้ว ไม่สู้รอจนถึงพรุ่งนี้เช้าค่อยมาดูผลอีกทีน่าจะดีกว่าไหม?

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ เหอเย่วก็เข้ามา ยื่นกล่องที่บรรจุเรียบร้อยส่งให้ลู่ม่าน

ตอนนี้เหอเย่วอยู่กับลู่ม่านมานานพอสมควรแล้ว เวลาจะทำอะไร ก็เริ่มมีสไตล์แบบเดียวกับลู่ม่านบ้างแล้ว วิสัยทัศน์ของนางก็ไม่เลว โดยพื้นฐานแล้วลู่ม่านรู้สึกพอใจทีเดียว

แต่หลังจากคิดดูแล้ว ลู่ม่านยังไปหยิบขวดอีกสองใบออกมา ทำแม่พิมพ์ด้านในเป็นขวดแบบกำหนดเอง ใบหนึ่งเป็นขวดแบบธรรมดา ส่วนอีกใบหนึ่งมีรูปแบบของขวดที่ใช้ใส่น้ำหอม

แบบนี้ ไม่ยิ่งทำให้ดูล้ำค่าหรูหรามีระดับมากขึ้นหรอกเหรอ? เพราะยังไงของหายากก็ต้องแพงกว่าของที่หาได้ทั่วไปเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว เหอเย่วก็มองดูตำแหน่งของขวดเปล่าด้วยความสงสัย "ที่นี่คือ?"

ลู่ม่านพูดเรียบ ๆ ว่า "เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าก็ได้รู้แล้วล่ะ"

เนื่องจากเฉินจื่ออานไม่อยู่บ้าน คนในบ้านก็ไม่มีกะจิตกะใจอยากกินอะไรเท่าไหร่ หลังจากหากินอะไรง่าย ๆ เสร็จ ลู่ม่านก็เรียกเหอเย่วมาถามอีกครั้งว่า “ข้าจำได้ว่าหลังหมู่บ้านมีผีเสื้อเยอะมากสินะ?”

เหอเย่วตกตะลึง “พี่เสี่ยวม่าน เป็นอะไรไปน่ะ?” เวลาแบบนี้ยังมีกะจิตกะใจไปจับผีเสื้ออีกรึ?

“เจ้าไปหาของมาใส่ แล้วตามข้าไปจับมาสักจำนวนหนึ่งเร็วเข้า!”

เมื่อเหอเย่วเห็นว่านางยืนหยัดในความตั้งใจขนาดนั้น จึงไปหาตะกร้าไม้ไผ่สานที่ด้านบนมีฝาปิดแบบระบายอากาศได้มาใบหนึ่ง แล้วตามลู่ม่านออกไป

ในช่วงฤดูกาลนี้ บรรดาดอกไม้ที่หลังภูเขาต่างกำลังเบ่งบานอวดสีสันเต็มที่ จึงมีผีเสื้อมากมาย ติดแค่ว่าเมื่อไม่มีเครื่องมือที่ใช้จับได้ มันก็จะยากพอสมควร

จนสุดท้าย เหอเย่วก็พูดขึ้นว่า “ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่ข้ายังอยู่ในบ้านเกิด ช่วงเวลาหย่าม ๆ ตาที่ท้องฟ้าใกล้มืด พวกผีเสื้อกับแมลงปอจะไปเกาะอยู่ตามริมรั้ว รอให้ถึงเวลานั้น พวกเราก็แค่เดินเข้าไปคีบปีกพวกมันไว้ก็จับได้แล้วล่ะ"

ลู่ม่านพยักหน้า เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ก็ตามเหอเย่วไปมองหารั้วไม้สักแห่งหนึ่ง แล้วเฝ้ารอกันอยู่ที่นั่น

แน่นอนว่าเมื่อถึงช่วงค่ำ ก็เป็นเหมือนกับที่เหอเย่วพูดไว้จริง ๆ สุดท้ายก็เก็บผีเสื้อสวย ๆ มาได้ ก่อนจะพากันกลับไปด้วยความพออกพอใจ

ลู่ม่านไม่ตอบ แต่หยดน้ำหอมสองหยดที่ตัวเองเพิ่งทำเสร็จลงไปในฝ่ามือของเหอเย่ว “เจ้าลองทาที่คอกับข้อมือแล้วดมกลิ่นดูหน่อย”

เหอเย่วถูกกลิ่นหอมเหล่านั้นดึงดูดจนหลงใหล ได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าลงสูดดมกลิ่นเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ ๆ "หอมเหลือเกิน!"

จากนั้น ก็ลูบ ๆ แตะ ๆ ไปที่ลำคอและข้อมืออย่างรวดเร็วตามคำแนะนำของลู่ม่าน "เย็น ๆ ชื้น ๆ ทั้งยังมีกลิ่นหอมด้วย นี่มันคืออะไรหรือเจ้าคะ?"

“เจ้าตั้งใจรับกลิ่นดี ๆ รู้สึกหรือไม่ว่ามันมีกลิ่นหอมหลายกลิ่นปะปนกัน?”

เหอเย่วหลับตาลง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “เหมือนว่าจะมีกลิ่นของดอกกุหลาบ แล้วก็ยังมีกานพลูด้วย? กุหลาบป่า?”

แม่สาวน้อยคนนี้ได้กลิ่นแล้วจริง ๆ ทั้งหมดล้วนทำมาจากบรรดาน้ำมันหอมระเหยที่ลู่ม่านเคยทำไว้ก่อนหน้านี้

“เทียบกับเครื่องหอมเป็นอย่างไรบ้าง?” ลู่ม่านถาม

"แน่นอนว่าต้องดีกว่ากันมากเลยสิเจ้าคะ เครื่องหอมจะอย่างไรก็ต้องมีกลิ่นควันติดมาด้วยเสมอ ไม่ดีเจ้าค่ะ"

หลังได้รับคำยืนยันของคนประจำพื้นถิ่น ในที่สุดลู่ม่านก็รู้สึกวางใจลงไปได้บ้าง “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว” พูดจบ นางก็วางขวดใบหนึ่งที่บรรจุของไว้เรียบร้อยลงไปในกล่องไม้

เหอเย่วกะพริบตามองปริบ ๆ “แม่นาง นี่ท่านจะ?”

“เอาไปให้คน เจ้าไปกับข้า!” ลู่ม่านพูดจบ ก็ทั้งดึงทั้งลากตัวเหอเย่วให้ตามมา เหอเย่วจึงต้องรีบไปเตรียมรถ จากนั้นทั้งสองคนก็ออกไปพร้อมกัน

เมื่ออยู่ระหว่างทาง ลู่ม่านค่อยบอกเรื่องของมู่หรงเซี่ยให้เหอเย่วฟัง "มู่หรงเซี่ยคนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นคู่หมายที่ซวนเหวินลี่ค่อนข้างจะประจบเอาใจอยู่พอสมควร ถ้าข้าสามารถยืมมือนางได้สำเร็จ ช่วงหลายวันนี้ที่จื่ออานต้องอยู่ในคุก ก็คงจะไม่ลำบากเท่าไหร่แล้ว"

เหอเย่วพยักหน้า “ข้าแค่รู้สึกว่า ของดี ๆ แบบนี้ต้องมายกให้กับคนเลว ๆ พวกนั้น ออกจะสิ้นเปลืองไปโดยเปล่าประโยชน์จริง ๆ เลยเจ้าค่ะ”