ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 32

ผู้ช่วยหมอพยักหน้า “มี พอดีวันนี้ท่านหมอฟางตรวจรักษาคนจนค่ำจึงนอนอยู่หลังร้าน ข้าจะไปเรียกให้เดี๋ยวนี้”

ทุกอย่างราบรื่นมาก เมื่อครู่ตอนที่ลู่ม่านร้อนใจมากแต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา แต่ว่าตอนนี้ นางรู้สึกจมูกตื้อตันขึ้นมา รีบพูดว่า

“ขอบใจเจ้ามาก”

“แม่นางไม่ต้องเกรงใจ ท่านเป็นเพื่อนของท่านอู่ พวกเราร้านยาฉืออานเห็นคนใกล้ตายแล้วจะไม่ช่วยได้อย่างไร”พูดจบแล้ว เขาก็เดินเข้าไป

คิดไม่ถึงว่าท่านอู๋จะมีเกียรติถึงเพียงนี้ เห็นทีคงไม่ใช่แค่นักปรุงยาธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

เพียงแต่ ตอนนี้ลู่ม่านไม่มีเวลาสนใจขนาดนั้น

หมอฟางออกมาเร็วมาก เห็นอาการของเฉินจื่ออาน เขาก็สะดุ้งตกใจ โดยเฉพาะตอนที่อยู่ใต้แสงไฟ ร่องรอยเลือดมากมาย ดูแล้วก็ต้องตกใจ

รีบเข้าไปตรวจดู เขาจึงเช็ดเหงื่อออกและพูดว่า“คนไข้ได้รับบาดเจ็บที่ขา ”

“หมายความว่า ไม่อันตรายถึงชีวิตใช่หรือไม่”ลู่ม่านถาม

“ใช่ ”หมอฟางพยักหน้า ลังเลไปชั่วครู่แล้วพูดขึ้นว่า “เพียงแต่ ดูขาของเขาแล้ว ภายหน้าอาจทิ้งข้อบกพร่องเอาไว้”

“อะไรนะ”เฉินจื่อฉายร้องขึ้นอย่างตกใจ “ท่านหมอ ไม่มีวิธีการอื่นแล้วหรือ”

หมอฟางส่ายหน้า “คนในครอบครัวเตรียมใจไว้บ้างก็ดี”

เพิ่งจะพูดจบ สายตาทั้งหมดต่างก็มองไปที่ลู่ม่าน ต้องรู้ว่า ลู่ม่านนั้นก่อนหน้านี้เอาแต่ทะเลาะจะหย่ากับเฉินจื่ออานตลอด ตอนนี้เฉินจื่ออานได้รับบาดเจ็บที่ขา พวกเขาต่างก็กำลังคิดว่า ครั้งนี้ ลู่ม่านจะจากไปใช่หรือไม่

ลู่ม่านรู้ความคิดของพวกเขา แต่นางไม่ได้สนใจพวกเขา ได้แต่เดินไปข้างๆเฉินจื่ออานอย่างเงียบๆและกุมมือเขาเอาไว้ คนอื่นๆที่เห็นเช่นนี้ต่างก็ออกไปด้านนอก

หลังจากที่หมอฟางทำความสะอาดแผลที่ขาของเฉินจื่ออานแล้ว ก็พันแผลให้เขาแล้วจึงไปดูอาการของเฉินจื่อคัง เฉินจื่อคังนั้นบาดเจ็บแค่ภายนอก ไม่ได้เป็นอะไรมาก

เพียงแต่ ตลอดทั้งคืนนั้นก็ไม่ได้เข้าไปดูเฉินจื่ออานเลยแม้แต่น้อย

การกระทำเช่นนี้ เหยาซื่อก็ตำหนิเล็กน้อย พูดเสียงพึมพำที่ข้างหูของลู่ม่าน “ไหนว่ากันว่าจื่อคังของบ้านเฉินมีมารยาทที่สุด ที่ไหนได้ อย่างไรเสียจื่ออานก็ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ คืนนี้ทั้งคืน ไม่เห็นเขาพูดอะไรเลย”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

ความห่วงใยเสแสร้งจอมปลอม นางดูแล้วก็รู้สึกสะอิดสะเอียน

เหยาซื่อรู้ ลู่ม่านอารมณ์ไม่ดี จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

คนในหมู่บ้าน เห็นว่าสถานการณ์ไม่น่าเป็นห่วงแล้ว ต่างก็เดินทางกลับ หวังเอ้อร์หนิวเห็นลู่ม่านอยู่ที่นี่คนเดียว จึงให้เหยาซื่ออยู่เป็นเพื่อนที่นี่คอยดูแลอีกคน

สามพี่น้องบ้านเฉินก็ไม่ได้กลับไป ต่างก็รออยู่ในโถงใหญ่ของร้านยา

ตลอดทั้งคืนนี้ เฉินจื่ออานไม่ฟื้นขึ้นมาเลย ลู่ม่านเฝ้าอยู่ข้างเตียงตลอด จ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขา

ในสมองกำลังหวนนึกถึงภาพมากมายหลังจากที่มาที่นี่ ที่เกี่ยวกับเฉินจื่ออานนั้นล้วนเป็นความอดทนและรักทะนุถนอมต่อนาง จากยุคที่ลู่ม่านจากมาและมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่หลายปี ไม่เคยมีใครดีกับนางเท่ากับเฉินจื่ออานมาก่อนเลย

“จื่ออาน ไม่เป็นไร แม้ว่าขาของท่านจะไม่ดีขึ้น ก็ไม่เป็นไร ”ขอเพียงภรรยาของเจ้ายังอยู่ ครอบครัวของพวกเราก็ยังคงอยู่

ลู่ม่านพูดจบ ก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้เฉินจื่ออานอีกหนึ่งรอบ ค่อยพิงลงข้างเตียงนอนหลับไป

ไม่รู้ว่านอนหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกได้ว่ามีคนยื่นมือมาจับนิ้วมือของนางเอาไว้ นางรีบลืมตาตื่นขึ้น ประสานเข้ากับสายตาเป็นห่วงของเฉินจื่ออานพอดี

“จื่ออาน เจ้าตื่นแล้ว”ลู่ม่านดีใจ “เจ้าจะดื่มน้ำหรือไม่ ข้าจะไปเอามาให้”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็ลุกขึ้น ตรงประตูมีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมา

จากนั้น ก็เป็นเสียงร้องไห้โหยหวนของเฉินหลี่ซื่อดังขึ้น “จื่อคังของแม่ คงตกใจมากสินะ มือก็ได้รับบาดเจ็บ ถ้ากระทบต่อการเขียนบทความจะทำอย่างไร”

เฉินจื่อฉายพูดว่า “ท่านแม่ วางใจได้ ท่านหมอบอกแล้วว่า แค่บาดเจ็บภายนอก”

“สายตาของท่านหมอมองไม่เห็นข้างในเสียหน่อย เขารู้ได้อย่างไรว่าเจ็บแค่ภายนอก……”เดิมทีเสียงของเฉินหลี่ซื่อก็ดังอยู่แล้ว ตอนนี้คนข้างนอกก็มีมาก ท่านหมอทั้งหลายต่างก็ขมวดคิ้วขึ้นมา