ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 321

เป็นหญิงสาวที่เติบโตมาในครอบครัวใหญ่ ย่อมไม่อ่อนแอเหมือนกระต่ายน้อยแน่นอน จึงไม่ได้คิดอย่างไร้เดียงสาว่าลู่ม่านแค่มามอบของขวัญเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องในวันนั้น ทั้งๆที่ตัวนางเองเป็นคนจำผิดจนทำให้เกิดปัญหาขึ้น

เดิมที นางไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน แต่ว่าสิ่งที่ลู่ม่านมอบให้ในตอนนี้ทำให้นางรู้สึกถูกใจมาก วันหลังหากต้องการอีก เกรงว่าคงต้องไปมาหาสู่ลู่ม่านให้มากขึ้น

จึงได้แต่ยอมบอกออกไป

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหอเยว่นับว่าคลายใจลงไปเปลาะหนึ่ง มองลู่ม่านอย่างดีใจ

ลู่ม่านจึงพูดขึ้นว่า “ได้ยินมาว่าคุณหนูมู่หรงเป็นคนรักความเป็นธรรมมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อเห็นความไม่ยุติธรรมเกิดขึ้นย่อมไม่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่”

จุ๊ ลู่ม่านพูดประโยคนี้ได้สวยงามงาม ประเดี๋ยวมู่หรงเซี่ยไม่อยากจะตกลงก็คงจะทำไม่ได้แล้ว เพราะถ้าไม่ตอบตกลงก็แสดงว่าไม่ได้เป็นคนรักความเป็นธรรม

มู่หรงเซี่ยกลับฟังไม่ออกถึงความหมายที่แฝงในคำพูด กลับคิดว่าลู่ม่านกำลังชื่นชมนาง จึงพูดยิ้มๆว่า “เจ้าว่ามาเถอะ”

“คืออย่างนี้”ลู่ม่านสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “สามีข้าก็คือใต้เท้าซือหนงของอำเภอนี้ เมื่อหลายคืนก่อนได้เข้าไปช่วยแก้ไขปัญหาโรคระบาดแมลงในทุ่งนา ไม่ระวังถูกคนของตุลาการจับตัวไปแล้ว”

มู่หรงเซี่ยเลิกคิ้วขึ้น “เรื่องของตุลาการ แม่นางลู่มาหาผิดคนแล้วกระมัง”

“ไม่ผิด”ลู่ม่านเอ่ยอย่างมั่นใจ “ผู้บัญชาการมู่หรงเป็นเทพอารักษ์คุ้มครองอำเภอนี้ คำพูดของตระกูลมู่หรงย่อมต้องมีผลต่อตุลาการอยู่แล้ว”

มู่หรงเซี่ยหัวเราะเบาๆ แล้วสูดดมน้ำหอมที่อยู่ในมืออีกครั้ง“แม่นางลู่ไม่ไปหาผู้ว่าการอำเภอแต่กลับมาหาข้า คงไม่ใช่เพราะผู้ว่าการอำเภอโง่เขลาเบาปัญญาเกินไปหรอกกระมัง”

มู่หรงเซี่ยคนนี้ถูกพ่อของนางจับให้หมั้นหมายกับซวนเหวินลี่ แม้ว่าซวนเหวินลี่จะไม่เลว แต่หลังจากที่ได้คลุกคลีกับคนที่เขาเรียกว่าญาติแล้ว ก็รู้สึกไม่ค่อยชอบ เพราะฉะนั้นการที่ลู่ม่านเอ่ยขึ้นตอนนี้ ก็ทำให้นางอดที่จะพึมพำออกมาไม่ได้

แน่นอนว่าจะพูดว่าไม่ดีก็ไม่ได้ ถ้าหากมู่หรงเซี่ยตัดความสัมพันธ์กับซวนเหวินลี่นางจะไปหาใคร

“จะเป็นไปได้อย่างไร ใต้เท้ามีเรื่องให้จัดการมากมายในแต่ละวัน และช่วงนี้ศาลตุลาการก็กำลังทำการตรวจสอบ คุณหนูท่านไม่ต้องผ่านใต้เท้า แต่คุยกับคนที่อยู่ในคุกโดยตรง ขอให้สามีข้ามีชีวิตอยู่ในคุกอย่างดีก็พอ สามีข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ รอให้ผ่านไปอีกสักพัก หลังจากตรวจสอบเสร็จแล้ว ใต้เท้ารู้ความจริง ต้องปล่อยสามีข้าออกมาแน่”

มู่หรงเซี่ยได้ยินแล้ว ก็พยักหน้า “ก็แค่เรื่องเล็กน้อย ข้าตกลง”

“ขอบคุณคุณหนูมู่หรงมาก”ลู่ม่านเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ

มู่หรงเซี่ยก็ไม่ยืดเยื้อ พูดจบก็หันหลังไปเอ่ยกับสาวรับใช้ว่า “เจ้าไป ไปคุยกับหัวหน้าดูแลคุกคนนั้น อย่าละเลยในการเฉินซือหนงอย่างเด็ดขาด ต้องดูแลอย่างดี”

“เจ้าค่ะ”สาวรับใช้คนนั้นมองขวดน้ำหอมในมือของมู่หรงเซี่ยอย่างอาลัยอาวรณ์ หมุนตัวเดินจากไป

มู่หรงเซี่ยจึงมองไปทางลู่ม่าน พูดเสียงเบาๆว่า “ขวดเล็กเช่นนี้ ถ้าหากพรมไปบนเสื้อผ้า คงใช้ได้ไม่เกินสองวัน”

ลู่ม่านรีบเดินเข้าไปพูดว่า “แน่นอนว่าไม่ต้องพรมลงไปโดยตรง น้ำมันหอมระเหยนี้หอมมาก คุณหนูแค่แต้มไปที่ข้อมือและลำคอเพียงนิดหน่อยเท่านั้นก็สามารถหอมได้ตลอดทั้งวันแล้ว”

“อัศจรรย์ขนาดนั้นเชียว” มู่หรงเซี่ยพูดยิ้มๆ “เช่นนั้นก็หมายความว่า วันหลังก็ไม่ต้องใช้เครื่องหอมแล้ว”

“ใช่”ลู่ม่านพูด

มู่หรงเซี่ยถามคำถามอีกหลายคำถาม ลู่ม่านตอบทุกคำถามแล้ว จึงปล่อยให้ลู่ม่านออกไป

ลู่ม่านไม่วางใจ พอดีกับที่เห็นว่าสาวใช้คนเมื่อครู่กลับมาแล้ว ลู่ม่านจึงเรียกตัวนางเอาไว้ “เมื่อครู่เห็นว่าเจ้าชอบน้ำหอม วันนี้รีบออกจากบ้านจึงไม่ได้พกมามาก พรุ่งนี้ที่หน้าประตูศาลตุลาการ ข้าจะเอาไปให้เจ้า”

สาวใช้คนนั้นปฏิเสธ “ไม่ดีกระมัง คุณหนูของพวกเราไม่ชอบให้คนอื่นใช้ของเหมือนกับนาง”