ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 322

ลู่ม่านเข้ามาในคุกเป็นครั้งแรก ให้ความรู้สึกแตกต่างกับคุกในยุคปัจจุบันอย่างสิ้นเชิง

มีกลิ่นเหม็นอับ และมืดสลัว เมื่อเข้าไปก็ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก

หลังจากที่หัวหน้าผู้คุมได้รับเงินไป ก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้น นำทางลู่ม่านไปยังหน้าห้องขังของเฉินจื่ออานด้วยตนเอง อีกทั้งยังช่วยเปิดประตูห้องขังให้ด้วย

“แม่นาง พวกท่านค่อยๆคุยกันไปก่อน หากมีคนมา ข้าค่อยมาเรียกท่าน”

ลู่ม่านกล่าวขอบคุณแล้วจึงหันไปมองเฉินจื่ออาน “จื่ออาน”

“เสี่ยวม่าน เจ้าเข้ามาได้อย่างไร”เฉินจื่ออานเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยนัก “ที่นี่อันตราย เจ้ารีบออกไปเถอะ”

“ไม่เป็นไร”ลู่ม่านเอ่ยอย่างมั่นใจ แล้วมองใบหน้าของเฉินจื่ออาน ยังคงมีรอยแผลอยู่บ้าง แต่น่าจะได้รับการรักษามาแล้ว

“พวกเขาทำร้ายท่านหรือ”ลู่ม่านรู้สึกเย็นวาบในใจ โชคดีที่นางไปหามู่หรงเซี่ย ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าวันนี้เฉินจื่ออานจะตกอยู่ในสภาพเช่นไร

“ไม่เป็นไรแล้ว”เฉินจื่ออานพูด “แค่แผลภายนอกเท่านั้น”

ลู่ม่านสำรวจดูอย่างละเอียดแล้วจึงแน่ใจว่าเป็นแค่แผลภายนอก เห็นทีตอนที่พวกเขาเพิ่งจะได้รับคำสั่ง คงไม่ทันได้ยั้งมือ

“ที่นาเป็นอย่างไรบ้าง”เฉินจื่ออานถามขึ้นอย่างร้อนใจ

ในเวลาอย่างนี้ ในใจเขายังคงคิดถึงเรื่องการเกษตร ลู่ม่านอดไม่ได้ที่อยากจะด่าเขาว่าเจ้าทึ่ม แต่สุดท้ายก็ด่าไม่ออก

ได้แต่บอกว่า “ไม่เป็นไรแล้ว วันนั้นท่านกับซือหนงทั่วทั้งอำเภอได้ร่วมมือกันพ่นน้ำปูนใสไปยังทุ่งนาทั่วเมืองแล้วมิใช่หรือ”

เฉินจื่ออานจึงคลายใจไปได้เปลาะหนึ่ง “เช่นนั้นก็ดี ”

“ดีอะไรกันเล่า”ลู่ม่านบ่น “ท่านไม่คิดบ้างหรือว่าตนเองจะทำอย่างไรดี”

“ข้ามีเจ้าอยู่ทั้งคนไม่ใช่หรือ”ทันใดนั้นเฉินจื่ออานก็พูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม

“ท่านทำเช่นนี้จะสูญเสียข้าไปได้ง่ายมากนะ”ลู่ม่านพูด ที่จริงตอนที่นางพูดประโยคนี้ เพียงแค่นึกขึ้นได้อย่างกะทันหันว่าคนในยุคปัจจุบันมากมายต่างก็ชอบพูดประโยคนี้ นับว่าเป็นคำพูดขำขันกระมัง

แต่เฉินจื่ออานกลับจริงจังมาก “เสี่ยวม่าน เจ้าโกรธหรือ”

ลู่ม่านทำหน้าบึ้งพร้อมพยักหน้า “แล้วท่านเห็นว่าอย่างไร ตั้งแต่แต่งงานกับท่าน ข้าต้องใช้ชีวิตอกสั่นขวัญแขวนทุกวัน”

เฉินจื่ออานรู้สึกผิดในใจเป็นอย่างยิ่ง “เสี่ยวม่าน ข้าขอโทษ ข้าสัญญา หลังจากนี้ข้าจะระวังตัวให้มาก ปกป้องตัวเองให้ดี ไม่ให้เจ้าต้องลำบากใจอีก”

“ถ้าหากท่านหลอกข้า ท่านก็เป็นลูกหมา”ลู่ม่านพูดอย่างแง่งอน

“ได้”เฉินจื่ออานพูด และพูดต่อว่า “เจ้ารีบกลับไปเถอะ เจ้าให้คนไปดูแลท่านพ่อให้ดีด้วย”

“ท่านวางใจเถอะ ท่านเองก็ต้องระวังตัวด้วย คุณชายจวงบอกว่า เขาได้ติดต่อกับทางเมืองหลวงแล้ว ไม่ช้าท่านได้รับการช่วยเหลือแน่”

หัวหน้าผู้คุมพุ่งออกมาจากทางด้านนอกพลางร้องขึ้นว่า“แม่นาง รีบไปเถอะ มีคนมาแล้ว ”

เฉินจื่ออานจึงผลักลู่ม่านออกไป “รีบไปเถอะ”

ลู่ม่านพยักหน้า แต่พอไปถึงหน้าประตู ก็ไม่ทันเสียแล้ว เสียงฝีเท้าด้านนอกยิ่งอยู่ก็ยิ่งเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ผู้คุมคนนั้นก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รีบดึงตัวลู่ม่านเดินอ้อมไปอีกทางหนึ่ง

ดันตัวลู่ม่านกับเหอเยว่เข้าไปในมุมหนึ่ง เขาจึงเดินกลับไปร้องบอกว่า “ใต้เท้า ท่านมาแล้วหรือ”

ที่แท้ก็เป็นซวนเหวินลี่ เขามาที่นี่คงไม่ได้มีเรื่องดีอะไรแน่

เห็นได้ชัดว่า เหอเยว่ก็คิดเช่นนี้ ทั้งสองต่างก็กัดฟันสบตากัน

ขณะที่กำลังใช้ความคิด ซวนเหวินลี่ก็เอ่ยขึ้นว่า “คนที่จับมาได้เมื่อคืนนั้นอยู่ที่ไหน”