ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 324

“แล้วตัวเจ้าจะทำอย่างไร”ลู่ม่านถาม

นางจงใจถามเช่นนี้ เพราะอยากจะดูว่าตงจื่อจะตอบคำถามอย่างไร ไหนเลยจะคิดว่าตงจื่อจะดึงตัวผู้เฒ่าขึ้นมา “ท่านพ่อ ท่านพูดอะไร ท่านอยู่ไหนข้าก็อยู่ที่นั่น”

กตัญญูดี พ่อเมตตาลูกกตัญญู ไม่น่าจะเป็นคนเลวอะไร ลู่ม่านจึงพูดกับนายหน้าว่า “สัญญาขายทาสของพวกเขาอยู่ที่มือเจ้าใช่หรือไม่”

นายหน้าเห็นว่านางเดาถูกต้อง

“อยู่กับข้า ตอนนั้นก่อนที่คนบ้านนี้จะจากไป เดิมทีจะคืนให้พวกเขา แต่พวกเขาเห็นว่าครอบครัวของเจ้านายได้รับโทษ จึงไม่เอาเงินแม้แต่แดงเดียว พวกเขาจึงขายตนเองนำเงินที่เหลือไปคืนให้กับเจ้านายของพวกเขา”

ลู่ม่านรู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง คนที่จงรักภักดีเช่นนี้หาได้ยากจริงๆ อย่างน้อยลู่ม่านที่มีชีวิตมาสองชาติแล้วยังไม่เคยเจอมาก่อน

“เช่นนั้นก็ทำเรื่องพร้อมกันเลย”ลู่ม่านพูด

ทันใดนั้นนายหน้าก็ดีใจขึ้นมาทันที “ฮูหยิน สายตาของท่านไม่เลวเลยจริงๆ ”

ลู่ม่านยิ้มจางๆ ที่จริงนางไม่ได้มีมองอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่มีใจที่บริสุทธิ์เท่านั้น การที่อยู่ในศูนย์เลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก เคยถูกผู้อื่นช่วยเหลือไม่น้อย ฉะนั้นตอนนั้นนางเคยบอกกับตนเอง

ภายหน้าหากมีความสามารถ จะต้องช่วยเหลือคนอื่นเช่นเดียวกัน

ไม่ว่าอย่างไร จิตใจที่ดีงาม ที่จริงเป็นสิ่งสำคัญมาก

เมื่อเงินทองเพียงพอ ขั้นตอนต่างๆก็ทำได้อย่างราบรื่น ช่วงบ่าย ลู่ม่านก็ได้สัญญาขายทาสทั้งหมดมาแล้ว แต่ได้พาเหอเยว่ไปซื้อของเข้าบ้านมากมาย

พ่อของตงจื่อเป็นคนเฝ้าประตู ย่อมได้รับเงินเดือนเหมือนกับบ่าวรับใช้ที่หมู่บ้านไป่ฮัว

ลู่ม่านคิดว่าจะให้ตงจื่อไปขับรถม้า ถ้าหากภายหน้าเปิดร้านที่นี่ การเดินทางไปๆมาๆโดยมีเขาที่เป็นวิทยายุทธก็ปลอดภัย

หลังจากจัดการเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอาเงินให้เขาเล็กน้อย “นี่เป็นเงินค่าแรงจ่ายล่วงหน้าและค่าอาหารของพวกเจ้า ซื้อของดีๆมากิน บำรุงสุขภาพ”

ตงจื่อมองลู่ม่านอย่างซาบซึ้งใจ “ฮูหยิน ท่านวางใจได้เลย”

“เอาล่ะ ”ลู่ม่านรีบหยุดคำพูดที่เขาจะพูดต่อ “ความรู้สึกซาบซึ้งของเจ้าเก็บไว้ในใจก็พอ วันหลังทำงานให้ดีๆก็พอ”

ตงจื่อพยักหน้า ใช้สายตาส่งลู่ม่านกับเหอเยว่ออกไปจากอำเภอเฟิงหนาน

ซื้อของตลอดทั้งบ่าย ลู่ม่านอารมณ์ดีขึ้นมาก หลังจากกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้ทำให้ตนเองเสียเปรียบ กินอาหารดีๆ เพื่อให้มีพลังมากพอ รอบทสรุปที่ดีที่สุดในเรื่องของเฉินจื่ออาน

ในวันที่ห้า เฉินจื่ออานก็ถูกปล่อยตัวออกมาจากคุกของอำเภอ

เขากลับมาเองคนเดียว ไม่ได้มีการบอกกล่าวล่วงหน้า เดิมทีลู่ม่านกำลังทำน้ำหอม ทันใดนั้นเฉินจื่ออานก็โอบเอวนางจากทางด้านหลัง

ลู่ม่านตกใจสะดุ้ง พอหันกลับไปก็เจอเข้ากับดวงตาเป็นห่วงเป็นใยของเฉินจื่ออาน “เสี่ยวม่าน ข้ากลับมาแล้ว……”

ลู่ม่านกะพริบตาปริบๆ ทันใดนั้นดวงตาก็แดงรื้นขึ้น

“กลับมาก็ดีแล้ว”ลู่ม่านกดเสียงให้ต่ำลง “เสี่ยวเยว่อยู่ข้างนอก ท่านไปเรียกนางให้ตักน้ำอาบมาให้ท่าน อาบน้ำล้างตัวดีๆ แล้วพักผ่อนเถอะ”

ลู่ม่านไม่ถามอะไรเลย เฉินจื่ออานก็ไม่ตอบอะไร ได้แต่รับคำเสียงหนึ่ง แล้วหมุนตัวออกไป

มือที่กำกลีบดอกไม้เอาไว้ชะงักไปเล็กน้อย คิดถึงเรื่องที่เฉินจื่อคังพูดกับเฉินจื่ออาน ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย หลายวันมานี้ ที่จริงนางรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก แต่นางกลับไม่สามารถแสดงออกมาได้

เดิมทีคิดว่าเฉินจื่ออานออกมาก็จะพูดว่าเชื่อใจนาง ใครจะรู้ว่าเขากลับทำเหมือนจะหลีกเลี่ยงเหมือนกัน

หลังจากใส่กลีบดอกไม้ไปแล้ว ลู่ม่านก็ปล่อยมือลงเดินออกจากห้องไป

เฉินจื่ออานอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังยืนเหม่ออยู่ในลานบ้าน

เห็นลู่ม่านมา เขาก็ยิ้มให้นาง

คนมากมายรายล้อมอยู่หน้าประตูศาลาว่าการ ไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่น้อย

พอลงจากรถ เฉินจื่วอานก็จูงมือของลู่ม่านเอาไว้ ลู่ม่านตกตะลึง “คนมากมายเช่นนี้ ข้ารอท่านข้างนอกดีกว่า”

“ไม่ เข้าไปด้วยกันเถอะ ”เฉินจื่ออานพูด

ลู่ม่านได้แต่เดินตามเข้าไปโดยดี ผ่านไปชั่วครู่ ซวนเหวินลี่ก็นำประกาศเข้ามาในศาล

หลังจากเจ้าหน้าที่ร้องเปิดศาล อ๋องหนิงที่สวมชุดเต็มยศเดินออกมาจากด้านหลังของศาล ซวนเหวินลี่รีบลุกขึ้นทันที “อ๋องหนิง เชิญนั่งตรงนี้พ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องหนิงส่ายหน้า “เจ้าเป็นผู้ว่าการ ย่อมต้องให้เจ้านั่งข้างบน ข้านั่งฟังทางด้านล่างก็พอแล้ว”

ซวนเหวินลี่จึงพยักหน้า เริ่มการประกาศ “เบิกตัวซือหนงแห่งอำเภอเฟิงหนานเฉินจื่ออานและขุนนางในซือหนงซื่อขึ้นศาล”

หลังจากเสียงของเขาสิ้นสุดลง เฉินจื่ออานก็พาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในศาล

ซือเย่ลุกขึ้น เริ่มอ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน เดิมทีลู่ม่านคิดว่า จะเกิดการถกเถียงกันอย่างรุนแรง ไหนเลยจะคิดว่าหลังจากที่ซือเย่อ่านจบแล้ว ก็เบี่ยงประเด็นออกไปทันที

“เพราะว่าเป็นช่วงกลางคืน จึงมองเห็นไม่ชัดว่าคนตรงหน้าคือใคร บวกกับหลายวันก่อนทางคุกหลวงของอำเภอได้ทำการตรวจสอบ จึงไม่ได้ปล่อยตัวใต้เท้าทั้งหลายในทันที ตอนนี้จะทำการลงโทษเจ้าหน้าที่ของศาลาว่าการที่ทำงานผิดพลาด”

ลู่ม่าน“……”นี่มันวิธีการอะไรกัน พวกเขาจะไม่ดิ้นรนต่อสู้สักหน่อยเลยหรือ

แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของอ๋องหนิง ลู่ม่านก็นับว่าเข้าใจแล้ว อ๋องหนิงแต่งองค์ทรงเครื่องมาเต็มยศ แสดงว่าตลอดการเดินทางมา ก็ทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องภัยพิบัติที่เกิดขึ้นกับเกษตรกรไม่น้อย

ถ้าหากเวลานี้ ซวนเหวินลี่ยังคงตั้งตนเป็นศัตรูกับอ๋องหนิง เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ไม่ได้

โดยเฉพาะ ตัวเขาเองเดิมทีก็เป็นของปลอมอยู่แล้ว