ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 324

“แล้วตัวเจ้าจะทำอย่างไร”ลู่ม่านถาม

นางจงใจถามเช่นนี้ เพราะอยากจะดูว่าตงจื่อจะตอบคำถามอย่างไร ไหนเลยจะคิดว่าตงจื่อจะดึงตัวผู้เฒ่าขึ้นมา “ท่านพ่อ ท่านพูดอะไร ท่านอยู่ไหนข้าก็อยู่ที่นั่น”

กตัญญูดี พ่อเมตตาลูกกตัญญู ไม่น่าจะเป็นคนเลวอะไร ลู่ม่านจึงพูดกับนายหน้าว่า “สัญญาขายทาสของพวกเขาอยู่ที่มือเจ้าใช่หรือไม่”

นายหน้าเห็นว่านางเดาถูกต้อง

“อยู่กับข้า ตอนนั้นก่อนที่คนบ้านนี้จะจากไป เดิมทีจะคืนให้พวกเขา แต่พวกเขาเห็นว่าครอบครัวของเจ้านายได้รับโทษ จึงไม่เอาเงินแม้แต่แดงเดียว พวกเขาจึงขายตนเองนำเงินที่เหลือไปคืนให้กับเจ้านายของพวกเขา”

ลู่ม่านรู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง คนที่จงรักภักดีเช่นนี้หาได้ยากจริงๆ อย่างน้อยลู่ม่านที่มีชีวิตมาสองชาติแล้วยังไม่เคยเจอมาก่อน

“เช่นนั้นก็ทำเรื่องพร้อมกันเลย”ลู่ม่านพูด

ทันใดนั้นนายหน้าก็ดีใจขึ้นมาทันที “ฮูหยิน สายตาของท่านไม่เลวเลยจริงๆ ”

ลู่ม่านยิ้มจางๆ ที่จริงนางไม่ได้มีมองอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่มีใจที่บริสุทธิ์เท่านั้น การที่อยู่ในศูนย์เลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก เคยถูกผู้อื่นช่วยเหลือไม่น้อย ฉะนั้นตอนนั้นนางเคยบอกกับตนเอง

ภายหน้าหากมีความสามารถ จะต้องช่วยเหลือคนอื่นเช่นเดียวกัน

ไม่ว่าอย่างไร จิตใจที่ดีงาม ที่จริงเป็นสิ่งสำคัญมาก

เมื่อเงินทองเพียงพอ ขั้นตอนต่างๆก็ทำได้อย่างราบรื่น ช่วงบ่าย ลู่ม่านก็ได้สัญญาขายทาสทั้งหมดมาแล้ว แต่ได้พาเหอเยว่ไปซื้อของเข้าบ้านมากมาย

พ่อของตงจื่อเป็นคนเฝ้าประตู ย่อมได้รับเงินเดือนเหมือนกับบ่าวรับใช้ที่หมู่บ้านไป่ฮัว

ลู่ม่านคิดว่าจะให้ตงจื่อไปขับรถม้า ถ้าหากภายหน้าเปิดร้านที่นี่ การเดินทางไปๆมาๆโดยมีเขาที่เป็นวิทยายุทธก็ปลอดภัย

หลังจากจัดการเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอาเงินให้เขาเล็กน้อย “นี่เป็นเงินค่าแรงจ่ายล่วงหน้าและค่าอาหารของพวกเจ้า ซื้อของดีๆมากิน บำรุงสุขภาพ”

ตงจื่อมองลู่ม่านอย่างซาบซึ้งใจ “ฮูหยิน ท่านวางใจได้เลย”

“เอาล่ะ ”ลู่ม่านรีบหยุดคำพูดที่เขาจะพูดต่อ “ความรู้สึกซาบซึ้งของเจ้าเก็บไว้ในใจก็พอ วันหลังทำงานให้ดีๆก็พอ”

ตงจื่อพยักหน้า ใช้สายตาส่งลู่ม่านกับเหอเยว่ออกไปจากอำเภอเฟิงหนาน

ซื้อของตลอดทั้งบ่าย ลู่ม่านอารมณ์ดีขึ้นมาก หลังจากกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้ทำให้ตนเองเสียเปรียบ กินอาหารดีๆ เพื่อให้มีพลังมากพอ รอบทสรุปที่ดีที่สุดในเรื่องของเฉินจื่ออาน

ในวันที่ห้า เฉินจื่ออานก็ถูกปล่อยตัวออกมาจากคุกของอำเภอ

เขากลับมาเองคนเดียว ไม่ได้มีการบอกกล่าวล่วงหน้า เดิมทีลู่ม่านกำลังทำน้ำหอม ทันใดนั้นเฉินจื่ออานก็โอบเอวนางจากทางด้านหลัง

ลู่ม่านตกใจสะดุ้ง พอหันกลับไปก็เจอเข้ากับดวงตาเป็นห่วงเป็นใยของเฉินจื่ออาน “เสี่ยวม่าน ข้ากลับมาแล้ว……”

ลู่ม่านกะพริบตาปริบๆ ทันใดนั้นดวงตาก็แดงรื้นขึ้น

“กลับมาก็ดีแล้ว”ลู่ม่านกดเสียงให้ต่ำลง “เสี่ยวเยว่อยู่ข้างนอก ท่านไปเรียกนางให้ตักน้ำอาบมาให้ท่าน อาบน้ำล้างตัวดีๆ แล้วพักผ่อนเถอะ”

ลู่ม่านไม่ถามอะไรเลย เฉินจื่ออานก็ไม่ตอบอะไร ได้แต่รับคำเสียงหนึ่ง แล้วหมุนตัวออกไป

มือที่กำกลีบดอกไม้เอาไว้ชะงักไปเล็กน้อย คิดถึงเรื่องที่เฉินจื่อคังพูดกับเฉินจื่ออาน ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย หลายวันมานี้ ที่จริงนางรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก แต่นางกลับไม่สามารถแสดงออกมาได้

เดิมทีคิดว่าเฉินจื่ออานออกมาก็จะพูดว่าเชื่อใจนาง ใครจะรู้ว่าเขากลับทำเหมือนจะหลีกเลี่ยงเหมือนกัน

หลังจากใส่กลีบดอกไม้ไปแล้ว ลู่ม่านก็ปล่อยมือลงเดินออกจากห้องไป

เฉินจื่ออานอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังยืนเหม่ออยู่ในลานบ้าน

เห็นลู่ม่านมา เขาก็ยิ้มให้นาง